Alles is weer als vanouds. De Alpen liggen nog op hun plek, in Luxemburg is de peut nog steeds voor een prikkie en auto rijden kunnen de Fransen nog steeds niet. De Carrefour ligt nog steeds vol met de lekkerste dingen, wijn kaas en worst is er in alle soorten en smaken en de restaurants stromen op zaterdag vol. Corona hebben we gehad, back to normal life. Zo'n leven dat eruit bestaat dat je in de zomer naar Frankrijk kart en dan een partij gaat afzien om over van die vervelende hoge steile cols te fietsen.
Eindelijk! Het kan weer. Ik was echt als een kind zo blij toen ik vanmiddag op een desolate snelweg, vrijwel alleen, de hoge bergen op de achtergrond zag liggen. De zon schijnt de grenzen zijn open en Rob gaat op vakantie. Eindelijk weer hooggebergte live aanschouwen, met 130 kmh langs een grenspost razen en eindelijk gedaan met die opsluiting. Einde lockdown.
Wat gebeurde er vandaag nog meer? Wel, ik heb vandaag het resultaat mogen bezien van een gevalletje onmogelijke auto-sleurhut combinatie. Zo'n geval waarvan je denkt, wat gaat die sleurhut met die auto naar toe? Het geheel was geschaard en daardoor dwars op de autosnelweg terecht gekomen. De oorzaak was hoogstwaarschijnlijk een veel te grote sleurhut, een niet zo'n kundige chauffeur in combinatie met een maloot die zich al remmend en wringend zich van links naar rechts baant om toch nog die ene afrit af te kunnen. Dat gehannes van veel Franssen om veel te laat naar rechts uit te voegen en het plots remmen met ruim 130 op de teller om voor mij totaal onduidelijke redenen, ik weet niet of dit een nieuwigheidje is maar echt handig is het allemaal niet.
Zonder verdere ongelukken bereik in een dagje rijden de Franse Alpen. Saint-jean de Mauriene is de plaats van handeling de komende dagen. Beetje colletjes pakken en uiteraard fatsoenlijk uiteten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten