Barcelona – Utrecht op de fiets!

Het idee is simpel. Koop een vliegticket naar Barcelona, neem de fiets mee en fiets naar huis. Een fietsdoos is te koop op Schiphol. Maar dat plan was slechts een plan, geen must. Uiteindelijk moest ik natuurlijk wel een keer naar huis maar het hoefde niet perse op de fiets. Naar Portugal fietsen en vanaf daar terug vliegen kon net zo goed. Of niet verder dan Lyon fietsen en dan een trein of bus pakken was ook een van de mogelijkheden. Uiteindelijk ben ik wel helemaal naar huis gefietst, maar achteraf beschouwd vind ik dat niet de beste optie. Het had wel iets stoers en avontuurlijks om ‘gewoon’ naar huis te fietsen en niet smokkelen met een trein of bus. Maar,….de route die ik genomen heb was eigenlijk niet echt de moeite. Vanaf Dijon ben ik redelijk rechtstreeks in noordwaartse lijn via Troyes, Reims en Brussel terug gefietst. De route via Luxemburg was wellicht iets beter geweest, maar ook daar van vermoed ik dat je heel veel saai landschap krijgt. Het stuk vanaf Dijon naar de Belgische grens bestaat uit graan velden. Nauwelijks dorpjes, geen mensen, geen restaurants, geen winkels, niks. Een leeg landschap. Een dag is dat nog wel aardig, maar het verveelt snel. En België? België kun je het beste per fiets vermijden. Het is het meest belabberde wegdek van heel Europa. Merendeels gewoon niet befietsbaar. De volgende keer laat ik noorden van Frankrijk gewoon zitten. Zuid-Frankrijk is namelijk echt overal super mooi en ideaal als fiets vakantie land. Overal spot goedkope campings en in elke dorp is wel een restaurant open met een menu du jour. Bakkers zijn ’s morgens vroeg altijd open en verkopen zoete broodjes en koffie. De wegen zijn doorgaans goed, het landschap is schitterend en hoe kleiner het weggetje, hoe beleefder de Franse automobilist. Op drukke wegen laten ze hun fatsoennormen varen. Geen idee waarom.

Voor deze vakantie had ik een nieuwe tent nodig. De oude was ter ziele, maar had wel levenslange garantie. Wat in mijn optiek een nogal domme actie was van de fabrikant, want een super lichtgewicht tent is zo fragiel dat zoiets natuurlijk nooit levenslang meegaat. Nemo vond mijn kapotte stokken echter niet onder de garantie vallen (huh?) maar nieuwe stokken als coulance konden ze ook niet aanbieden. Het gevolg was dat ik mijn aankoop vergoed kreeg in de vorm van een tegoedbon bij Bever. Ook een oplossing. Goed,…. geen tent meer, een bak virtueel geld en nu nog een nieuwe uitzoeken. Er speelden 2 problemen met een nieuwe tent. Een groot complex probleem hoe een tent sterk, waterbestendig, lichtgewicht en relatief betaalbaar te maken. En beschikbaarheid was het tweede grote probleem. Mijn conclusie na 1001 sites was dat er geen tenten bestaan die goed scoren op waterbestendigheid, lichtgewicht en prijs. Mijn oude tent zat op 3000 mm water kolom waterdruk voor het onderzeil en 1200 mm voor de buitentent. Dat is zo superdun dat je bang bent met een gescheurde nagel het per ongelijk het doek te doen laten scheuren. Een tent van 1 kg met sterk doek bestond wel, maar de categorie leuk-voor-de-portemonnee viel af. Elf honderd euro. Overige tenten van 1 kg kosten tussen de vier en zes honderd euro en hebben dus geen stevig doek. Ik vertrouw die tenten eigenlijk niet echt. De vorige ging kapot. Niet bij het doek maar de stokken begaven het gewoon bij normaal gebruik. Dan toch maar liever iets meer grammen en iets minder euros. Hilleberg (de Rolls-Royce onder de trekkerstentjes) viel ook af. Niet lichtgewicht en allesbehalve goedkoop. Wat dan wel?

Uiteindelijk heb ik gekozen voor de Vango F10 Helium UL2. En Vango is niet het merk dat bekend staat om super lichtgewicht trekkerstentjes. Ze maken wel heel veel verschillende soorten tentje, van klein naar groot, maar ook allemaal aan de zware en goedkopere kant. Het is helemaal geen A-merk in de lichtgewicht, grammen scorende, high-tech  markt. Deze is voor zover ik weet hun enige poging om ook iets lichtgewichtigs te produceren. En dan is het nog niet eens echt super lichtgewicht. Volgens de fabrikant 1.35 kg, in het echt 1487 gram. Dat is zonder de satéprikkers van haringen van de originele tent en met echte haringen, inclusief alle opbergzakken en reparatie spullen. Fabrikanten liegen wel vaker over de gewichten. Volgens Nemo was mijn tent ook net onder de kilogram, in de praktijk echter 1,15 kg. Voor de haringen heb ik gekozen voor MSR Hook Stake haring. Achteraf een topkeuze. Ik heb geen een haring krom geslagen, ook niet op zeer rotsachtig grond. En de tent is goed! Het zet gemakkelijk op, staat stevig genoeg met 6 haringen, goed waterdicht, ventileert goed en is handig ingericht. De stokken aan voeten- en hoofdeinde geven net genoeg bewegingsruimte en de opbergzakjes boven in de tent zijn echt praktisch. Enige punt van kritiek is dat wat raar oogt dat er 2 spanlijnen door de binnentent heen lopen. In de praktijk had ik er echter geen last van.

De uitrusting:

• Tent
• Luchtmatras
• Donzen slaapzak
• Opblaasbaar kussentje
• Een t-shirt als hoeslaken over het matras
• 2 wieler tenus, broek plus koerstrui. Slechts een aan gehad en elke dag met de hand uitgewassen. De ander was reserve als de was niet snel genoeg zou drogen, maar dat is nooit gebeurd
• 2 afritsbroeken
• 1 onder shirt met korte mouwen, 1 met lange mouwen
• 1 merino wollen polo met korte mouwen, een met lange mouwen
• 4 paar onderbroeken
• 4 paar wielersokken, 1 paar warme sokken
• Een fleece trui
• 1 fietsshirt met lange mouwen
• 1 handdoek
• superdun windjackje
• Fietshelm
• Handschoentjes
• Hoofddoek (Buff), een warme en een hele dunne
• Toilet spullen
• Ehbo spullen
• Fiets reparatie set
• Opladers plus powerbank
• Waslijn, wasknijpers en een universele afvoer stop. Zo kun je altijd een handwas doen
• Scheerapparaat
• Fietsschoen en sandalen
• Hoofdlamp. Niet gebruikt. Het was juni
• mini rugzakje. Daar zat nauwelijks iets in. Maar omdat de tassen bijna vol zaten, was het zeer handig om boodschappen in te vervoeren
• Arkel Freelites achtertassen (2*14 l)
• Een stuurtas (rol 14 l maar slechts half gevuld) Hierin zat de tent, matras en kussen
• Een stuffzak met de slaapzak en vuile was op de bagagedrager
• 2 b
  oeken, dwarsliggers

 De fiets:

• Kona Jake uit 2013. De term gravel racers was nog niet bedacht en toen heette het nog een crosser.
• Schwalbe marathon racer 40 mm. Nul keer lek!
• Triple Shimano Tiagra 10 speed. 50-39-30 voor en 11-32 achter.
• Tubus bagage drager
• Spd pedalen
• Naafdynamo. Niet gebruikt echter omdat de omvormer naar usb stekker kaduuk en ik pas halverwege mijn vakantie een nieuwe kreeg terug gestuurd. Ik heb elke avond een paar uur elektriciteit geleend bij het sanitair om de powerbank op te laden

 

 

 

België

Wat deugt er in België?

De lokale Thai in Nivelle was goed te pruimen

Picon vin blanc blijft lekker

Oude spoorlijnen die tot fietspad zijn gepromoveerd


.
.
.
.


.
.
.
.


Maar eigenlijk gaat dit over:
Wat deugt er allemaal niet in België? Da's namelijk best veel. En niet echt dingen om trots op te zijn als Belg.

Een mega grote, echt super super grote supermarkt. Zo absurd groot dat even een paar dingetjes halen een lange wandeling wordt. Het kan ook te groot. Dat is nog tot daar aan toe, maar wat echt niet deugt is dat er van de 48 kassa's (of zoiets) maar een handjevol open is. Tien, vijftien karretjes staan er voor je in de rij. Ik zie mensen hun paar boodschappen ergens lukraak in het schap terug leggen en de winkel weer uit lopen. De rijen zijn te afschrikwekkend en de boodschappen blijkbaar toch niet zo heel belangrijk.

Het openbaar vervoer staakt vandaag in Brussel.

Wegen. Ik kan geen België blog schrijven en niet mopperen over het wegennet. Het meest belabberde wegennet van heel Europa. Asfaltwegen die in de loop der jaren beklodderd zijn met reparaties. Om de drie meter een rot bult of kuil. Op het verkeer letten is geen optie. Je moet je ogen op de weg houden om niet van de fiets te stuiteren. Fietspaden langs de kant van de weg die een halve meter breed zijn. Geen verhoging, gras of andere vorm van afscheiding. Gewoon een uiterst smal strookje op een weg waar het verkeer 80 mag, harder rijdt en niet uitwijkt. En om dan nog maar te zwijgen over de talloze kapot gereden wegen die al jaren op herasfalteren liggen te wachten.

Bij het binnen rijden van België over een klein weggetje heb ik het bord met 'België' gemist. Vaak staat er op zo'n bord hard je op de snelwegen en op wegen binnen en buiten de bebouwde kom mag. Niet gezien. Ik zag het aan de andere bebouwde kom bordjes. Geel met een rode rand in plaats de witte in Frankrijk. Maar ik zag wel midden in België het 'Vlaanderen' bord. Zo'n typisch bord dat je bij de grens ziet en waar op werd aangegeven hoe hard je op de snelwegen mag en op wegen binnen en buiten de bebouwde kom. Net alsof Vlaanderen een land is binnen België.

Worldline is een Frans bedrijf, ik werk ervoor, maar meer feitelijk is Worldline een Europees bedrijf. De grootste in Europa wat betreft digitaal betalingsverkeer. Ook in België is het groot. Wat echter opvalt, is dat digitaal betalen van onmogelijk is. Het apparaat is stuk of ze doen er gewoon niet aan. In Nederland komt dat niet voor. In Frankrijk en in Spanje ook niet. Alles ging digitaal. Op een kleine kruidenier na die geen CB betalingen accepteerde onder de vijf euro. Hier is het eerder schering en inslag om nog met muntjes en briefjes te betalen. 

Champagne en Roemenië

De tocht door het noorden van Frankrijk kenmerkt zich door een hittegolf, graanvelden saaie wegen en niks. Leegheid is hier kenmerkend voor de streek. Ellenlange rechte wegen met graan. Af en toe een dorpje. Geen restaurants, geen winkels. Soms een broodautomaat. Welke bakker stopt de baquets er in en hoe vers zouden ze nog zijn?

Het is ook de streek van de Champagne. Dat prijzige mousserende wijntje dat wereldwijd grif aftrek vind. Ik heb me altijd afgevraagd waarom voor Champagne de hoofdprijs moet worden betaald en dat elke andere mousserende witte wijn betaalbaar is. Het zou misschien met schaarste te maken kunnen hebben, maar die logische grondslag voor de hoge prijs valt af. De Champagne komt niet van hier. Af en toe zie ik een wijngaard maar ik fiets voornamelijk langs kilometers aan graan. Graan, graan en graan. Of ze maken stiekem wijn uit graankorrels of er deugt iets niet. Ik gok op het laatste. Mijn vermoeden is dat de druiven of de wijn in zijn geheel uit Roemenië komt, vermengd wordt met drie echte champagne wijndruiven en er daarna een mooi etiket wordt opgeplakt. Nog even de kassa 10 keer KADZING!!! laten doen en klaar is Klara.

Morgen verder naar Reims, de Champagne hoofdstad dan naar Wallonië toe. Als ik morgen weer mijn best moet doen op überhaupt een wijngaard te spotten, dan klopt mijn theorie. Ik twijfel zelf al niet meer. 

Zuid-Frankrijk

Misschien gaat het vanavond regenen, dan heb ik eindelijk iets te klagen. Alles zit ook maar mee deze vakantie. Een ochtend een beetje miezer regen en soms wat tegenwind en dat was het dan. Geen lekke banden, geen haperende remmen, geen valpartijen. Gewoon niks. Mooi weer. Mooie wegen, veel zon. En lekker eten onderweg. Het wordt zo een saaie vakantie.

Oh ja, twee keer een camping gehad die volgens de bordjes onderweg en volgens Google echte campings waren, maar in de praktijk niks anders dan een mobile homes park. Toen moest ik wat verder fietsen. En Mistral tegen, dat ook. Maar toen ben ik gewoon een andere kant op gefietst.

Wat gebeurt er dan wel onderweg? Wel niet zo veel. Opstaan, tent inpakken en alle tassen op de fiets binden. Eerst naar een bakker toe voor pain au chocolats, croissants of pain au raisins en koffie en daarna verder fietsen. Water drinken onderweg, foto's maken van alleen maar fabelachtig mooi landschap. Lunch onderweg. Een entrée, plat en dessert du jour. Plus een glaasje wijn of Orangina, afhankelijk van hoe ver ik nog wil fietsen die middag. Of hoe warm het gaat worden. Tussen drie en vijf een camping opdraaien en slechts het goedkope tarief voor trekkerstentjes te hoeven afrekenen. Tent weer opzetten, luchtbed weer opblazen. Douchen, kleding uitwassen en een boek lezen. 'S avonds nog een keer uiteten of even langs de supermarkt om wat lekkers te halen. Bloggen, strava bijwerken. En weer een dag verder. Ze rijgen zich aan een.

Ik heb alleen elke dag een kleine uitdaging om de elektronische apparaten opgeladen te houden. Wahoo en Samsung willen elke dag aan de stekker. Daarvoor heb ik een dynamo in de voornaaf laten monteren en ik heb een omvormer die de spanning van de naaf omzet tot een usb aansluiting. Alleen die omvormer is kaduuk. Voor de vakantie al. Ik heb dat ding terug gestuurd naar de webwinkel in Duitsland en ze hebben me ook gratis een nieuwe gegeven, en dat ondanks dat de garantie al verlopen was. Helaas duurde dat allemaal nogal lang en ik ben inmiddels al een tijdje onderweg. Zonder omvormer gadget dus. Elke dag moet ik even bij het sanitair zoeken waar ik mijn powerbank kan vol laden. En die moet een tijdje aan de stekker liggen. Ik heb geen zin om daar een oog op te houden en vooralsnog zijn er geen problemen. Ik voel me alleen zo'n paria die gratis stroom probeert te jatten elke dag.

Maar verder? De zon schijnt, de omgeving is schitterend, de keuken onderweg erg goed. En een plan heb ik nog steeds niet. Ik klooi maar wat aan in Zuid-Frankrijk. 

La Camargue

De Camargue is precies zo mooi als de Michelin kaart doet vermoeden. Nee,.... mooier. Zelfs al kom je geen flamingo of wild paard tegen, zelfs als het bewolkt en miezerig is,... dan nog. De Camargue is een van die gebieden die al heel lang op mijn todo lijstje stonden. Ik ben groot fan van de Franse Michelin kaarten, ik kan er uren naar kijken en routes uitstippelen. En deze weg wilde al heel graag eens fietsen. Maar het kwam er nooit van. Ik was nooit in de buurt genoeg, of ik had geen fiets bij me. Het ligt ook niet echt naast de deur. Maar nu was ik er eindelijk. Ik ben bewust vanuit Barcelona deze kant opgekoerst.

De Rhône mondt in een enorme delta uit in de Middellandse zee. Het is kilometers groot. En onbegaanbaar voor gemotoriseerd verkeer. Alleen fietsers en wandelaars zijn welkom. Flamingo's, of andere watervogels, zoutpannen en de geur van de zee. Er ligt een smalle dijk, pal naast de zee ter bescherming van het gebied. Over die dijk loopt een kilometerslang gravel pad. Rechts de zee. Links de zoutepannen. Midden op het fietspad ik. Met geen mogelijkheid krijg ik die glimlach van mijn gezicht. Dit is zooooo super gaaf.




Een tijdje niks en dan weer die gedachte. Oh  man,....wat is dit super gaaf. Als een klein kind de ballenbak.



De volgende dag verloopt stroever. Zuidelijker kun je vanaf de Camargue niet, zwemmen naar Algerije is de enige optie. Ik moet naar het noorden en de Mistral waait. Negenennegentig kilometer lang knal harde wind tegen. Vooral de eerste 40 km de delta weer uit was flink zwoegen. Maar ik ben nu wel in Avignon aangeland. Morgen eens tijd voor rustdag. 880 kilometer gefietst in negen dagen en de Mistral gaat voorlopig nog niet terug in z'n kot. Dus heel veel zin om verder noordwaarts te trekken heb ik even niet. 

Bergen, gravel en gedoe met campings

Elf kilometer lang is de eerste klim van de dag. Met 6,8% gemiddeld. Dat wist ik niet echt toen ik de route had uitgestippeld, ik had op de digitale kaart van Michelin gezien dat het een pittoreske route was. Zo'n groen lijntje naast de weg getekend. Plus een boel colletjes, maar geen hoogtemeters erbij. Na een uur klimmen of zo ben ik boven op de col de Fontfroid, waar het nu ook inderdaad kouder is. Behalve dat is er ook een horde vliegen op mijn schijnbaar woest aantrekkelijke zweetgeur afgekomen. Als het zweet opdroogt, haken de vliegen af. De rest van de route blijft op hoogte doorlopen. Ik fiets nog een kilometer of 15 boven de 1000 meter voordat ik de afdaal naar Lamelou les bains. Vijftig kilometer verder en rond lunchtijd. Tijd voor een menu de Bistro. En wat om me heen kijken. Conclusie vooralsnog is dat plaatsnamen met 'les bains' veel mensen in rolstoelen trekken, of krukken, of overgewicht, of alles tegelijkertijd. Ik voel me bijna schuldig om gewoon gezond te zijn.

De rest van de dag verloopt stroever.  Ik fiets terug richting kust en eerste camping die ik op het oog had, sla ik over en ik besluit een dorp verder te rijden. Dat was niet slim. Het stuk naar de kust toe is allemaal wind tegen en ik krijg veel onverharde gravel paden tussen de wijngaarden voorgeschoteld door Wahoo. De route naar de camping gaat via een doodlopende weg en als ik de goede weg volg en bij de camping sta, blijken die alleen mobile homes te doen. Terug naar een camping die ik 4 km eerder zag. Die zouden wel tentjes accepteren, maar eenmaal daar, bleek dat ook een leugen. Grrrrr,..... weer verder, nog meer wind, een weg afsluiting en terecht komen aan de kust met alleen maar mega campings, kermis, pizzerias, ijscotenten en grote glijbanen. Niet echt mijn ding en vaak ook prijzige staanplaatsen.

Dan blijkt er toch nog een gelukje in te zitten na 123 kilometer. Ze hebben plek voor een nachtje en fietsers krijgen een speciaal goedkoop tarief. Tentje opzetten, de was doen en even uitrusten. 

Op weg naar huis

Naarmate de Spaans Franse grens nadert, verandert de Perinexus route van een mooi gravel pad tot een onbegaanbaar builen pad. De laatste paar kilometer naar de grens toe besluit ik over de N11 te fietsen. Het pad was op dat moment niet meer dan een pad vol kuilen, stenen, losliggende stenen, super fijn zand en steeg en daalde met meer dan 10 procent. De wielen schieten weg, de remmen piepen en mijn rug krijgt klap na klap. Het is nu een pad geworden waar mountainbikers op kicken. Dat je moeite moet doen om van je fiets te worden geduwd. Van gravel of gewoon lekker fietsen is geen sprake meer. Een beetje een anticlimax want de eerste 100 km was het een schitterende route. Klein weggetjes, vaak mooi gravel en het merendeel van de route was goed aangeven. Ik reed niet op elk kruispunt fout.

Aan de Franse kant van de Pyreneeën draait het pad naar links en gaat via Puigcerdà weer terug naar Spanje. Ik draai echter rechtsaf en ga weer naar de kust. Dit stuk van Frankrijk is nieuw voor mij. Ik denk er nu over om helemaal tot aan de Camargue te fietsen. Zo blijf ik erg zuidelijk en ik zie een nieuw stuk Frankrijk. En het is zijn beetje half op weg naar huis