Op weg naar huis

Naarmate de Spaans Franse grens nadert, verandert de Perinexus route van een mooi gravel pad tot een onbegaanbaar builen pad. De laatste paar kilometer naar de grens toe besluit ik over de N11 te fietsen. Het pad was op dat moment niet meer dan een pad vol kuilen, stenen, losliggende stenen, super fijn zand en steeg en daalde met meer dan 10 procent. De wielen schieten weg, de remmen piepen en mijn rug krijgt klap na klap. Het is nu een pad geworden waar mountainbikers op kicken. Dat je moeite moet doen om van je fiets te worden geduwd. Van gravel of gewoon lekker fietsen is geen sprake meer. Een beetje een anticlimax want de eerste 100 km was het een schitterende route. Klein weggetjes, vaak mooi gravel en het merendeel van de route was goed aangeven. Ik reed niet op elk kruispunt fout.

Aan de Franse kant van de Pyreneeën draait het pad naar links en gaat via Puigcerdà weer terug naar Spanje. Ik draai echter rechtsaf en ga weer naar de kust. Dit stuk van Frankrijk is nieuw voor mij. Ik denk er nu over om helemaal tot aan de Camargue te fietsen. Zo blijf ik erg zuidelijk en ik zie een nieuw stuk Frankrijk. En het is zijn beetje half op weg naar huis