Iran viel af, Turkije kwam op de
lijst om er weer net zo rap vanaf te vallen. India kwam ook op de
lijst maar lijkt het geen blijvertje, Sri Lanka evenmin. Indonesië
staat nu met stip op 1, maar ik zoek nog een intercontinentale
wereldreisje voor er tussendoor.
Na het Japan en Zuid-Korea avontuur
wordt het weer tijd voor de 2020 planning. Drie weken aan
vakantiedagen van 2019 staan nog open, volgend jaar komen daar de
standaard vijf en halve week bij, plus nog 3 extra weken aan
bijgekochte dagen. Ik ben vaker vrij dan dat ik op vakantie ben, dat
krijg ik vaak te horen van jaloerse collega’s die overigens exact
dezelfde mogelijkheden hebben als ik. En als ik die teksten dan toch
krijg te horen, kan ik het maar beter waarmaken ook. Goed, bijna 12
weken aan vakantiedagen te besteden voor volgend jaar, even ervan
uitgaande dat ik tot oudjaar gewoon blijf werken. Ik heb een plan
nodig of ik verdrink in de snipperdagen, een goed doordacht
uitgewerkt plan om niet te verdrinken in alle vrije tijd.
Net zo rap als ik plannen maak, gaan
ze weer de prullenbak in. Turkije heeft het als plan niet zo heel
lang uitgehouden. Waarom? Erdogan. Iran heeft het langer vol
gehouden. Eigenlijk begon Iran als vakantie ideetje voor het voorjaar
van 2020. Het leek me wel wat. Iets nieuws, iets anders, een beetje
aangestoken door de verhalen van onze man in Teheran. Iran is een
nauwelijks gelovig land met een zeer vriendelijke bevolking. Helaas
voor de Iraniërs zitten ze opgescheept met een stelletjes mongolen
van machthebbers die denken dat de Koran een oplossing is voor al uw
problemen. Maar Frank Zappa zong al eerder, you can’t run a country
by a book of religion. Ik wilde wel eens zien in de praktijk hoe
zoiets nu werkt. Een stel godsdienstige malloten aan de macht plus
een bevolking die zo goed mogelijk kun best om niet in de problemen
te geraken en stiekem toch normaal Westers doet. Ik dacht dat wel
goede verhalen zou kunnen opleveren. Maar er zijn bezwaren. Bezwaar
een is dat ik niet ik korte broek mag rondlopen. Fietsen is nog tot
daar aan toe, maar een strakke koersbroek schijnt niet echt
gewaardeerd te worden. En in steden is een gewone korte broek echt
not done. Hmmm,..... en ik maar denken dat alleen aan vrouwen
achterlijk kledingregels werden opgelegd. Het volgende bezwaar is
meer praktisch van aard, je kan er niet pinnen. De flappentappers
doen niet aan buitenlands passen. Geen debet kaart en geen credit
card. De enige manier om aan centen te geraken, is wisselen op
straat. En dus al je geld vooraf in dollars (gek genoeg worden die
ondanks de Amerikaanse sancties grif geaccepteerd ) of euro's mee te
nemen en dat 24 uur per dag tegen je lichaam aan te bewaren. Nog een
keer hmmm,... Dan moet je er ook nog naar te vliegen en dan blijkt
dat vrienden hebben best handig is. Iran heft geen vrienden, althans
niet zo heel veel want op christelijke tijden vliegt er niks naar
toe. Turkish airlines is de enige normale route. En dan nog ben je 20
uur onderweg. Een nachtje doorhalen op Istanbul airport of midden in
de nacht vertrekken cq aankomen op Teheran. Onwaarschijnlijk maar
waar, maar nagenoeg elke internationale vlucht op Teheran komt om
3h30 aan en vertrekt op vergelijkbare onchristelijke tijden. Oh
ja,... het was ook een moslimland.
Ok,... Iran viel dus af. Volgende
land was Turkije maar ook dat viel af. Ik heb minder uitgebreid
onderzoek gedaan maar mijn vermoeden is dat als ik langduriger
onderzoek had gedaan ik op dezelfde conclusie was uitgekomen. You
can’t run a country by a book of religion. Al helemaal niet als je
Erdogan heet. Het volgende land op het vizier was India en/of Sri
Lanka. Een combinatie lijkt uitgesloten. Het bootje tussen beide
landen vaart niet meer omdat de kleuterige regeringsleiders het niet
eens kunnen worden over super futiel details nummer 17. Echt zo
zielig. Tussen Zuid-Korea en Japan vaart gewoon een boot. Zou je het
zelf kunnen voorstellen dat we Dover-Calais niet meer gaan varen
omdat de Engelsen voor zichzelf willen beginnen? Nee natuurlijk niet
maar een 30 kilometer lang boot tripje tussen Sri Lanka India blijkt
te moeilijk. Verder zijn er niet eens echt overkomelijke bezwaren
voor beide landen, maar vooralsnog staan ze niet met stip op een. Een
van de redenen hiervoor is dat ik een nieuwe gezichtsuitdrukking heb
geleerd. Ik kende al een glimlach, een traan, een frons. Maar ik ken
nu ook de gezichtsuitdrukking die met elke aangezicht spier lijkt te
willen zeggen, maar-dat-moet-je-echt-niet-willen. Een soort van blik
die grenst tussen ongeloof, verrassing, meewarigheid en verbazing.
Fietsen? Je bent niet wijs. Alle Indiërs op mijn werk kunnen in een
tel hun aangezicht veranderen tot deze über verbaasde blik. Zelfs zo
erg dat ik ook twijfels krijg. Ik ben wel wat verbazing gewend maar
die blik gaat aan bepaalde grenzen voorbij. Een snelle blik op google
street view maakt me ook echt niet wijzer. India kent geen street
view en van Sri Lanka kan ik niet echt onder de indruk raken. Het
zijn toch nog toe twee net-niet landen om op vakantie te gaan. Niet
totaal ongeschikt maar mijn verwende Westerse wereldreizigersgenen
enthousiasmeren niet echt van het idee 4 weken door India te crossen.
Tussen al het ge-google, gezoek op
booking en reisgidsen rondstruinen door, stuitte ik nog op Indonesië.
Dit gaat hem zeker worden, maar dan pas in Augustus of September. Ik
zoek nog een intercontinentaal tussendoor dingetje voor Maart.
