Barcelona voor gevorderden

Estoy en Barcelona. Morgen ben ik een hele dag lang in Barcelona en zoals vanouds heb ik nul plannen. Het is vakantie dus er wordt niks gepland.

Ik hoef ook helemaal niks. Sagrada Familia? Al gezien. Picasso museum? Ook gezien.  Nou Camp, casa Mila, Palau de la Musica Catalana? Check, check, check. Ook al afgevinkt. Mont Juic gedaan, de ramblas gezien. Standbeeld van Columbus. Ook ja. Wat heb ik dan nog gemist? Vast wel iets en misschien ga ik die morgen ook afvinken. En anders ga ik de hele dag met een boekje in het park zitten. Het betere niks doen.

Ik ga, denk ik, gewoon op zoek naar fatsoenlijk eten en een tinto de verano. Yes, zin in.

Stortregen aan de kust

Slechts licht gemiezer zou het eerste deel van de dag mijn deel kunnen zijn. Dat was wat weeronline mij duidelijk maakte. Meer dan wat lichte regen was er afgelopen nacht ook niet over de camping heen getrokken. De tent heb ik nat ingepakt en even na negenen, ga ik op pad met de wetenschap vooral lichte tegenwind te hebben vandaag.

Na 1 minuut begint, het te miezeren, nog een minuut later en de miezer is veranderd in aardig door regenen. Dertig seconden later sta ik te schuilen bij een supermarkt. Ok, twee en een halve minuut gefietst en het is nu al schuil werk. Dat begint anders dan ik had bedacht. Ik haal ontbijt bij de supermarkt om van de nood een deugd te maken en zet mijn telefoon uit om de batterij te sparen.

Anderhalf uur later! En toen pas kon ik mijn weg vervolgen. Het heeft anderhalf uur gestortregend. Straten kwamen blank te staan, putdeksels kwamen omhoog en tunnels liepen onder. Motoren konden alleen nog stapvoets de bocht door en voetgangers waagden de terugweg te voet naar huis toe niet meer. Zelfs met paraplu niet. Als ik later mijn telefoon aanzet, bega ik een blunder door de toegangscode drie keer fout te typen. Sim kaart geblokt en nu heb ik de puc code nodig. En die heb ik niet opgeschreven, ik zal eerst moeten inloggen bij mijn telefoon provider, op een telefoon die,.....


Gevalletje barst, dit wordt een beetje een baaldag. Na dus heel lang wachten dus, kan ik eindelijk verder. Ik steek de telefoon in de lader van de naaf dynamo en ga het eerst een stukje hogerop zoeken. Ik moet niet de wegen aan de kust gaan volgen door de vakantie agglomeratie heen, want er stroomt nog steeds veel water door de straten richting zee. Ik volg daarom de saaie drukke N-340 en zit onderweg te mopperen op de tegenwind, op mijn kleding die een uur in de wind stinkt en ik mopper vooral op mijn eigen telefoon blunder.

Na een paar mislukte pogingen om iemand zo ver te krijgen om mij een telefoon of computer te lenen om de puk code op te zoeken, lukt dat uiteindelijk bij een vriendelijke dame bij een camping receptie. De telefoon is weer tot leven gekomen. Ik kan weer een weerbericht bekijken of een camping cq hotel onderweg boeken. Ik kies voor een hotel in de Delta Ebre. Geen zin in een camping na deze lange dag. De telefoon is ook niet opgeladen geraakt omdat het allemaal te nat was onderweg en ik heb even heb geen zin in geklooi op een camping met alleen maar dreigende wolken. Om 6 uur check ik in. Douchen, de was doen, wat lekkers halen bij de buurt super. Morgen weer verder.

!Teruel existe!

Teruel bestaat, Utrecht trouwens ook,  Barneveld, Luik, Sheffield, Chiang Rai en Oostrozebeke ook. Toch is het bestaan van Teruel ooit genoeg gebleken of wellicht het enige om reclame te maken voor zichzelf. In 1999 lanceerde de stad deze spreuk om leven te blazen in hun eigen marketingscampagne. Ik wist toevalligerwijs van deze reclame strategie en kwam het weer tegen toen ik gisteren Torre El Salvador bezocht. Een 14de eeuwse toren in Mudejar  stijl die uniek is voor deze regio. De stijl is afkomstig van Moren die na de reconquista zijn blijven hangen en kennelijk geen zin hadden weer terug te keren naar de geboortegrond van hun voorouders. Behalve een boel uitleg over de toren, te beklimmen in 117 traptreden, was er ook wat uitleg over de stad. Daar zag ik die opvallende kreet weer dat de stad dus bestaat. Het heeft wellicht wat te maken met de afgelegen ligging van de dunst bevolkte provinciestad van Spanje.  De enige provinciestad zonder directe weg- noch spoorverbinding met Madrid. Geïsoleerd, koude winters, hey,... wij bestaan ook nog!

Goed, Teruel bestaat dus nog, weten we dat ook weer. Het is verder een doodgewone Spaanse stad zoals ik er al velen heb gezien. Wat oude bezienswaardigheden, een mooi park, een levendige binnenstad en veel lekkers te eten. Behalve het bestaansfeit van Teruel kwam ik ook nog een ander sportief cq toeristisch lokkertje tegen. Er blijkt een oude spoorweg van Teruel naar Valencia te zijn omgebouwd naar fietspad. Dat soort acties mag ik wel en dus ben ik nu al 70 km onderweg naar de stad van de sinaasappels. Het matig geasfalteerde pad wat soms meer op gravel weg lijkt, heeft een prachtig uitzicht onderweg en heeft ook al een lekke band op zijn geweten. Het pad loopt gelijk op met de snelweg, het nieuwe spoor en een nationale weg naar Valencia. Aan bevoorrading onderweg zo geen gebrek en op alle genoemde wegen zit nauwelijks verkeer.  De 170 kilometer lange route telt ook meer daalmeters dan hoogtemeters. Ook wel een keer leuk. 

Spaanse terrassen

Roken is op veel terrassen in Spanje tegenwoordig  verboden. In een woord,  fantastisch. Mijn volgende verzoek zou zijn om de no-smoke zone tenminste een straal van twintig meter rondom het terras te laten zijn. Want of ze nu op het terras zitten te paffen of er net naast, het verschil is soms niet super groot. Nog beter zou zijn om sigaretten verkoop af te schaffen. Dat kon met vuurwerk ook vanwege een niet nader te noemen virus, dus waarom niet met tabak?

Vaak zie je een qr code op de tafeltjes. Ik loop waarschijnlijk achter op dit gebied, want de allereerste keer dat ik om een menukaart vroeg, na me al een tijdje te hebben afgevraagd waarom ze dat ding niet meteen hadden gegeven, werd ik wat lacherig erop gewezen dat ik de qr code had moeten scannen. Roken mag dan niet meer, weggaan zonder je telefoon op zak, betekent honger leiden.

Ze eten hier nog steeds laat. Waar je in Frankrijk na twaalf uur kan aanschuiven voor een menu du jour, kun je hier voor een menu del dia vaak pas vanaf half twee terecht. Het avondeten begint vaak pas na negenen. Dus als je pas rond tienen een hoofdgerecht krijgt voorgeschoteld, wees niet verbaasd. Die late lunch vind ik nog niet zo onhandig, ik probeer rond elven bij een bar te stoppen voor een coca cola en een stuk tortilla. Dat diner laat in de avond vind ik echt niks. Rond achten op het terras neer zijgen en een tinto de verano bestellen, samen met wat tapas, een broodje of een grote salade werkt beter. 

Beetje moe

Mijn routes blijken een voorkeur te hebben voor veel klimmen. Op de route naar Santiago viel het nogal mee, maar de route van ridder Cid doet niet moeilijk over een klimmetje meer of minder. De volgende route die ik gedownload heb, loopt grofweg van Sevilla naar Girona. In Teruel kruisen de Cid route en laatstgenoemde elkaar. De volgende bestemming is dus Girona. En een blik op het hoogteprofiel van die route laat ook weinig vlakke stukken zien. Op af, op af, en weer de bult op en weer af. Ik fiets nu al een kilometer of 600, gerekend vanaf Burgos en ik ben nog niet onder de 800 meter gekomen. Spanje ligt op een hoogvlakte. Al is van die vlakte weinig merkbaar. Het is meer hoogelegen reliëf.

Het geeft continu prachtige vergezichten en ook vermoeide benen.  De laatste 6 dagen heb ik 671 kilometer gefietst en 7343 hoogtemeters gemaakt. Tijd voor een dagje rust. Of in het Spaans dia de descanso. Stiekem zit ik er ook aan te denken om de route naar Girona wat meer naar de kust te trekken. Geen idee hoe de komende kilometers eruit gaan zien, maar de leegheid  van het landschap tot nog toe was best mooi, maar tachtig kilometer lang geen normaal restaurant of überhaupt een winkel tegenkomen is ook niet ideaal. Ik heb het begrip honger weer leren kennen. Geen reserve voorraad voedsel meenemen en denken, ik eet onderweg wel wat. Dat heet hier van een koude kermis thuis komen.

Morgen maar eens een dagje descanso doen. In het park zitten, boekje lezen en lekker eten. 

Ja,....nu ga ik echt over op Wahoo

Echt waar. Na vandaag twijfel ik niks meer. Ik mopper wel vaker op mijn Garmin, de edge 810, maar de reden dat het kinderspeelgoed nog steeds niet de deur uit gedaan heb, was voornamelijk omdat er ook niks beters te koop was. Daar lijkt nu eindelijk verandering in te zijn gekomen. Daarnaast deed Garmin ook wel eens dingen echt goed. Maar de fouten die ik deze vakantie tegenkom, zijn eerder lachwekkend. Als ik dit op ga schrijven, en de makers van het speelgoed zouden meelezen, wat natuurlijk niet het geval is, maar als,..... ze zouden zich echt hun ogen uit hun kop schamen. Zo erg? Zo bont? Zulke domme fouten?

Terwijl ik fiets, laad ik Garmin via een naaf dynamo op. Zo ben ik niet afhankelijk van stopcontacten onderweg. Zolang de batterij niet volledig is opgeladen, en zolang ik maar blijf fietsen, dan gaat dit goed. Totdat,.... ja ik moet natuurlijk een keer stoppen of de batterij gaat naar de 100%, of ik haal de oplader eruit. Daarna besluit het speeltje zichzelf uit te zetten. Ongevraagd uiteraard en ondanks het feit dat de auto shutdown functie uit staat. Ik krijg 15 seconden bedenk tijd. Maar omdat je nooit kunt weten wanneer de afsluit procedure in gang wordt gezet en ik ook niet constant een oogje op de kleine kleuter houd, mis ik dat nogal eens.

Goed Garmin gaat dus op zwart en dan zet ik het maar weer aan. Ik krijg dan te zien of ik de route wil opslaan (save) of wil weggooien (discard). Als ik save, wordt de route weggeknikkerd. En bij discard wordt juist de route opgeslagen en direct op strava gepost. Huh????? Bij een normale afsluiting van een route werken save en discard wel goed. Behalve save en discard kan ik ook nog de start/stop knop gebruiken. De route gaat dan verder waar die gebleven was, maar uploaden naar strava zit er dan niet meer in. Dat kan niet, upload failed. Dat, plus het feit dat de aan/uit knop inmiddels met tape is gerepareerd, vind ik onderhand genoeg motivatie voor een nieuw speeltje. Nu moet alleen nog die nieuwe bolt2 weer beschikbaar komen, want die is nu uitverkocht.

Santiago wordt El Cid

Santiago gaat hem niet worden. Tijd voor een change of plans. Ik ben niet religieus, katholiek of toe aan een bedevaart. Maar dat is niet zozeer om van richting te veranderen. Ik heb eigenlijk niet zoveel zin om min of meer dezelfde weg terug te fietsen en het waait kanonnen hard in het noorden van Spanje. Daarnaast snap ik ook bijzonder weinig van de Santiago wandelaars. Ik heb vandaag kilometers lang het pad gevolgd. Een rechttoe rechtaan gravel weg langs de route National. Rechts dor gras, links een snelweg en daar weer langs industrie. Hadden ze nou echt niks mooiers kunnen bedenken?

Vanuit Burgos loopt een andere bekende route door  Spanje heen. El camino del Cid is een cultureel toeristische route die grofweg van Burgos naar Valencia loopt. De route is gebaseerd op het verhaal van ridder Rodrigo Diaz de Vivar, bijgenaamd El Cid, uit de 11de eeuw wat in dichtvorm is opgeschreven in de laat 12de, begin 13 eeuw. Hij veroverde de stad Valencia op de Moren, die de stad weer terug inpikten na diens dood.

Goed tot zover de Wikipedia beschrijving. Ridder hupseflups trok dus op zijn paard half Spanje door om de Moren mores te leren. Opgetekend, opgeleukt en aangedikt door een stel ijverig monniken in ontelbare kloosters. Wat nu rest zijn een boel rode bordjes langs de weg die de route markeren. Het begin van de route is alvast tien keer mooier dan het Santiago pad. En super rustig ook,  zo rustig dat ik de Spanjaarden zou willen aansporen om de route een toeristische boost te geven in de hoop dat het aantal campings, winkels en restaurants onderweg wat uitgebreider wordt. Dat gebrek aan bevoorrading zou nog wel eens een dingetje kunnen worden.

El camino

Op fietsdag vier ben ik uiteindelijk echt tussen de Santiago gangers terecht gekomen. Wandelaars met een rugzak en een schelp er aan vast geknoopt. Plus fietsers met fietstassen waar zo'n zelfde schelp op vastzit. De route die ik op de site van de Europa fietser had gevonden, volgt nu het officiële Santiago pad vanuit Logroño. Misschien eerder ook al, maar toen zat ik bewust naast de route te fietsen. De officiële Santiago paden zijn enigszins geschikt om ook op te fietsen. Maar ik had hier toch liever bredere banden gehad plus een beetje vering in de voorvork. Sommige stroken zijn gewoon verhard, op andere stukken ligt er slecht gravel. Een soort hotseknotse butsweg op mijn 32 mm banden met 5 atmosfeer druk. Later volgt de route weer verharde wegen en is het Santiago pad in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik rouw er niet om. Ik vroeg me toch al een beetje af wat de lol van het Santiago pad is. Wat ik er toch nog toe van gezien heb, is de route merendeels niet mooi, echt totaal niet de moeite. Links een wijngaard, rechts een snelweg, en dat dan drie kilometer lang in een rechte lijn. De route heb ik vaak als gravel pad langs de nationale route zien lopen. Als de wandelaars over moeten steken, staan er waarschuwingsbordjes. Misschien is het naief van mij, maar ik had me het pad mooier voorgesteld en met meer natuur omgeven.

Halverwege de route, besluit ik weer van de gps track af te wijken. Die route naar Santiago is ook maar een vaag plan. Zo beland ik tussen de middag in Ezcaray. Leuk dorpje, nog nooit van gehoord, maar de terrassen zitten vol en het menu del dia smaakt goed. En dan nog een opvallend ding of noem het een observatie. Veel Spanjaarden zitten op het terras om te drinken (veelal zonder tapas) en de lokale roddels te bespreken. Er zitten veel minder mensen te eten. In Frankrijk, zie je vooral eters en de keuken gaat daar om 12 uur open. Hier soms pas om half twee. 

Route naar Santiago, het gaat niet vlekkeloos

Super kleine weggetjes op de kaart komen in verschillende verschijningsvormen. Smal en slecht asfalt, mooie nieuwe brede geasfalteerde tweebaansweg, of onverharde gravel met grote kuilen. En alles valt volgens de kaart onder dezelfde noemer. De breedte van de weg maakt mij niet zoveel uit. De staat van het wegdek wel. Mooi gravel is mooi, mooi asfalt ook. Mooi gravel is zelfs mooier dan lelijk asfalt. Mooi asfalt gaat eigenlijk boven alles.

De route van vandaag kende geen mooi gravel, wel lelijk gravel en de route kende voornamelijk asfalt. Meestal ook van het goede soort. Wat dat betreft blijft Spanje te prefereren boven het vaak belabberde wegdek van de Fransozen. Daarentegen is Frankrijk dicht bevolkter en kom ik meer bevoorrading tegen onderweg. Als ik honger heb, stop ik bij de eerste de beste bakker. In Spanje kun je de pech hebben pas over twee uur bij een restaurant terecht te kunnen, dat dan ook nog eens een twintigtal km fietsen is. Campings zijn ook dik gezaaider in Frankrijk. Eigenlijk is alles hier in het noorden wel dun gezaaider. Af en toe kom ik een beetje verkeer tegen. Het merendeel van mijn tijd zit ik eenzaam en alleen tegen de wind in een flauwe helling omhoog te harken.

En waaien doet het vandaag. Orkaankracht 17 tegen en het houdt maar niet op. Fluitend giert de wind tussen mijn fiets door.  De laatste 50 kilometer zijn verre van grappig. Ik wordt van mijn fiets geblazen en ik moet bijtrappen in de afdaling om niet stil te vallen. Het einde van de rit kenmerkt zich met pech. Garmin stuurt me de verkeerde kant op, alle hotels zijn vol of nemen de telefoon niet op. De voornaaf met dynamo heeft gefaald om de externe powerbank op te laden. En als ik uiteindelijk een camping vind, sla ik de haringen kapot op de keiharde ondergrond

Hopelijk gaat het morgen gemakkelijker.

Op weg naar Santiago?

Volgens mijn route is het nog 2038 kilometer fietsen, twee duizend achtendertig. Ik denk dat ik daar niet teveel aandacht aan moet schenken, zoiets demotiveert alleen maar. Nog meer dan twee duizend kilometer. Nee, niet aan denken. Het is een route van de Pyreneeën naar Santiago toe en via een iets andere route weer terug. Daarnaast gaat de route nogal eens straf rechtdoor, terwijl de weg in de realiteit allerlei bochten maakt. Het eindpunt van de gpx track is niet gelijk aan het begin, vanaf het eindpunt is het nog een dikke honderd kilometer extra. En er komen sowieso nog wat extra kilometers bij om naar een camping te fietsen, een restaurant, of een winkel. Dat gaat naar tweeëntwintig honderd kilometer in het zadel worden. Oink.

Wacht eens, ik heb vakantie, geen interesse in dadendrang. Voorlopig hou ik erop dat ik richting Santiago fiets. Katholiek ben ik ook niet, ook geen ander geloof. Dus als ik die kerk op het einde net niet zie, is mijn missie niet mislukt. Trouwens, ik heb geen missie, ik heb vier weken vrij.

Na de col de Somport, de grenscol tussen Frankrijk en Spanje, is het nog een kilometer of 30 naar Jaca. Was het bovenop de col nog koud, daarna wordt het snel goed warm. En waaien, dat doet het ook. Voor, achter, links, rechts, van alle kanten komen de klappen wind me om de oren. Op licht dalende stroken is het harken tegen de wind in. Vanavond ga ik de tent vastzetten met alle mogelijke scheerlijnen.

Observaties onderweg

Wat maak ik mee onderweg naar de Pyreneeën? Niet zoveel, lege snelwegen, drukke snelwegen, file in Gent, Antwerpen, Parijs en Bordeaux. Een paar tankstations en wat overige toeristen kijken. 

Observatie 1:

Een kind van drie jaar oud staat bovenaan de glijbaan en roetjst de volle 80 centimeter naar beneden. Hij kijkt zíjn mama glunderend aan. Hij draagt een korte grijze broek plus een  mouwloos zwart t-shirt waar met koeienletters de tekst Wild Boy op staat. Bij mij ontstaat nu de neiging om te gaan tellen hoeveel complete gezinnen ik zie. Mama, papa plus kroost en er dan maar vanuit gaan dat dat hun gezamelijke voltallige nageslacht is. En die cijfers te gaan  vergelijken met halve gezinnen. Gescheiden mama met de kinderen erop uit, of wellicht is ze weduwe. Oma, papa, mama, drie grote kinderen, plus een baby en me dan afvragen, van wie is oma de moeder iss en van wie is de allerkleinste.

Observatie 2:

Ze vraagt iets moeilijks in het Frans. En dat is al niet mijn beste taal en die mondkapjes barrière helpt ook weinig in de communicatie. Ik zeg nog een keer, en nu hopelijk iets vriendelijker dat ik een menu gourmet wil. Dat schijnt niet hetgeen te zijn waar ze op doelt. Pas als ik haar telefoon in haar hand zie, valt bij mij het kwartje. Ik moet de magische qr code laten zien om een bord eendenpoot met frietjes te mogen bestellen. Mijn eerste keer internationale qr code tonen. Ik had me er meer euforie van voor gesteld. Haar telefoon keurt nu mijn telefoon goed. Andersom hoeft blijkbaar niet. Een half uur daarna zie voor het eerst in anderhalf jaar dat de nederlandse teletekst app geen apart kopje meer heeft voor corona nieuws op pagina 101. Zou nu de pandemie over zijn en kunnen we ons weer volledig focussen op moslim terroristen in Afghanistan? Ook zoiets verschrikkelijks, maar dan vooral voor anderen. 

En nog wat:

99 euro aan tol onderweg. Ik vind dat stiekum toch best veel. Peut kost €1,80 op de snelweg en bij  de buurt super €1,60. Kia denkt aan het milieu en claimt 1 op 19 te rijden. Aan de pomp blijkt dat 1 op 17.

Detailvragen

Ik heb geen antwoorden op detailvragen. Ik ga op vakantie, zo van ik rij een lang stuk naar Zuid-Frankrijk, gooi mijn fiets en tent uit de auto en ik ga lekker fietsen en een beetje genieten van de lokale keuken onderweg. Ik heb trouwens eenendertig dagen vakantie, dat schijnt ook al iets noemenswaardig te zijn. Ik noem zoiets gewoon vier weken vrij. Collega's die een weekje op vakantie gaan houd ik voor de gek. Dat is geen vakantie, niks meer dan een lang weekend. Ik krijg ook veel detail vragen waar ik allemaal geen antwoord op weet. Over de meest belangrijke dingen heb ik wel nagedacht. Welke fiets ik meeneem, welke tent, welke slaapzak, wel of geen ligstuur, schoenen, kleding plus een vaag idee van de route. Maar ik krijg allerlei andere vragen.

 

Waar ga je heen?

• Op vakantie, Zuid-Frankrijk plus een stuk Spanje.

 

Heb je al iets geboekt?

• Boeken? Waarom? Ik ga gewoon op vakantie. Waarom moet ik iets boeken? Ik heb een tent bij me

 

Wanneer ga je weg?

• Als ik vertrek, dan dus.

 

Waar ga je je auto parkeren?

• Ehm,…. Ja

 

Waar start de fietsreis?

• Dat zei ik toch. Zuid-Frankrijk. Of Spanje, weet ik veel.

 

Wist je dat je een negatieve test moet overleggen als je van Spanje naar Frankrijk reist?

• Pfff,… dat is over een paar weken of zo. Wie dan leeft wie dan zorgt. Die Corona regels veranderen toch elke week, daar ga ik me nu geen zorgen over maken.

 

Nou prettig vakantie dan

• Dank je

  

Dat dus. Ik ga vakantie vieren. Geen plan, geen stress, geen planning. klaar