Teruel bestaat, Utrecht trouwens ook, Barneveld, Luik, Sheffield, Chiang Rai en Oostrozebeke ook. Toch is het bestaan van Teruel ooit genoeg gebleken of wellicht het enige om reclame te maken voor zichzelf. In 1999 lanceerde de stad deze spreuk om leven te blazen in hun eigen marketingscampagne. Ik wist toevalligerwijs van deze reclame strategie en kwam het weer tegen toen ik gisteren Torre El Salvador bezocht. Een 14de eeuwse toren in Mudejar stijl die uniek is voor deze regio. De stijl is afkomstig van Moren die na de reconquista zijn blijven hangen en kennelijk geen zin hadden weer terug te keren naar de geboortegrond van hun voorouders. Behalve een boel uitleg over de toren, te beklimmen in 117 traptreden, was er ook wat uitleg over de stad. Daar zag ik die opvallende kreet weer dat de stad dus bestaat. Het heeft wellicht wat te maken met de afgelegen ligging van de dunst bevolkte provinciestad van Spanje. De enige provinciestad zonder directe weg- noch spoorverbinding met Madrid. Geïsoleerd, koude winters, hey,... wij bestaan ook nog!
Goed, Teruel bestaat dus nog, weten we dat ook weer. Het is verder een doodgewone Spaanse stad zoals ik er al velen heb gezien. Wat oude bezienswaardigheden, een mooi park, een levendige binnenstad en veel lekkers te eten. Behalve het bestaansfeit van Teruel kwam ik ook nog een ander sportief cq toeristisch lokkertje tegen. Er blijkt een oude spoorweg van Teruel naar Valencia te zijn omgebouwd naar fietspad. Dat soort acties mag ik wel en dus ben ik nu al 70 km onderweg naar de stad van de sinaasappels. Het matig geasfalteerde pad wat soms meer op gravel weg lijkt, heeft een prachtig uitzicht onderweg en heeft ook al een lekke band op zijn geweten. Het pad loopt gelijk op met de snelweg, het nieuwe spoor en een nationale weg naar Valencia. Aan bevoorrading onderweg zo geen gebrek en op alle genoemde wegen zit nauwelijks verkeer. De 170 kilometer lange route telt ook meer daalmeters dan hoogtemeters. Ook wel een keer leuk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten