De voorbereiding begint ergens halverwege dit jaar met twijfelen of ik weer eens een cyclo wil rijden. Corona heeft twee jaar roet in het eten gegooid. In 2020 werd alles afgelast, terecht uiteraard en in 2021 verkeerde de wereld in blinde paniek gecombineerd met burgelijke onwil. Het gevolg was dat er cyclos werden georganiseerd met allemaal mondkapjes op bij de start, hutje mutje op het parkeerplein van de supermarkt. En bij het startschot mochten de mondkapjes af. Wel fietsen, geen prijsuitreiking en ook geen ronde miss. Die laatste mocht wellicht ook niet vanwege woke onzin, het zou namelijk raar overkomen als een man door een mooie vrouw wordt gekust. Of zoiets. Ik had geen zin in die onzin. Organiseer het dan niet in plaats van half slappe fantasie maatregelen waar de honden geen brood van lusten. In 2022 had het eigenlijk best weer gekund. De paniek was grotendeels verdwenen en er konden weer op een menselijke manier evenementen worden georganiseerd, zonder deelnemers als parasitaire buitenaardse wezens, vol met vreselijke enge ziektes, te 'verwelkomen'. De harde les van de Nürburgring in 2019 zat echter nog in mijn achterhoofd. Ik werd oud en dat bleek goed te zien aan de tijden die ik reed. Ik dacht in vorm te staan maar Strava bepaalde anders. Dus waarom zou ik in 2023 wel weer een cyclo gaan rijden? Om mijn tijden te verbeteren? Nee. Om top 10 of top 100 te rijden. Nee. Om bij iets of iemand een goede indruk te maken. Nee. Voor mijn gezondheid? Nee. Alleemaal nee. Er is maar een reden cq vraag te noemen die moet worden beantwoord. En dat is of ik wielrennertje spelen nog leuk vind?
En ik fiets echt heel graag. Welke halve zool fietst anders van Barcelona naar huis? Of je spoort niet, of je lijkt op mij. Maar een cyclo rijden is wat anders dan met een fiets en bepakking van restaurant, naar camping, naar bakker fietsen. En me totaal niet druk maken over snelheid, dagafstanden of Strava tijden. Hoe rap of langzaam ik ook ergens fiets, ik kan altijd als excuus gebruiken dat ik mijn wielrenfiets niet bij heb. Cyclo rijden is wedstrijd fietsen, is het onderste uit de kan halen om daarna te bezien hoe hoog of in mijn geval hoe laag je ergens in de einduitslag staat. Cyclo rijden is een lange marteling van start tot finish. Van monter en fris aan de start tot een pijngrimas en kramp in je poten aan de finish. En behalve de cyclo zelf, moet er in de voorbereiding ook nog een beetje deftig orden getraind. Je moet er maar van houden en ik hield er ook van. Corona killed it. Geen cyclos, geen wedstrijden, geen evenementen. Vermaak je zelf maar of zo. En dat kan ik redelijk, twee duizend, twee honderd kilometer dwars door Spanje en de Franse Pyreneen heen. Pas du problême.
Ergens kriebelde het nog. Ik vond dat vroeger echt leuk, ik leefde ervoor. Totaal onzinnig uiteraard, maar dat vatte ik zelf ook wel. Ik heb dit jaar nog geen koers gereden, ook niet op Sloten. Maar een cyclo….. dat kriebelde. Keuze te over weer in 2023 en dus toch mezelf maar ingeschreven voor de Alsacienne. Ze moeten mij toch eens een keer de regio's in Frankrijk beter gaan uitleggen. Ik ken omgeving in de buurt van de Grand Ballon toch echt als de Vogezen. Ze kennen hier vier afstanden, waarbij de langste 195 km en 4850 hoogtemeters telt. Dat vond ik toch net iets te gortig, daarom doe ik de 146 km versie met 3800 hoogtemeters. Dat was vroeger tegen mijn principes, de langste is de langste en verder niet zeiken. Maar ik ben ook geen 18 meer, dus de principes worden ook wat minder.
Morgen is de start, ik heb een mini huisje geboekt op 17 km van de start omdat ik veels te laat heb besloten hier te willen fietsen en toen was uiteraard alles al vol. Het uitzicht is overigens fenomenaal mooi vanaf mij balkon waar ik dit relaas typ, dat maakt het dan weer goed. Het enige dat we een beetje zorgen baart is de vorm van de dag. Ik heb hopeloos slecht geslapen gisteren en morgen is de cyclo. Ik hoop toch echt een betere nachtrust te krijgen. Ik had niet eens honger vanochtend en dat is een slecht teken. Maar ach,…. Er kan eigenlijk helemaal niks mis gaan morgen. Nou ja, ik heb geen zin om weer een ziekenhuis blog te schrijven. Maar als ik morgen een prut tijd klok, zal het me ook jeuken. Maar vorm is leuker. Zes uur in het zadel en langzaam sterven en met verkrampte spieren sprinten om P569 tegen onbekende Belg, dat doe ik toch het liefst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten