100 Indonesische roepie is de kleinste eenheid aan muntjes die ik tot nog toe heb gezien, maar meestal doen ze geen moeite om die terug te geven. 71.800 roepie wordt doorgaans afgerond tot 72.000. En gelijk hebben ze. 100 roepie staat gelijk aan een halve euro cent. De muntjes van 500 roepie gooi ik vaak ook weg, of ik laat ze achter voor het kamermeisje. Maar dan alleen als ik nog wat meer klein spul heb wat ik erbij kan leggen. Voor een paar euro cent aan fooi achterlaten is ook wat denigrerend. Duizend roepie bestaat in de verschijningsvorm van munt en briefgeld. Een briefje van DUIZEND!! Ja,... zo'n 5 cent dus. Overige briefjes gaan in 2, 5, 10, 20, 50 en 100 duizend. De pinautomaat levert alleen briefgeld van 50 en 100 duizend roepie. De officiële koers is ongeveer 19.000 roepie voor een euro. Je bent hier nogal snel miljonair. Miljardair is ook niet zo moeilijk, ruim 50 duizend euro en je bent er al. Ik deel voor het gemak alles door 20.000. Het grootste briefje uit de pinautomaat is dus slechts 5 euro. En meer dan 3 miljoen roepie tegelijkertijd pinnen, is me nog niet gelukt. 30 briefjes is sowieso al een pak geld om in mijn portemonnee te proppen.
Maar je kan vaak ook gewoon pinnen. Niet overal en het is maar de vraag of je pinpas werkt. Het Visa logo op mijn ASN pas doet het vaak beter dan het Maestro logo op mijn ING pas. Vandaag deden ze het allebei niet op het trein station. Maar mijn ING creditcard deed het dan weer wel. Wel een beetje genant om drie verschillende passen te proberen. Pinnen blijkt in de praktijk ook goedkoper dan geld uit de pinautomaat trekken. Betere koers en minder transactie kosten. Maar dat laatste is meer uit interesse van mijn vorige werkgever geboren, om te letten op transactie kosten en wisselkoersen. Zo heel duur is het leven in Indonesië niet. Ik slaap doorgaans in vrij luxe hotels, waar je in Nederland rap 180 euro voor betaalt, maar hier is het vaak maar rond de 30 euro. Uiteten 's avonds kost vaak niet meer dan 5 euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten