Ik sta bij de gordijnen en tapijten zaak en ik lijk een
kansloos geval te zijn. Geen vrouw, geen kinderen, geen aandacht. Ik krijg nul aandacht van de spaarzaam aanwezige verkopers. Alsof ik
niet rondloop met een grote geldbuidel op zak. Misschien komt het ook wel door
de blik in mijn ogen. Ik vind dit niet leuk. Het is een moetje. Ik moet nieuwe
gordijnen hebben in mijn nieuwe huis. Het is niet zo dat ik voor mijn lol op zaterdagmiddag
op de woonboulevard rondwandel. Het was al een gedoe om een parkeerplek te
vinden en als ik een woningwinkel binnenstap word ik rap diep ongelukkig.
Zucht,… bankstellen, stoelen, geinige accessoires, keukens, badkamers, nog meer keukens en weer
bankstellen. Van zoveel woongenot slaat mij direct de misère toe.
Van mijn wielrenhobby is de laatste tijd weinig terecht
gekomen. De verhuizing vreet zo zijn aandacht. Klussen is nog best aardig maar
na een paar weken dozen in- en uitpakken, opruimen, een fornuis aansluiten,
schilderen en lampen ophangen ben ik inmiddels klus moe. Ik heb geen zin meer.
Ik heb ook geen zin in die stomme woonwinkels. Ik kom nog wel eens terug als er
minder volk is en dat die verkopers uit arren moede toch echt hun aandacht aan
mijn moeten schenken. Zo’n stuk chagrijn die ze een stel gordijnen moeten
verkopen. Ik ga naar huis om koers te kijken.
Vandaag is de opening van het wielerseizoen. De omloop het
Nieuwsblad. Alle eerder gereden koersen dit jaar tellen niet. De ronde van
Oman, de tour down under en de ronde van de Middellandse zee. Dat is allemaal
nep. Dit is de eerste echte wedstrijd. Dit is een koers die renners echt willen
winnen. De ronde van Oman is leuk voor de sponsor maar qua aanzien stelt een
overwinning daar evenveel voor als een criterium in Varsseveld. De ronde van het Nieuwsblad, die wil je
winnen. En ik wil die koers zien; ik heb weer zin om naar half gedrogeerde
renners te kijken die met oorlogskoppen in
een mongolen waaier door het Vlaamsche land fietsen. Vlaanderen is mooi van
lelijkheid. Zolang je er niet woont of doorheen hoeft te reizen, is Vlaanderen
mooi. Voor de koers en de keuken ga ik graag naar Vlaanderen toe. Het landschap
is een lapjesdeken van akkers, dorpjes, grasvelden en vrij liggende huizen. Er
zit nul structuur, orde of regelmaat in. Verdwalen is hier de enige optie. En zoals
het landschap zo zijn de ook wegen. Een bonte verzameling van klinkers, kasseien,
kapot gereden asfalt, bonkige betonplaten en soms een strook echt asfalt.
En gelukkig is het vandaag strontweer in België. Het regent,
het waait en het is koud. Heerlijk. Dat maakt
de beelden nog mooier. Of eigenlijk lelijker. Maar dat hoort zo. Renners in fel
gekleurde regenkleding, verblindende koplampen van motoren en druppels regenwater
op de lenzen. Vlaanderen is mooi van lelijkheid. De omloop is een soort mini
ronde van Vlaanderen. Als je de omloop kan winnen, dan kan je de ronde winnen.
Of andersom. Het is ook een koers die zelden in een massaspurt eindigt. Renners
komen solo of in plukjes over de meet. Moe gestreden en geradbraakt geraakt van
200 kilometers rommel asfalt. De renner
bij wie alle organen nog op de goede plek zitten, die maakt kans om te winnen.
Het is een foto finish tussen Stannard en van Avermaet
waarbij de Brit net de rapste is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten