Doi Inthanon, klimmen en dalen!

Waarschuwing vooraf, het is verboden om dit blog te lezen. Ernstig hartfalen kan het gevolg zijn. Ook acute vorm van depressie en long covid kunnen het gevolg zijn. Over effecten op de lange duur is nog weinig bekend, maar houd rekening met het ergste. Je relatie gaat kapot, kinderen plegen zelfmoord en je verliest je baan.

Wat is dit nu weer? Wel,....een stompzinnige waarschuwing die kant noch wal raakt en geïnspireerd is door nieuwe kleuterige maatregelen op Doi Inthanon. Dat is de hoogste berg van Thailand van ruim twee en half duizend meter. De exacte hoogte wordt zelfs in tienden van millimeters uitgedrukt. Ik deed de berg al eens in 2013, maar ik wilde de mega klim nog wel eens beproeven. Maar wat scherts mijn verbazing als ik de entree kosten voor het nationale park wil betalen. Tegenwoordig mag je niet meer met de fiets dalen. Wa's da nu weer voor onzin?

"Do you have a car to go down?"
"No, why should I? I can ride down on my bicycle"
"That's not allowed"
"Why?"
"It's too dangerous"
"No, it isn't. I have descended mountains that were higher then this one. And also steeper ones. I descended Doi Inthanon nine years ago on the same bicycle. No issues at all."
"But it's policy, a rule from Doi Inthanon park"
"Who is your manager? I want to discuss this with your boss. I am not gonna follow stupid rules and will descend with my bike anyhow."

Een lang gesprek in het thais volgt met haar collega. En uiteindelijk verkopen ze me toch een entreebewijs. Negen kilometer onder top bij een tweede controle punt, volgt een vergelijkbare discussie. Dat ik niet mag afdalen met mijn fiets. De remmen zouden niet goed genoeg zijn. Lulkoek. Ook deze discussie ga ik winnen. Wederom houd ik niet in qua stem volume. Ik leg uit dat die fiets ontworpen is voor dit soort werk. Dat de remmen beter zijn dan menig brommertje dat hier naar beneden tuft. Ik houd ter illustratie de voorrem ingeknepen en probeer dan de fiets naar voren te duwen. Met geen mogelijkheid lukt zoiets. Weer overleg en weer een goedkeurend knikje.

De klim zelf is een verschrikking. Ik geniet nauwelijks onderweg. Veel stukken van twaalf procent of meer en die blijven maar duren. Kilometers aan een stuk. Dit is geen lichtgewicht fiets en de bagage zit erop. In totaal zo'n 22 kilogram. Het wordt langzaam kouder en mistiger. Bevoorrading is er onderweg wel en die is hard nodig ook. Ik zigzag omhoog anders krijg ik de pedalen niet rond. Ik moet ook een paar keer stoppen om de kramp te laten wegtrekken. Wat ik ook drink en eet, de kramp blijft komen. Op gang komen na een stop op een stuk van vijftien procent is bijna niet te doen. Boven op de top is het mistig en meer dan een foto maken van mij, het topbord en de fiets, is er niet te doen. De vrouw van de man die de foto maakt vraagt nog hoe 'the ride' was. Horrible. Ik doe deze klim niet meer. Misschien nog ooit op een super lichtgewicht racefiets, maar ook dat is afzien.

En ik daal af op de fiets! Dichte mist en koud. Ik heb nu extra kleding aangetrokken, een warme trui en een winddicht jack. En ik heb ook geen boete van 1.000 baht (zo'n 29 euro) betaald.