Überkitsch

What to do in the land of wat? Dat was ooit de bijzin op de over van de lonely planet Thailand reisgids. Wat is het Thaise woord voor tempel en als je elk kwartier een nieuwe tempel wil aanschouwen, dan ben je hier aan het juiste adres. Het wemelt er van. De meeste tempels zijn het aanzien niet waard. Ze zijn twintig, dertig jaar geleden gebouwd en sinds die tijd is er niks meer aan gebeurd. Het is vervallen, de verf er afgebladerd en onder gescheten met vogelpoep. De tuin eromheen is verwaarloosd en her en der ligt zwerfafval. Echte hele oude tempels zijn er ook, maar die zijn zeldzaam. Er staat vooral heel veel nieuw gebouwd spul. En het is allemaal kitsch.

De nieuwe tempels die nog niet vervallen zijn, vallen in de categorie kitsch, superkitsch en überkitsch. Kitsch is doorgaans lelijk. Het heeft een zweem over zich heen kunstzinnig te zijn, maar het is en blijft goedkope nep zooi. Alleen überkitsch kan mooi zijn. Zoveel kitscherigheid dat het gek genoeg toch weer mooi wordt. Sommigen tempels halen dat niveau. Alles gaat hier in schreeuw kleuren. Knalrood, felblauw, gifgroen en veel goudkleurig. En liefst glimmend. Drakenkoppen, olifanten, mega kippen, tijgers, superslangen, of een inmens grote Boeddha. En versierd, alles is versierd, zelfs de versieringen zijn versierd. Variatie op dit thema is uitgesloten. Geen ingetogenheid, geen pastel kleuren, geen kruizen. Wel een mega olifant naast een tijger voor een tempel met een knalrood dak, nep gouden dakranden en een Boeddha met een hele dikke buik.

Het is lastig vergelijken met Europese tempels, dwz kerken. De Sagrada Familia flirt ook tegen het kitscherige aan. Maar de meeste kerken zijn eigenlijk super saai in hun verschijningsvorm. Enkele kerken in Rome vol met goud, bij elkaar gejat door de katholieke kerk, daar gelaten. Hier probeert elke tempel de ander te overtreffen met nóg meer kitsch. Een grotere olifant of desnoods een knalrode olifant. Als het maar nep is, dan is het goed.