Cambodja 2017

Mijn voorbereiding is wel eens doordachter geweest. Meer inlezen, meer websites en reisgidsen bekijken. Informatie opzoeken over visa, geldzaken en vluchttijden checken. Ik wordt nonchalant in dit soort dingen en ik vraag me af wanneer het een keer mis gaat. Vandaag al? Morgen? Over een week? Een jaar? Feit is dat ik nu onderweg ben naar Cambodja en dat ik geen informatie heb opgezocht over een visum. Ik vertrouw op mijn ervaring en kennis van een jaar geleden. Voor Vietnam heb ik vorig jaar mezelf goed ingelezen en ik wist precies wat ik moest doen voor mijn visum. Eerst een of andere welkomstbrief kopen bij een gespecialiseerd bureautje. Daar stond dan op dat ik als toerist het land in kwam. Met die brief en iets van 40 dollar kon ik daar ter plekke een visum kopen. Voordat ik op Schiphol incheckte werd ook gecontroleerd of ik die brief wel bij me had. Voor Cambodja heb ik dit jaar noppes geregeld. Geen visum, geen brief, zelfs niet even alles alsnog gecontroleerd. Gecontroleerd of hetgeen wat ik van vorig jaar nog wist nog steeds klopte. Toen meen ik gelezen te hebben dat je gewoon een visum op de luchthaven kon kopen. Dat zal nu toch wel steeds zo zijn?

Beetje ondoordacht, terwijl ik juist voor Thailand heel oplettend en vooruitdenkend heb gehandeld. Ik wist dat het visum dat ik ga krijgen maar 15 dagen geldig is. Normaal is dat 30 maar ik reis over land Thailand binnen en dan is het slechts 15 dagen. En dat was te kort om van de grens naar Chiang Mai te fietsen. Ik ben twee keer naar Den Haag gereisd naar de Thaise ambassade voor wat stempels in mijn paspoort. Een keer brengen, een keer halen en 30€ betalen voor een 60 dagen visum waarvan ik er maar zo'n 18 ga gebruiken. En voor Cambodja vertrouw ik puur op een herinnering uit een reisgids en mijn ervaring van vorig jaar. Toen moest ik een ambtenaar optrommelen bij de grens die ergens in de schaduw een tukje lag te doen. Hij grapte nog of schepte op, ik kon de toon van zijn niet zo goed inschatten, dat Cambodja maar 30$ was en Vietnam 40$. Heel onhandig wijs ik hem op het feit dat Thailand gewoon gratis is. Niet echt slim maar boos wordt hij niet, of hij verbergt het heel goed. In de kist naar Phnom Penh controleer ik nog even mijn reisgids. Die heeft het ook gewoon over een visa on arrival. Helaas is die gids ook 2007 en het visum is daar nog maar 25 euro. Dan maar gewoon hopen dat alles nog gewoon klopt en even rustig te gaan slapen. Of een poging daar toe want ik zit een beetje klem vandaag in het midden een drukke Boeing. 

Na een paar keer te zijn weg gedommeld en wakker te zijn geschrokken, heb ik het idee een paar uur te hebben geslapen. Mijn telefoon en het onboard entertainment systeem van Qatar airways wijzen me er echter op dat het nog vijf uur vliegen is. Nog een keer slapen dan, een beetje half wakker voor me uit kijken en een ontbijtje geserveerd krijgen. Na een uur of weet-ik-hoeveel vliegen zijn we geland in Vietnam. Een deel van de passagiers stapt uit en de overgebleven passagiers doen wat rek en strek oefening voordat we het laatste stuk naar Phnom Penh toe vliegen. Op de luchthaven is de visum procedure precies zoals ik had verwacht. Formulier invullen, paspoort afgeven die door een vijftal ambtenaren wordt bekeken en voorzien van stempels. Nog 30$ afrekenen en mijn bagage ophalen. De odd-size luggage is hier direct naast de gewone bagageband en mijn fietsdoos ligt er al. Karretje pakken en de hitte en drukte van Cambodja inwandelen. 


Pffffff,......... 32 graden, druk, klam, heel veel mensen. Ik zie een rij mensen wachten maar ik weet niet waarvoor. Iets daarachter lijkt een kantoortje te staan maar ik zie niet precies waarvoor dat dan weer is. Er staan geen jengelende taxi chauffeurs aan mijn kleren te trekken dus kennelijk is er iets van een systeem maar ik snap nog niet welk systeem dan. De onhandige fietsdoos die ik bij me heb, zorgt er ook voor dat ik nauwelijks met mijn bagage kan manoeuvreren. Die doos is te groot en alles en iedereen staat me in de weg. En ik hun, dat natuurlijk ook. Aan de eerste de beste man met een overhemd alsof die een functie heeft, vraag ik hoe ik aan een taxi kom. De man kijkt de doos aan en vervolgens mij en trekt een vragend gezicht. It's a bicycle, beantwoord ik op de vraag die hij wilde gaan stellen. Hij ziet direct in dat dat allemaal niet gaat passen en stelt voor een tuctuc te regelen. Nu ben ik degene die een vragend gezicht trek. Een tuctuc? Het lijkt wel alsof de tuctuc de Aziatische oplossing is voor al uw transport problemen. Past iets niet in een taxi? Oh meneer tuctuc, no problem. Helder en wakker ben ik niet na deze lange reis en ik loop mee naar de tuctuc. 

De doos wordt dwars op de tuctuc gezet en ik klauter er bij. Even ter verduidelijking, de fietsdoos is 175 cm breed (de wielen zijn niet gedemonteerd) en de tuctuc is iets meer dan een meter breed. Aan beide zijdes steek het geheel dus zo'n 30 cm uit. Wat volgt is een hobbel rit door de straten van Phnom Penh en een chauffeur waarvan ik me afvraag of hij wel weet hoe breed zijn voertuig nu is. We missen buitenspiegels op een nippertje en rossen net geen brommertje tegen de stoeprand aan. Een ander komisch aspect van mijn chauffeur is dat hij geen idee heeft waar mijn hotel is. Ik heb hem de naam van het hotel en het adres laten zien. Helaas kan de man ons alfabet niet lezen en op de wijze waarop ik het heb uitgesproken, denkt die te weten waar we moeten zijn. So far zo good. We zijn op weg naar de Riverside en dat is in ieder geval goed en ik denk ik in al mijn onwetenheid dat hij daar wel iets gaat vragen. Niet dus. Hij klooit maar wat aan. Hij is naar de rivier gereden en rijdt heel langzaam over de boulevard, turende naar de naam van het hotel. In een taal die hij dus niet lezen kan. Ik maan het te stoppen. Can you please ask someone who is able to read English to help us? Dat doet die en niet veel later zijn we bij mijn hotel. 

Eindelijk. Eindelijk rust, een bed en liggen.