In Doha heb ik uitzicht om een niet aangepaste toerist. Het is in een woord vreselijk. Even voor de duidelijkheid de omstandigheden. Ik zit op Doha AirPort te wachten op mijn vlucht naar Amsterdam. Echt warm is het niet in deze hal, een graad of 21 hooguit. Voor me zit een man met kort geknipt donkerblond haar in een wit mouwloos Heineken hemd. Hij heeft een bierbuik, is een jaar of 50 en een heel eng korte dunne soort van sport broek aan. Hij draagt teenslippers en met een been leunt hij op zijn koffer zodat ik nu naar zijn schoenzool kijk. Nog een keer voor de duidelijkheid, we zitten in Arabië. Schoenzolen laten zien, en in je strand kloffie zitten te wachten op een luchthaven om naar een land te vliegen waar het domweg hartje winter is, het is totaal ongepast. Wat mist deze man? Sociaal inlevingsvermogen, IQ of allebei tegelijkertijd?
Ik vlieg naar huis in makkelijke reiskleding. Lange broek, wollen t-shirt en een dunne fleece trui. Plus sandalen met warme sokken. Ik geef toe dat is wel een fout gezicht maar ik reis met weinig bagage en ik heb niks anders bij me. Als ik nettere schoenen had ingepakt, droeg ik ze nu. De onaangepaste toerist is op strand vakantie geweest en lijkt dit nu nog aan iedereen te willen uitdragen. Boeien,... alsof mij dat iets kan schelen. Ik ben op fiets vakantie geweest maar ik heb totaal niet de behoefte om hier nu in wielrentenu, helm en fietsschoenen te gaan rondlopen. Zo van, kijk mij, kijk mij, ik ben op fietsvakantie geweest. En zo af en toe mijn wielrenbroek opstropen om de duidelijke markering tussen bruine- en witte bovenbenen te laten zien.
Waarom ga ik eigenlijk op fietsvakantie naar zuid-oost Azië? Waarom doet iemand zoiets? Fietsen in de Alpen voor een weekje, dat is een redelijk sociaal geaccepteerde vorm van vakantie voor mannen die als een klein kind wielrennertje willen spelen. Weinig mensen kijken hier verbaasd van op. Maar wielrennen in Cambodja, waarom dat nu weer? Er zijn namelijk een boel valide redenen aan te dragen om dat niet te doen. En ik beaam ook al die redenen. Ten eerste is de route redelijk saai. Cambodja bestond uit ruim 500 kilometer van uitzicht over rijstvelden tenzij er geen armoedige bebouwing op de voorgrond stond. Het wegennet is beperkt, veel wegen zijn niet verhard en het wegdek van de weinige asfalt wegen is vaak niet geweldig. Hotels onderweg zijn soms heel erg goed maar vaker is het de categorie budget. Waarom dan toch hier gaan wielrennen?
Om de simpele reden dat het kan. En hier moet je nu even een smiley bedenken met een brede glimlach en een zonnebril. Daarom doe ik dit soort onzin. Gewoon omdat het kan en het levert verhalen op. Ik ben niet zo van de all-in vakanties in een vijf sterren gevangenis. Eh,...ik bedoel natuurlijk een vijf sterren resort. Met een cocktail in het zwembad decadent zitten te wachten totdat de bijbehorende snacks worden geserveerd. Dat is een vakantie die vooraf van minuut tot minuut geregeld en waar niks kan mis gaan. Je hoeft maar even half verschrikt om je heen te kijken als je in de war bent over de 24 uurs openingstijden van het all-in buffet restaurant en direct staat er een behulpzame 5 sterren gevangenis cipier aan je zijde om je gerust te stellen. Nee dan liever Cambodja waar ik op de lokale markt zoek naar een voedselstalletje dat nog een beetje hygiene maatregelen in acht neemt.
Niet alles in Cambodja was overigens kommer en kwel. Vakantie is leuk, een beetje avontuur ook maar het moet wel binnen de perken blijven. Ik ga niet fietsen in oorlogsgebied, drugs bendes met een boel criminaliteit gebied, Noordpool kou gebied met geen bevoorrading of de Chinese overheid bemoeit zich met elke stap die u hier zet gebied. Cambodja is een wat moeilijker doorheen reis land maar ook niet meer dan dat. De voordelen zijn onder andere dat iedereen maar dan ook echt iedereen super vriendelijk is en ik door bijna elk kind met hello wordt begroet. In iets grotere plaatsen zijn restaurants te vinden maar ze wel het woord hygiene kennen. De Cambodjaanse masseuses zijn niet zo van de foute massage, dat is meer iets Thais. En het is er warm en droog en zonnig. 24 uur per dag korten broeken. En dat te bedenken dat het in januari in Nederland echt winter winter was. Griebus kou, sneeuw, ijzel, schaatsen op natuurijs. Dat soort ellende. Dan is wielrennen in Cambodja nog niet eens zo'n slecht plan.
Je zou haast zeggen, volgend jaar nog een keer dus. Maar dat wordt dan toch een nee. Dit was mijn vijfde zuid-oost Azië fiets vakantie en elke keer heb ik Thailand aan gedaan. Een keer alleen Thailand, de overige keren Thailand plus een aangrenzend land. Zo heb ik gefietst in Laos, Vietnam, Cambodja en Maleisië. En de verschillen tussen al die landen zijn groot. Vietnam, Cambodja en Laos hoeven van mij niet zo meer. Het is er gewoon te arm en die armoede zie je overal in terug. Dat vind ik op zich allemaal niet zo erg. Die soms groezelige hotels en gezoek naar goed bereid en lekker voedsel, dat levert wel vaak een grappig verhaal op. Die armoede zie je ook terug in het wegennet en de staat van het asfalt. Sommige mensen worden blij van hun favoriete nummer op de radio, of een kopje thee met een cupcake, ik wordt als een kind zo blij van nieuw asfalt. Van dat prachtige snaar strakke, mooi egale, inkt zwarte nieuwe asfalt. Met van die scherp aftekende wit of gele belijning. Zeker als ik al een tijdje op een stuiter weg heb gefietst, kan ik helemaal lyrisch worden over het nieuwe asfalt. Ik zit dan echt hardop te roepen, ohhhhh.......nieuw asfalt. Gaaaaaaf!!!
En de wegen in Vietnam, Laos en Cambodja zijn gewoon vaak slecht en ik ben dat inmiddels wat beu geraakt. Dus voorlopig hoef ik even niet. Van Thailand krijg ik niet genoeg. Ik wil wel weer terug. Terug naar de mooie bergen in net noorden, terug naar de goede wegen, terug maar de Thaise vriendelijkheid, terug naar de heerlijke voedselstalletjes, terug voor de noedelsoep, terug voor de pad thai, terug voor de viskoekjes, terug voor de papaya salade, terug voor de voet massages. Terug voor het mooie weer. Terug voor ...... zal ik nog even doorgaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten