Tot zover het negatieve commentaar. Ik
zou nog een tijdje door kunnen gaan met schelden op de organisatie
want ik ben goed pissig. Eerst even de feiten op een rijtje. De gran
fondo Marcialonga is een fiets evenement voor geoefende wielrenners
en wordt dit jaar voor de zesde keer verreden. Het deelnemers aantal
is groot (zo'n 2000 man) en dat is waarschijnlijk te danken aan het
feit dat de 19de etappe van de giro hier twee dagen eerder over deels
hetzelfde parkoers reed. Eerdere jaren kende kleinere deelnemers
aantallen. De route gaat eerst over de monte san Pietro en de passo
Lavazè, daarna volgt een ronde over de passo San Pellegrino en de
passo Valles. De korte versie doet alleen de eerste lus en telt 80
km. De officiele lange route telt 135 km en 3280 hoogtemeters.
En dan nu wat mij zo pissig maakt:
De lange route is onaangekondigd afgelast!!! Vorige week zondag heeft er een aardbeving plaatsgevonden die het onmogelijk maakte om de route over de passo San Pellegrino en de passo Valles te rijden. Daar doe je als organisatie natuurlijk weinig tegen. Maar ze hadden wel degelijk wat aan communicatie kunnen doen ofzo. Als alternatief voor de tweede lus is er ook nog een lus mogelijk over de passo Costalunga en de passo Pampeago. Dat dit niet binnen het tijdsbestek van een week te regelen valt, kan ik nog enigszins inzien. Maar wat ik totaal niet begrijp is dat ze nauwelijks moeite hebben gedaan dit wereldkundig te maken. Op de site heeft nooit een nieuws bericht gestaan dat de lange route niet kon worden gereden. Het programma boekje beschrijft doodleuk alle feiten van de lange route. Dat was natuurlijk niet meer aan te passen. Ook bij het ophalen van de startnummers is er nergens een aankondiging geweest dat de lange route niet doorging. Ik heb 6 sms'jes gehad van de organisatie, allemaal met dezelfde tekst: “Hello Rob, welcome to the 6th Marcialonga Cycling Craft: the organising commitee together with Craft wishes you a wonderful day of sport”. Niet één sms bericht over het niet doorgaan van de lange route. Nogal een blunder. Ik had blijkbaar de route moeten verkennen de lokale bevolking moeten raadplegen om de laatste nieuwtjes te weten te komen. Nu kwam ik er pas achter op het moment dat we na de eerste lus weer door Pedrazzo kwamen. Ik heb in de laatste kilometers van deze lus zitten eten en drinken om goed voorbereid te zijn op de twee volgende passen. Maar er bleek geen splitsing van routes te zijn. Ik werd linea recta naar de finish geleid. En daar stond ik dan na slechts 77 km. Ik was al gefinisht voor ik er erg in had. Een soort vroegtijdig klaarkomen. Barst, we zijn er al.
De lange route is onaangekondigd afgelast!!! Vorige week zondag heeft er een aardbeving plaatsgevonden die het onmogelijk maakte om de route over de passo San Pellegrino en de passo Valles te rijden. Daar doe je als organisatie natuurlijk weinig tegen. Maar ze hadden wel degelijk wat aan communicatie kunnen doen ofzo. Als alternatief voor de tweede lus is er ook nog een lus mogelijk over de passo Costalunga en de passo Pampeago. Dat dit niet binnen het tijdsbestek van een week te regelen valt, kan ik nog enigszins inzien. Maar wat ik totaal niet begrijp is dat ze nauwelijks moeite hebben gedaan dit wereldkundig te maken. Op de site heeft nooit een nieuws bericht gestaan dat de lange route niet kon worden gereden. Het programma boekje beschrijft doodleuk alle feiten van de lange route. Dat was natuurlijk niet meer aan te passen. Ook bij het ophalen van de startnummers is er nergens een aankondiging geweest dat de lange route niet doorging. Ik heb 6 sms'jes gehad van de organisatie, allemaal met dezelfde tekst: “Hello Rob, welcome to the 6th Marcialonga Cycling Craft: the organising commitee together with Craft wishes you a wonderful day of sport”. Niet één sms bericht over het niet doorgaan van de lange route. Nogal een blunder. Ik had blijkbaar de route moeten verkennen de lokale bevolking moeten raadplegen om de laatste nieuwtjes te weten te komen. Nu kwam ik er pas achter op het moment dat we na de eerste lus weer door Pedrazzo kwamen. Ik heb in de laatste kilometers van deze lus zitten eten en drinken om goed voorbereid te zijn op de twee volgende passen. Maar er bleek geen splitsing van routes te zijn. Ik werd linea recta naar de finish geleid. En daar stond ik dan na slechts 77 km. Ik was al gefinisht voor ik er erg in had. Een soort vroegtijdig klaarkomen. Barst, we zijn er al.
Ik schrijf me in voor dit soort
evenementen omdat ik van pijn houd. Gewoon onvervalst sterven op een
lange route door de bergen. Dat je op einde nog net kan zeggen: “ik
leef nog”. En niet meer woorden dan alleen die eruit kunnen
brengen. En niet zomaar een lange route door de bergen maar een lange
route in wedstrijd vorm. Anders zou je langzamer gaan fietsen en meer
gaan genieten van de omgeving. Een gran fondo doe ik niet om van te
genieten. Ik wil halfdood opgebaard over de finish heen rollen. Ik
wil mijn tijd meten met anderen. Een gran fondo behoort een lange
aaneenschakeling van ellendig hard fietsen te zijn. Ik doe ook nooit
de korte mietjes versie. Dat is domweg niet lang genoeg. Niet lang
genoeg om mij echt stuk te krijgen. Na 80 km gaat het pas echt
beginnen. Dan gaat blijken of je echt kan fietsen of niet.
En die ellende is me vandaag ontnomen.
Het klinkt mischien dom maar ik baal hier enorm van. Dit prut stukje
fietsen vandaag is niet de reden dat ik de afgelopen maanden hard
getraind heb. Als ik had geweten dat de lange route niet bestond, dan
had ik zelf die lus via de Costalunga en de Pampeago er wel aan
geplakt. Nu voel ik me gewoon bestolen. Ik heb recht op meer ellende.
1 opmerking:
FYI bij de ingang voor het ophalen van de nummers stond op meerdere plaatsen het bericht met foto dat de lange afstand was afgelast. Ik heb daags erna na de medio zelf de San Pellegrino beklommen en ik was niet de enige.
Een reactie posten