La Camargue

De Camargue is precies zo mooi als de Michelin kaart doet vermoeden. Nee,.... mooier. Zelfs al kom je geen flamingo of wild paard tegen, zelfs als het bewolkt en miezerig is,... dan nog. De Camargue is een van die gebieden die al heel lang op mijn todo lijstje stonden. Ik ben groot fan van de Franse Michelin kaarten, ik kan er uren naar kijken en routes uitstippelen. En deze weg wilde al heel graag eens fietsen. Maar het kwam er nooit van. Ik was nooit in de buurt genoeg, of ik had geen fiets bij me. Het ligt ook niet echt naast de deur. Maar nu was ik er eindelijk. Ik ben bewust vanuit Barcelona deze kant opgekoerst.

De Rhône mondt in een enorme delta uit in de Middellandse zee. Het is kilometers groot. En onbegaanbaar voor gemotoriseerd verkeer. Alleen fietsers en wandelaars zijn welkom. Flamingo's, of andere watervogels, zoutpannen en de geur van de zee. Er ligt een smalle dijk, pal naast de zee ter bescherming van het gebied. Over die dijk loopt een kilometerslang gravel pad. Rechts de zee. Links de zoutepannen. Midden op het fietspad ik. Met geen mogelijkheid krijg ik die glimlach van mijn gezicht. Dit is zooooo super gaaf.




Een tijdje niks en dan weer die gedachte. Oh  man,....wat is dit super gaaf. Als een klein kind de ballenbak.



De volgende dag verloopt stroever. Zuidelijker kun je vanaf de Camargue niet, zwemmen naar Algerije is de enige optie. Ik moet naar het noorden en de Mistral waait. Negenennegentig kilometer lang knal harde wind tegen. Vooral de eerste 40 km de delta weer uit was flink zwoegen. Maar ik ben nu wel in Avignon aangeland. Morgen eens tijd voor rustdag. 880 kilometer gefietst in negen dagen en de Mistral gaat voorlopig nog niet terug in z'n kot. Dus heel veel zin om verder noordwaarts te trekken heb ik even niet.