De vakantie fabriek

Ik sta op cohort L, district Z1, rij veertien, P121. Op fietsafstand op dezelfde fabrieksterrein zitten vier zwembaden, twee tennisvelden, twee basketbal velden. Nog verder door is er strand en zee. Honderd vijftig kilometer zwemmen verderop ligt Barcelona. Er zijn vierentwintig kinder speeltuintjes, zes gebouwen met sanitair. Een supermarkt, een restaurant, een bar, ijsjes bar, een podium met dansende animatie jongeren in oranje t-shirts. Ze hebben er zelfs verkeersregelaars. Dat laatste is echt waar. Dat van dat cohort is wellicht wat overdreven. Maar dit is een camping die niet op honderd kampeerders meer of minder kijkt.

Eigenlijk is dit niks voor mij. Dit is lopende band vakantie werk. Ik ben eigenlijk fan van camping met max 50 staanplaatsen. Die had ik gisteren eentje. En dat was ook aan de kust, in Peníscula, ook een vakantie fabriek. Althans het dorpje. Ik heb 5 kilometer aan boulevard geteld. En daarna hield de bebouwing niet op, alleen de boulevard stopte. Dertig kilometer later kwam er een even een eind aan de vakantie agglomeratie. En toch had ik een prettige kleine camping. Het kan ook. Vandaag mislukte dat. Veel campings aan de kust zijn mega campings. De Capfun in de delta Ebre heb ik gemeden. Er stonden teveel grote glijbanen op de site. De volgende camping was wel kleiner, maar ook vol. Deze camping zat weer twaalf kilometer verder door en ik wilde er geen lange rit van maken vandaag. Dus daarom gestopt en mezelf aangemeld als gevange in het vijf sterren gevangenis vakantiepark.

Ik ben nu echter stiekem ontsnapt. Ik had de reviews gelezen van het camping restaurant. Ondanks de 5 sterren gevangenis waren de reviews typisch voor een camping restaurant. Koude frieten, hamburgers die nauwelijks de grill van dichtbij hebben gevoeld plus onbeschoft personeel. Ik heb dus de stoute schoenen aangetrokken en ik ben geheel op eigen houtje naar het naastgelegen gefietst waar ik nu tapas eet en wijn drink.