Jakarta

Het is net alsof ik in Indonesië ben, maar dat ben ik ook. Jakarta geeft na een paar uur mij een indruk alsof het een mengelmoes is van Bangkok, Sri Lanka en Kuala Lumpur. Ik had me voorgesteld dat er bijna geen vrouwen zonder hoofddoek zouden rondlopen en dat het redelijk fanatiek gelovig moslims waren. Maar de verhouding is ongeveer een op twee. En ook nog geen mannen in jurken gezien, of met van die mega baarden. Ik hou niet zo van fanatiek gelovigen. Zodra gelovigen in hun eigen geloof gaan geloven, dan wordt het rap een nare maatschappij. Maakt niet uit of het protestanten, boeddhisten of moslims zijn. Mijn vooroordeel hoe fanatiek gelovig Indonesië zou zijn, was vooral gebaseerd op Google street view. De praktijk ziet er toch iets anders uit. Relaxter. Veel vriendelijk lachend dames. Heren trouwens ook. En ik blijk vooralsnog fotogeniek te zijn. Mijn kapper, een man van 50 jaar, wilde met mij op de foto. Twee jonge dames bij Koto Tua ook. Al giechelend en enigzins gegeneerd willen ze blijkbaar met een lange oude Europese man op de foto. Ik denk dat mijn een meter negentig de doorslag geeft, niet mijn looks.

Koto Tua is het oude Batavia en een must see volgens mijn reisgids. Monas en het nationaal museum ook. En alles was dicht. Echt alles. Vanwege een militaire oefening, of gewoon dicht vanwege dicht. Tis wat. Doe ik eens een keer de voorgeschreven toeristen dingen zoals het hoort, en dan is echt uitgerekend vandaag de bende dicht.

En nog iets. Het is hier warm, echt warm. Tropisch warm en vochtig. Mijn lichaam is nog in de wen stand. En mijn zweet klieren maken overuren.