Ojos negros reprise

Zwarte ogen in de herhaling. Ik was al eerder in Teruel, ik deed al eerder de via verde met de mooie Spaanse naam ojos negros. Ik mag Teruel wel, een leuke Spaanse stad op de hoogvlakte. Koud in de winter en te klein en net niet genoeg toeristische hoogtepunten om een toeristen trekpleister te worden. Maar in de zomer is het aangenaam om er een dagje te verpozen.

De huidige trip door Spanje doet toevalligerwijs weer Teruel aan. Dus waarom niet het zwarte ogen pad nog een keer fietsen, ik wil tenslotte terug naar de kust. Via verdes zijn er in Spanje heel veel. Meestal maar kort, dertig veertig kilometer. Het zijn vaak oude spoorweg tracés, die geen functie meer hebben. 100 jaar geleden of zo aangelegd vanwege een mijn, plantage of industrie. Maar de mijn is leeg en er zijn nu autowegen. Zodoende worden van veel die tracés fietspaden gemaakt. Ter vermaak. Ojos negros is Spanje langste via verde. Mijn gpx download van Komoot is maar liefst 200 km lang. Volgens mij smokkelen ze daarmee een beetje. Officieel is het pad, dacht ik 150 km, en deze route begint wat noordelijk van Teruel.

Nadat ik Teruel had verlaten, moest ik nog even zoeken om het pad te vinden. Het is namelijk een oude spoorlijn en er lopen nauwelijks wegen naar toe. Na acht km draai ik het pad op en de gpx geeft aan het nu nog 148 km is naar eindpunt aan zee. Monsterrit? Ideetje? Het klinkt als een leuk idee en het pad zal me ook zo'n 900 meter lager brengen. De eerste 30 km lopen echter gestaag omhoog. En de wind lijkt niet gunstig vandaag. Daarnaast zijn er helaas ook veel wegonderbrekingen. Dat maakt het pad niet mooier, veel oude spoorbruggen worden nu vermeden. En dat betekent omrijden over vuile steenslag wegen. Steil afdalen en even later weer steil klimmen over hobbelwegen. Dat is tegenstrijdig met het karakter van de via verde. Een spoorlijn is nooit super steil klimmen en dalen.

Ondanks de vele afgesloten stukken beland ik toch nog een tunnel waar op dat moment asfaltering werkzaamheden zijn. Ik moet langs een grote vrachtwagen af en een lang stuk net beteerde weg ontlopen. Op dat moment is het monsterrit idee even naar de achtergrond terug gedrongen.

Maar als ik de kaap van de honderd kilometer heb gerond, denk ik, ach waarom. Het gaat lekker, het is lang licht en ik hou van domme plannen. 170 km gaat het uiteindelijk worden vanwege de omleidingen. En niemand wordt er wijzer van, mezelf incluis, en toch vind ik het leuk om bij tijd en wijle mezelf een beetje uit te dagen. Gaan met die banaan. Stoempen, stoempen, stoempen, stoempen, stoempen. Totdat alles gaat irriteren en ik blij ben bij de camping te zijn. Die vol is. Niks gereserveerd, ik plan zelden wat. Maar de camping ernaast heeft gelukkig wel plek.

Morgen eens in Valencia gaan kijken.