Mont Ventoux

Een uur en 36 minuten en een uur en 30 minuten, dat zijn mijn klimtijden op de Ventoux. De eerste is vanuit Bedoin, de tweede vanuit Sault. Is dat rap? Niet echt, vind ik zelf. Er zijn duizenden renners die rapper zijn. Aan de andere kant zijn er tien duizenden die langzamer zijn. Ik ben het niveau armzalige krabbelaar ontstegen, maar potten breken in een koers, dat is totaal niet aan de orde. Ik heb deze vakantie de Ventoux nu vier keer gedaan. Sault twee keer, plus de Bedoin en Malaucene zijde. En de Ventoux verdient een verhaal, maar of dat nu echt een mooi verhaal is, het is vooral een verhaal met veel gezichten.

De Ventoux is druk. Bedoin is de drukste zijde, maar Sault en Malaucene doen er niet veel voor onder. Druk met Belgen, fietsers, wielrenners, wat auto's, een enkele motorrijder, een Porsche en een handjevol e-bikers. Ik heb eergisteren en vandaag eens geteld hoeveel mensen ik ingehaald hebt en hoe vaak ik voorbij ben gereden. Zowel eergisteren als vandaag door een lokale lichtgewicht eraf gereden en zelfs een renner of 60 voorbij gefietst, inclusief wat e-bikers. Van renners die even rap fietsen als ik, heb ik geen weet. Ze zitten een kilometer voor of achter me en ik zie hooguit pas op de top. 60 renners op 25 km, dat is ongeveer elke 400 meter dat ik iemand inhaal. Gisteren op het montagne de Lure, het kleine broertje van de Ventoux, ben ik slecht een fietser tegengekomen. Zoals gezegd, de Ventoux is druk, heel druk.

Maar de Ventoux is vooral druk met fietsers, niet echt met goed getrainde wielrenners. Ik heb heel wat mensen zien lijden, zien afzien, zichzelf afvragende wat hier nu precies de lol of de uitdaging van is. De Ventoux is voor velen een sportieve uitdaging. En dat is de Ventoux, het is een rot klim. Lang, vooral heel lang, het verschrikkelijke stuk door het bos, als je de Bedoin zijde pakt. Het hele lange bijna kaarsrechte stuk op de Malaucene zijde wat drie kilometer achter elkaar 11 procent of meer stijgt. En dan is Sault relatief makkelijk met de eerste 20 km rustig klimmen, daarna krijg je ook dat gemene stuk maanlandschap. En voor een aantal op de flanken van de reus van de Provence, geldt dat ze domweg te weinig hebben getraind. Of nog veel te veel teveel gegeten taartjes met zich mee torsen. Ze stoppen halverwege om te drinken en komen daarna niet meer in de pedalen geklikt omdat hun benen trillen van de kramp. Voor veel anderen is het een sportieve uitdaging die ze net aan kunnen volbrengen. Ze vallen hun geliefde boven in de armen, soms huilen ze erbij. En voor de e-bikers? Ja wat is het eigenlijk voor de e-bikers? Het is niet sportief, noch een uitdaging. De kern van een Ventoux beklimming is onderuit geschoffeld. Het is geen sportieve uitdaging, maar een bijvoegelijk naamwoordloze niksigheid. Zelfs ik haal ze in.

En er is nog meer. Een e-biker met een rokje, een rode bolletjes trui, gelijk aan de leider van het bergklassement in de tour en vleugeltjes op de zijn rug. Ook nog een stel langlauf rolschaatsers gezien. Hoe noem je zoiets eigenlijk? Zomer langlaufen op rolskis? Ook nog een paar hardlopers en een aantal Porsches dat nergens vaart kon maken, omdat er constant zwalkende fietsers in de weg reden. Dat is het verhaal van de flanken van de Ventoux.

Oh ja, het uitzicht boven op de top is schitterend, maar eerlijk gezegd vond ik uitzicht op de montagne de Lure mooier. Je staat daar weliswaar 150 meter lager, maar je zit wat dichter bij de Alpen, zodat de grote Alpen reuzen indrukwekkender in beeld zijn.