Gelukkig in Frankrijk

Geluk is geen onderwerp voor een blog. Het is saai, voorspelbaar en allesbehalve heroïsch. Geen lijden, geen regen, geen tegenslag. En ze blogden nog lang en gelukkig. De categorie: Blegh. Toch valt het grootste deel van deze vakantie en de meesten andere vakanties ook in de categorie Blegh. Ik fiets over bergen en eet onderweg een menu de jour. De zon schijnt, het is 30 graden en de wegen zijn rustig. Met mijn vorm is niks mis. Ik verbaas mezelf over het klimtempo van sommige andere medefietsers. Vrouw, bergop met karrenvrachten aan bagage stuif ik voorbij. Ok, die was te verwachten, maar ook mannen in mijn leeftijdscategorie haal ik in alsof ze bijna stilstaan. Ik ben pas een renner tegengekomen die ik onmogelijk kon volgen. Al twee keer zag ik hem. Een jonge gast met een outfit van Movistar. Ik begin te denken dat het een prof renner is, maar daarvoor was hij ook niet snel genoeg. Misschien een van de renners uit de opleidingsploegen van Movistar. Op een dag dat ik het rustig aan probeerde te doen, omdat de dag tevoren 's middags de kramp knalhard in mijn benen was geschoten, word ik ingehaald door een jonge meid. Dat kon ik ook niet hebben. Dus toch maar dat wiel gevolgd. Ze bleek triathlons te doen, geen hele maar een 1/8 of zo. 750 meter zwemmen, 20 km fietsen en 5 km rennen. En dat deed ze ongeveer binnen het uur. Ze woonde hier in de buurt, maar de weg naar Villard de Lans bleek nieuw voor haar. Ze reed dat stuk nog niet eerder.

Dat van die kramp was trouwens niet grappig. Ik had 130 km gefietst of zo plus ruim twee duizend hoogtemeters en ik lag 's middags in mijn hangmat te hangmat liggen. Of een boek te lezen, of half weg te doezelen. Totdat plots bij een verplaatsing van mijn rechterbeen, de kramp er knalhard in schoot. Au! Echt godsgruwelijk AU. Ik weet niet hoe ik me moet bewegen om het eruit te krijgen. In een poging tot rekken en strekken, schiet ook het linkerbeen in de kramp. En ook niet zo zunig ook niet. Ik moet gaan staan, maar hoe kom ik uit die hangmat? Dat moet normaal met gebogen knieën. Onmogelijk. Er is pijn en pijn, maar knieën buigen is nu een brug te ver. No way. Hoe dan wel? Uitendelijk rol ik gestrekt uit de hangmat en probeer daarna op handen en voeten langzaam te gaan staan. Pas als dat lukt, ebt de kramp langzaam weg. Daarna heb ik nog anderhalve liter water gedronken waar ik de rest van de dag van naar de toilet blijf hollen.

Het uitzicht vandaag boven op de col de Bataille is fenomenaal. Ook weer zo saai, maar wel waar. Wat me vandaag opvalt is hoeveel publieke voorzieningen Frankrijk heeft. Om ons als toerist nog meer van het uitzicht te laten genieten, zijn er grote metalen plateaus aangelegd bij de uitzichtspunten. Zo kunnen we nog verder op het randje het diepe dal inkijken. Dat is het enige doel van die publieke voorziening, toeristen genot. Maar verder zijn er onderweg picknick bankjes, prullenbakken, kinder speeltuinen en jeu de boule banen. Een paar dagen eerder fietste ik door de tunnel des Ecouges. Een prachtige weg plus een vijf honderd meter lange tunnel, uit de rotsen gehakt, en nog goed verlicht ook. En die tunnel verbindt twee dorpen van nauwelijks 100 inwoners en is meer door toeristen in gebruik dan door locale bewoners. Ik zit op een camping municipal in een dorp van nauwelijks honderd inwoners. En ik denk niet dat er ook maar iets rendabels aan deze camping is. Daar moet subsidie bij. Dat wordt dus allemaal mogelijk gemaakt door de Franse overheid en meer precies door de Franse belasting betaler. Dank jullie wel beste Fransen.