Oogverblindende zonneschijn, azuurblauwe lucht met geen wolkje te bekennen, net onder de 30°C, plus een verfrissend windje. De natuur is aan een overgang van zomer naar herfst bezig, en wordt er alleen maar mooier van. Het naseizoen is begonnen, de prijzen dalen en de krijs kinders zijn met of zonder hun ouders weer vertrokken. Het is super rustig in Frankrijk en relaxed toeven. Het kan erger.
De wasmachine staat te draaien om schone kleren en fris beddengoed op te leveren. Straks even uithangen in de zon en het kan vanavond mijn bed weer op. Vandaag is een reisdag, verhuis van camping dag, en rustdag. Niet voor veel andere wielrenners overigens, want het is zaterdag en plots wemelt het van de lycra pakjes op smalle bandjes.
Een man duwt winkelwagentje voort, schudt de hand van een bekende, frummelt zijn mondkapje uit zijn broekzak en wandelt de Géant Casino in. Rob probeert netjes Frans te praten, maar het is al niet mijn meest vloeiende taal en dat mondkapje doet weinig goeds. Binnen draagt iedereen mondkapjes, behalve kleine kinderen. Grotere kinderen soms ook, niet dat het hoeft, maar ze lijken erbij te willen horen. Mijn vorige camping werd gerund door Nederlanders, die deden niet aan mondkapjes. Nergens niet. Zodra je in de bergen wandelt of fietst, zijn er geen mondkapjes meer. Ook geen corona, ook geen mensen trouwens. Op de bergweg van Valence naar Lamastre, mag ik 80 volgens Google. Ik geloof het niet zo, maar de borden langs de weg geven hetzelfde aan. 80, herhaling staat er onder te lezen. De bochten volgen elkaar in rap tempo op en zijn scherp. Ik rij 60, net als de rest ongeveer. Ik kom wat vroeg aan bij mijn nieuwe camping en ik ga even een boek lezen bij het lokale plan d'eau, een stukje dam in de rivier waar kinderen en volwassenen even een frisse duik komen halen. Drie maanden geleden was dit VERBODEN!! Onvoorstelbaar eigenlijk want er is zeeën van ruimte bij het water.
1 opmerking:
Lekker hoor. En nog een week te gaan! Wat een leven!
Een reactie posten