Mijn lange etappe door het Rhône dal eindigt een beetje in een rot etappe. Ik wil naar de Alpen, dus ik moet de oversteek door het dal maken. Het dal waar het dus puf warm is. De nachtrust was al niet helemaal jofel. Het was uiteraard weer erg warm en ik zit op een herrie camping net naast het toilet gebouw en het terras dat tot elf uur open is. De eerst 40 kilometer gaan over de drukke N102, iets wat erg onprettig fietst, maar er is domweg geen alternatief. Ik vraag me oprecht af waar sommigen nederlanders hun B+E rijbewijs hebben gehaald. Bij een pakje boter gekregen of zo. Mij rakelings inhalen met een snelheidsverschil van dik 50 km, terwijl er ruimte was om naar links te gaan met hun sleurhut. Stelletje eikels. Eenmaal voorbij Montelimar wordt de weg rustiger maar het is wel een typisch zuigweg, zo'n weg die alle energie uit mijn lichaam zuigt. Anderhalve procent stijging, wind tegen en inmiddels boven de 30 graden. En dat 20 kilometer lang. In Dieulefit puf ik even uit, even recupereren voor de volgend 13 km naar Bourdeaux. Koud het dorp uit, bemerk ik een lekke band. Daar had ik toch Schwalbes voor? Er zit ook geen steentje in de buitenband en in de binnenband kan ik ook geen lek vinden. Misschien een heel klein mini mini gaatje of zo wat alleen met een emmer water traceerbaar is. Ik stop de band terug en pomp het ding op met het mini pompje. Achteraf besef ik dat dit eigenlijk verre van slim is. Dat lek zit er en dat komt echt wel terug. Ik had beter de reserveband er in kunnen doen. Het gevolg is namelijk dat ik me in de volgende klim gigantisch zit te irriteren aan van alles en nog wat. Een klim waarvan ik niet weet hoe lang die duurt, harde wind tegen, 34 graden en een afloper. Dat 'happy' gevoel is er nu wel van af. De band houdt het wonderbaarlijk tot aan Bourdeaux waar het net markt is geweest. Ik zoek een terras op een ga eten. Ik zie straks wel verder.
1 opmerking:
Kom op zeg, een lekke bandje mag je vakantie gevoel niet bederven! Don't worry be happy.
Een reactie posten