Onderweg naar de Alpen. Ik rij weekend 'even' op en neer naar de Franse Alpen om een cyclo te fietsen. Ja, ik weet het. Ze hadden die bergen van mij ook dichter bij huis mogen leggen. De vraag van vandaag is of er een verhaal zit voor een blog. Een verhaal over 1034 km autorijden door Nederland, België, Luxemburg en Frankrijk? Niet veel. Wat file in Maastricht en Grenoble, de overige files stonden allemaal aan de linkerkant. En nog wat getrut in de bergen. Ik verbaas me erover. Ik heb geen grote auto, ook geen snelle. Haast heb ik ook niet; gewoon een beetje doorrijden, dat is alles wat graag wil. Maar er zitten altijd wel mensen voor me voor wie er een overtreffende trap bestaat in de categorie 'geen haast hebben'. Willens en wetens is het hun doel om overal zo langzaam en zo voorzichtig mogelijk te rijden. Ze doen het erom. Een rotonde naderen en zien dat die vrij is. Maar dan toch even extra afremmen totdat ze wel verkeer zien waarvoor ze kunnen stoppen. En dan natuurlijk remmen, wachten, nog wat wachten om vervolgens in het meeste zuinige tempo proberen vaart te krijgen in het autootje. Je kunt het geen optrekken noemen; het is meer iets van in beweging komen. Grrrrrrr,..... Smurf, rij door. Maar nee, hoor. Eerst remmen, dan kijken en daarna stoppen om daarna vergeten te zijn waar dat gaspedaal ook al weer zat. Ze doen het bij elke rotonde, stoplicht, bocht, dorpje en drempel. En daarachter een lange trein aan auto's die het allemaal lijdzaam toeziet. Nog net sociaal genoeg om het Renaultje niet de berm in te drukken. Tolereren heet zoiets. Of gedogen, of weet ik hoe we het moeten benoemen. Wettelijk doen ze niets fout maar vrienden maken ze er niet mee.
Een andere opvallende categorie bestuurders zijn de opgewonden standjes. Je kent ze wel. Mensen die vinden dat jij wat verkeerd heb gedaan en je dat dan duidelijk willen maken. Maar ja, hoe doe je dat? Communiceren is nogal lastig als we in verschillende auto's op de snelweg met 110 kmh langs elkaar rijden. Bellen kan niet., appen, email en Skype ook niet. Een raampje open draaien is ook geen doen. Naast me reed vandaag een opgewonden Belg die met grootse gebaren en met luide stem (tenminste, dat denk ik) mij iets probeerde te duidelijk te maken. Geen idee wat. Ik weet niet wat ik zijn ogen fout gedaan heb. Maar ik overweeg om mijn telefoonnummer op mijn auto te plakken. Kunnen ze me bellen en hun verhaal kwijt. Even lekker laten schelden en dan sorry zegen. Zijn zij ook weer opgelucht en mij maakt toch niets uit. Ik ben inmiddels als wielrenner wel gewend om mijn huid vol gescholden te krijgen over van alles en nog wat. Het zal me jeuken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten