Ik heb vandaag mijn verjaardag gevierd. Door koers te
fietsen. Dat doe ik graag, daarvoor besta ik. Pijnlijden in een peloton dat dik
50 kmh fietst en in waaiers uiteen dreigt te vallen. Dat is gewoon dolle pret;
ik kan het iedereen aanraden. Het peloton is een lang lint met her en der gaten
die lijken te groeien of weer dicht gereden worden. Iedereen fietst hier om aan
het wiel voor hun vast te klampen. Niet lossen, niet lossen, rammen met die
pedalen. Nu is het menens. Heerlijk. Op het eind van de koers fietst er een
kopgroep van een man of 10 weg waarover ik me nog steeds verbaas. Het is 2
rondes voor het einde en ze krijgen nooit meer dan 10 seconden en toch blijven
ze weg. Als we ons kwaad hadden gemaakt dan hadden we ze gewoon teruggepakt. Ik
snapte er niets van maar actie heb ik ook niet ondernomen. Ik zat ergens
achteraan om te kijken wat er van voren gebeurde. Ik ben hier vandaag niet om
in de prijzen te rijden, dit is het betere trainingswerk. Alleen een beetje
koers is me te weinig ellende, dat kan beter. Daarom ga ik vandaag weer gewoon op het fietsje naar de koers toe. Eerst
45 km heen fietsen, dan 60 km koersen en
daarna weer 45 km terug fietsen. Als ik dan ’s avonds tijdens de WK wedstrijd Colombia
– Griekenland op de bank in slaap val dan weet ik in ieder geval wat daar de
reden van was.
Zo vier ik mijn
verjaardag. Geen taart, geen visite, geen cadeaus. Ik ben de man die alles al
heeft en de dingen die ik niet heb die durf ik ook niet als verjaardag cadeau
te vragen. Als je 12 bent, heb je nog een boel wensen en nog nauwelijks geld. Plus
vaak een verzameling oudere familie in de vorm van ooms, tantes, ouders en
grootouders met een gevulde portemonnee. En die willen hun kind, kleinkind of
nichtje wel iets leuks toeschuiven. Ik word 40, dat is de leeftijd waar het
doorgaans wel goed zit met de portemonnee. Wensen heb ik nog altijd maar wat ik
zelf niet kan of wil kopen, dat kan ik toch onmogelijk aan familie of vrienden
vragen. Want om nu een zwarte BMW M3 als verjaardagscadeau te vragen, dat staat
toch een beetje zot. Of een nieuwe titanium Van Nicholas met elektronisch
schakelen van Shimano en Neutron velgen. Ik denk niet dat ik nog serieus genomen
ga worden als ik mijn verjaardag wel ga vieren en visite uit ga nodigen met zo’n
verlanglijstje. Nee dan gewoon liever een dagje sterven in het zadel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten