Veganistische malloot

Op de route van Lampang naar Chiang Mai stop ik met nog 30 km te gaan even bij een benzine station. Water aanvullen en koekjes kopen. Terwijl ik zit te eten, zie ik dat er een andere fietser is gestopt. Ik zie een Trek racefiets staan en ga even kijken. Dan komt er een Amerikaan naar buiten met een pakje gedroogde bananen. Even een praatje maken natuurlijk. Waar kom je vandaan? Waarom fiets je hier? Van dat soort dingen. Dit gesprek gaat echter heel anders en ik weet op het eind niet meer hoe het te stoppen. De man blijft maar ratelen. Het begint aardig in die zin dat hij vertelt dat er een bepaald soort bloem is die langs de kant van de weg groeit en die je schijnt te kunnen eten. Dat soort dingen mag ik wel hoewel ik het nog geen Thai heb zien doen. Maar het gesprek blijft bij eten, eten en nog meer eten. Ik heb het genoegen een Amerikaan te spreken met een eet afwijking. Zo'n iemand die teveel over voedsel heeft gelezen en nu een beetje doorgeslagen is. Hij woog ooit 130 kg en vrat zich destijds vol met fast food. Nu is hij veganist en fruitariër. En 100% malloot, dat ook. Hij heeft aan watervasten gedaan totdat hij 57 kg woog en nu is hij weer 75 kg en dat voor een man van 1m70. De meest stompzinnige uitspraken komen uit zijn mond. Dat je van pasta eten niet dik kan worden. Of dat alleen druiven eten gezond is, weken achtereen alleen druiven. En meer van die poeha. Ik geef in het begin nog antwoorden maar dat is niet een goede strategie om hem stil te krijgen. Ik kijk ook zijn bananen naar binnen. Als hij die opheeft, zal hij toch wel een keer stoppen. De verhalen worden ook steeds sterker. Op het eind sta ik apathisch langs hem heen te kijken in de hoop dat op de achtergrond nog iets spannends gebeurt. Die stille hint werkt ook niet. Hij begint nu met verhaal hoe hij iemand van Dengue griep heeft genezen door hem papaya bladeren te laten eten. Ik geef de moed op om hier nog netjes onderuit te komen. Halverwege het papaya verhaal zeg ik goodbye en loop weg om mijn bidons te vullen. Hij loopt met me mee en vraag naar mijn naam.
"Bert",lieg ik; ik heb geen zin om me echt voorstellen.
"Nice to meet you. I am Jerry."
"Yeah, wright."

Terwijl ik mijn bidons vul, gaat hij er vandoor. Pfffff,... Eindelijk van die malloot verlost. Nog 30 km naar Chiang Mai. Als ik weg fiets, zie ik de man 200 meter voor me rijden. Barst, ook dat nog. Straks begint die weer een praatje; daar zit ik niet op te wachten. Hij fietst iets langzamer dan en als ik hem inhaal, schroef ik het tempo op tot 40 kmh in de hoop dat die niet kan volgen. Gelukkig volgt die ook niet en ik blijft de vaart tot in Chiang Mai erin houden. Ik heb even de behoefte aan hard fietsen en ik blijf 35 kmh rijden. De veganist is allang afgehaakt. Ellenlang door ratelen over gezonde voeding kan die wel maar hard fietsen, ho maar.