Op de heenweg naar Duitsland is het vrijdags druk met auto’s,
vrachtwagens en sleurhutten. Het regent ook nog eens hard en de
wegwerkzaamheden op de A50 zorgen voor veel file. Het is ook weer een grote
uittocht van sleurhutten. Ik heb iets tegen sleurhutten. Ik snap de gedachtegang
niet om zo’n ding aan te schaffen en om ermee te willen rijden. Ik ga op vakantie
en ik mee. Ik neem mee een huis. Ze zouden daar in het grote boze
buitenland eens geen huizen hebben. Je zult het zomaar zien. Sta je daar en dan
blijken ze geen huisjes te huur te hebben. Mij niet gezien; ik heb mijn eigen
huis bij, inclusief 50 mut aardappels. Want stel je eens voor dat ze die daar
ook al niet hebben. Maar dat is niet alles waar ik me over verbaas. De sleurhutten
worden getrokken door auto’s die ontworpen zijn voor 4 personen en een beetje
bagage. Niet meer dan dat. Ze worden niet getrokken door auto’s die daadwerkelijk
ontworpen zijn om iets te trekken; auto’s die standaard worden geleverd door
met een trekhaak. De sleurhut is hoger dan de auto, breder en langer. En weegt
ook bijna net zo zwaar. Als je ooit een vrachtwagen hebt zien rijden waar een
aanhanger achter hangt van 20 meter lang, 4 meter breed en 2 meter boven de
vrachtwagen uitsteekt, dan staat iedereen raar te kijken. Zeker als die
aanhanger van 10 ton maar een as heeft en de vrachtwagen zelf uitsteek spiegels
heeft gemonteerd in een poging om nog iets te kunnen zien. Bij bijna elke
auto/sleurhut combinatie denk ik: “waar gaat die sleurhut met de auto naar toe?”.
En ook, waarom worden die onmogelijk combinaties niet gewoon bij wet verboden?
Vrijdagavond haal ik
mijn startspullen op. Een rugnummer, transponder en een goody bag. De goody bag
bevat de gebruikelijke handige en onzinnige prullaria. Een paar energie repen,
een pakje icetea, een fles Adidas douche shampoo en een voorbeschouwing van de
tour van afgelopen zomer. ’s Avonds in een restaurant spreek ik een renner die de
24 uurs race solo gaat doen. Vorig jaar haalde hij 15 rondes en dit jaar wil
hij er 16 halen. Wat zou zijn doel volgend jaar zijn? 17 rondes? Hij gaat ’s nachts
even slapen. Tussen 12 en 6 uur ligt hij op een opblaasmatje in zijn auto uit
te rusten. Hij liever dan ik. Hij vertelt verder dat ik maar op een punt in de
afdaling op de Nordschleife hoef te remmen. Het zal mij benieuwen. Ik kan
redelijk goed dalen maar ik vind het eng om in een peloton te dalen. Met 70 kmh
houd ik liever een gaatje voor me. En anderen duiken dan weer dat gaatje in. Zo
raak ik alleen maar verder achterop. Maar in de koers blijkt dit mee te gaan
vallen. Ik haal een paar keer 84 kmh op het steilste stuk en in 2 bochten moet
ik licht bij remmen. Bij 1 bocht laat ik deze rem actie een keer achterwege.
Mijn voorwiel schuift in de bocht een stukje weg en ik heb de curb stone nodig
om de bocht te halen. De volgende ronde
rem ik weer netjes iets bij.
De start van de race is op zaterdag om 13h00; dat is
tenminste een schappelijke tijd. Ik hoef geen eens mijn wekker te zetten en ik
slaap ook goed voorafgaand aan de wedstrijd. Gewoon 9 uur aan een stuk door.
Bij de meeste cyclo’s is de start al om 8h00 of vroeger. Om 7h00 starten
betekent om 5h00 ontbijten. Dag nachtrust! Zeker met de hoeveelheiden zorgen (om
helemaal niets) die ik me doorgaans maak. Het zorgt er wel voor dat ik ’s ochtend
wat extra tijd moet doden met wachten en een boek lezen. Om 11h30 fiets ik
vanuit het hotel naar de Nürburgring toe. En omdat ik toch tijd over heb, doe
ik nog een rondje over het GP parkoers. De route van vandaag is simpel. 6 keer
de Nordschleife plus in alle 6 ronden ook nog een stuk van het GP parkoers. De
start is heerlijk. 300 man rijden weg en storten zich een als een kudde
losgeslagen beesten het parkoers op. De eerste 3 km is glooiend en dan volgt
een afdaling van 8 km. En dat met 300 man. Lachen! En ook heel goed opletten.
De eerste ronde gaat erg rap en mijn pols staat nauwelijks
onder de 160. Ook op de semi vlakke stukken wordt fors doorgetrokken. De eerste
ronde gaat in 44m11s. HUH?!? Dat is 33,6 kmh gemiddeld. Heel plots begin ik te
beseffen dat de 5 uur misschien toch haalbaar is. Ronde 2 gaat in 46m59s, ronde
3 in 48m09s. Elke ronde ga ik iets langzamer maar de 5 uur lijkt zo toch wel haalbaar.
Ronde 4 met bevoorrading stop gaat in 51m21s. Ronde 5 met plaspauze gaat in
53m05. In de laatste ronde gaat steeds moeizamer. De pols wil niet meer omhoog
en er dreigt kramp in de knieën. Dat laatste kan ik echt niet gebruiken. Kramp
in een klim betekent stoppen en zoveel marge heb ik niet nu ook niet. Het laatste
stukje van de lange klim naar de Hohe Acht is ook nu nog steeds goed voor 13 %.
Zonder kramp en met lege bidons kom ik boven. Tijd om ze hier te vullen heb ik
misschien niet en dus ga ik snel de laatste 8 km in. Ronde 6 is uiteindelijk
goed voor 53m02s en de totaal tijd is 4h56m46s. Daarmee kom ik P116 van de 285 gefinishte deelnemers. Dat
klinkt niet echt geweldig maar er zijn ook 106 renners die niet uitrijden.
Daarnaast is het niveau ook gewoon hoog vandaag. Normaal gesproken zijn er in
dit soort cyclo’s ook een paar honderd (soms zelf duizenden) renners die
meerdere uren achter de winnaar zitten. Maar dit is geen standaard cyclo, dit is
een 24 uurs race. En dat merkte ik heel goed aan de renners die me voorbij
rijden. In ronde 5 wordt ik ingehaald door renners die de 24 uurs race rijden
in een team van 4. Zij beginnen dan aan hun eerste rondje en zijn nog fris. Ik
ben bezig om voor de 5 keer te sterven. En ik was al 4 keer op sterven na dood
geweest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten