Zwarte ogen in de herhaling. Ik was al eerder in Teruel, ik deed al eerder de via verde met de mooie Spaanse naam ojos negros. Ik mag Teruel wel, een leuke Spaanse stad op de hoogvlakte. Koud in de winter en te klein en net niet genoeg toeristische hoogtepunten om een toeristen trekpleister te worden. Maar in de zomer is het aangenaam om er een dagje te verpozen. De huidige trip door Spanje doet toevalligerwijs weer Teruel aan. Dus waarom niet het zwarte ogen pad nog een keer fietsen, ik wil tenslotte terug naar de kust. Via verdes zijn er in Spanje heel veel. Meestal maar kort, dertig veertig kilometer. Het zijn vaak oude spoorweg tracés, die geen functie meer hebben. 100 jaar geleden of zo aangelegd vanwege een mijn, plantage of industrie. Maar de mijn is leeg en er zijn nu autowegen. Zodoende worden van veel die tracés fietspaden gemaakt. Ter vermaak. Ojos negros is Spanje langste via verde. Mijn gpx download van Komoot is maar liefst 200 km lang. Volgens mij smokkelen ze daarmee een beetje. Officieel is het pad, dacht ik 150 km, en deze route begint wat noordelijk van Teruel. Nadat ik Teruel had verlaten, moest ik nog even zoeken om het pad te vinden. Het is namelijk een oude spoorlijn en er lopen nauwelijks wegen naar toe. Na acht km draai ik het pad op en de gpx geeft aan het nu nog 148 km is naar eindpunt aan zee. Monsterrit? Ideetje? Het klinkt als een leuk idee en het pad zal me ook zo'n 900 meter lager brengen. De eerste 30 km lopen echter gestaag omhoog. En de wind lijkt niet gunstig vandaag. Daarnaast zijn er helaas ook veel wegonderbrekingen. Dat maakt het pad niet mooier, veel oude spoorbruggen worden nu vermeden. En dat betekent omrijden over vuile steenslag wegen. Steil afdalen en even later weer steil klimmen over hobbelwegen. Dat is tegenstrijdig met het karakter van de via verde. Een spoorlijn is nooit super steil klimmen en dalen. Ondanks de vele afgesloten stukken beland ik toch nog een tunnel waar op dat moment asfaltering werkzaamheden zijn. Ik moet langs een grote vrachtwagen af en een lang stuk net beteerde weg ontlopen. Op dat moment is het monsterrit idee even naar de achtergrond terug gedrongen. Maar als ik de kaap van de honderd kilometer heb gerond, denk ik, ach waarom ook niet. Het gaat lekker, het is lang licht en ik hou van domme plannen. 170 km gaat het uiteindelijk worden vanwege de omleidingen. En niemand wordt er wijzer van, mezelf incluis, en toch vind ik het leuk om bij tijd en wijle mezelf een beetje uit te dagen. Gaan met die banaan. Stoempen, stoempen, stoempen, stoempen, stoempen. Totdat alles gaat irriteren en ik blij ben bij de camping te zijn. Die vol is. Niks gereserveerd, ik plan zelden wat. Maar de camping ernaast heeft gelukkig wel plek. Morgen eens in Valencia gaan kijken.
Pechgevallen lijken een stempel te gaan drukken op deze vakantie. Op de heenweg heb ik mijn auto tegen de vangrail aan geparkeerd en vandaag lag ik in een greppel met stekeldoorn planten en mijn fiets lag bovenop me. What's next? Moet ik ook nog een bot breken? Worden opgelicht onderweg? Malheur aan de fiets? Ik begin me zorgen te maken wat mijn volgende net niet helemaal oplettende actie voor gevolgen gaat hebben. Goed eerst die greppel maar eens uitleggen. Het Pamplona plan is vanochtend vervangen door een Huesca plan. Da's ook een stad in Spanje en ik was er nog nooit. Mijn ochtend begint met regen als ik nog in mijn tent lig. Jottem, gisteren viel ook al de hemel naar beneden, er kon blijkbaar nog wel wat bij. En voor vanavond voorspellen ze weer buien. Daarmee was het Huesca plan geboren. Fietsen, hotel, lekker eten in de stad. Een route had ik niet paraat, daarvoor zijn de navigatie speeltjes. Ik blijf maar in die dingen vertrouwen, God weer waarom. Want na het greppel verhaal en het eruit klauteren, sta ik bij een bord wat waarschuwt voor drijfzand. En niet veel later moet ik een kolkende rivier doorwaden. Dertig meter breed. Tuurlijk Wahoo. Daar waag ik me wel aan. Dat werd een gevalletje heel ver omrijden over een verzameling steenslag wegen. Van het akkefietje greppel kan ik de navigatie niet de schuld geven. Dat was botte pech. Er lag een grote boom op de weg en daar moest ik overheen. Niks echts problematisch. Ik stap af. Pak mijn fiets op en wil mijn voet op de boom zetten. En dan schiet plots mijn andere been weg in een diepe greppel. Ik had die greppel helemaal niet gezien. Compleet overwoekerd met planten. Mijn been zakt weg, nog verder weg. En daarna was er geen houden meer aan. Ik val achterover de greppel in, vol met stekeldoorn planten en de fiets kon ik uiteraard niet tegenhouden en ligt nu bovenop me. Grrrrr,..... dit is niet grappig. Ik moet die fiets van me af duwen om me hieruit te bevrijden, maar dan moet ik dus ook kracht zetten en zoals ik al schreef, ik lig in de stekeldoorn planten. Daarna doet ik alles met heel veel voorzichtigheid. Fiets weg duwen. Ergens houvast vinden. Langzaam gaan staan. En daarna alle stekels uit mijn kleding plukken. Mijn lichaam is een hele verzameling schrammen rijker. Niks ernstigs, een beetje oppervlakkige schade. Maar ik vind dat ik even wel genoeg pech heb gehad.
Fietsvakantie is terug naar de basics. Aan de ene kant super vermoeiend omdat ik allemaal over hoge bergen aan het fietsen ben en de fiets met bagage samen zo'n 25 kg weegt. Aan de andere kant ben ik alleen maar bezig met eenvoudige dingen. Geen complexe levensvragen, geen ellende in het nieuws om me druk over te maken. Hoe is de vorm? Ga ik nog even door vandaag? Waar zit een restaurant? Waar een camping? Is dat nog een berg over? Hoe laat is die winkel open? Hoe krijg ik de was droog? Waar kan ik mijn telefoon opladen? Waar is een waterpunt? Hoe zien de kleding was faciliteiten op de camping eruit? Wel of niet naar de wc? Wat zegt de maag? Hoe blijf ik koel? Zonnebrand al gesmeerd? Hoe loopt de globale route? Wat gaan die wolken daar doen in de verte? Waar vind ik een Spaanse betrouwbare buienradar? Honger? Dorst? Kramp op de loer? Dat zijn echt de enige vragen die me bezig houden. Het gekrakeel in de Nederlandse politiek? Het zal me jeuken? Gaza, Oekraïne, Trump? Allemaal een groot drama. Ga ik daar iets aan veranderen? Ook niet. Dan kan ik maar beter onzinnig veel kilometers maken in de brandende Spaanse zon. Echt niemand wordt er wijzer, een paar campings en restaurants uitgezonderd, het is vooral goed voor mijn innerlijke gemoedsrust. Tis vakantie.
Het hoost hier. Het hoost hier al een tijdje. De buienradar laat rode plukken zien. Het trekt waarschijnlijk ook wel weer weg. Tenminste dat zegt de radar ook. Maar voorlopig plenst Het hier mals naar beneden. Dat was niet helemaal de reden om naar Spanje te gaan. De dame bij de receptie van de camping zei dat er voor vandaag geen regen was voorspeld. Maar ja, niets zo onvoorspelbaar als het weer in de bergen. Het gevolg is dat nu al een tijdje zit te wachten totdat het droog is. Al bijna een uur. Misschien moet ik ergens iets positiefs proberen te ontdekken. Bijna anderhalf uur geleden baalde ik van het feit dat de camping waar ik op af had gekoerst dicht was. Dat betekende negen kilometer extra fietsen waarvan vier bergop. Ik was eigenlijk al een beetje moe van de klimmen van vandaag. Maar als die camping wel open was geweest, was de bui waarschijnlijk net los gebarsten als de ik de tent stond op te zetten. En ik hoef straks geen haringen de kurkdroge grond in te hameren. Wat een geluk heb ik toch. Of zoiets. Ik vul nu mijn tijd maar een beetje met bloggen, lezen, spelletje schaak spelen en nauwkeurig de buienradar inspecteren. Zucht,...... dat ze de kraan boven eens dicht zetten.
Al wegduttend een auto in de vangrail parkeren is niet de manier waarop ik mijn vakantie had willen beginnen. Toch gebeurt mijn eerste echt zelf veroorzaakte ongeluk vandaag me, zo'n 200 km onder Parijs. Ik heb al meer dan dertig jaar mijn rijbewijs en ik heb nog nooit een ongeluk veroorzaakt. De aanrijding in San Remo reken ik even niet mee. Toen de stopte een Fiat 500 plots voor me en ik tikte op mijn motor zijn remlicht aan. Het plastic kapje van het achterlicht van de Fiat ging kapot. Technisch was dat natuurlijk mijn fout, maar dat stelde allemaal niks voor. Vandaag was het andere koek. Gelukkig heb ik mijn fout niemand meegenomen en ik kom er zelf ook ongeschonden vanaf. Maar ik werd wel wakker na een dreun tegen de vangrail. Mijn vakantie begint vandaag vroeg met een lange autorit naar Spanje toe. Nou ja, een heel eind Frankrijk in en morgen de rest is goed genoeg. In Nederland en België regent het en in Parijs is het druk. Niks nieuws onder de zon. Ik was vroeg opstaan vanochtend en ik ben al na elven Parijs voorbij. Dat vroeg op zijn en te weinig slaap gaat me wreken vandaag. Na Parijs neem ik pauze en even later om nog tanken. En daarna voel ik dat ik moe word in de auto. Ik weet dat ik moet gaan rusten en langs naar de kant moet. De camping waar ik op af koers, gaat het niet worden. En dan ben ik plots wakker door een harde knal. Ik ben weggedut, naar links uitgeweken en de vangrail heeft me met en harde klap weer op de weg geduwd. Goeie God, hier kan geen wekker tegenop, ik ben plots klaarwakker. Godzijdank geen andere autos geraakt en ik heb de auto direct onder controle. Zelf mankeer ik ook niks. Nu echt heel snel stoppen en de schade inspecteren. Al rijdende zie ik geen schade in de spiegels. Ik hoop dat het nog mee gaat vallen, maar als ik gestopt ben en probeer uit te stappen, besef ik dat dat ijdele hoop was. De deur gaat maar op een kier open en de hele zijkant is een verzameling krassen deuken. Godverdegloeiende. Maar heel weinig scheldwoorden komen er niet uit. Ik ben me de tandjes geschrokken en ik ben vooral bezig met hoe nu verder. Moet ik naar huis, kan ik wel doorrijden? Wat ga ik de rest van de vakantie doen en wat gaat deze grap me kosten? Niet all-risk verzekerd, dus eigen risico en gezien de schade over de hele zijkant en een auto van 13 jaar oud, zou het wel eens technisch total loss kunnen betekenen. Eerst maar eens uithuilen nadenken. De auto reed na de klap nog gewoon goed. Hij trok niet en met het voorwiel is niks mis. Na een lange pauze, appen met de familie, rijd ik verder. Eerst een camping zoeken en morgen de wonden likken. En ik baal. Ik baal als een stekker. K-zooi.
