Hallo omikron, dag Delta

Er is een nieuw soort puzzel uit. De naam heeft iets weg van de Sudoko, waarvan ik me nog steeds afvraag of ik de klemtoon wel goed leg. Toen ik de naam hoorde, dacht ik direct, wat voor vaag cijfer raadsel hebben ze nu weer bedacht in Japan. Elke krant heeft er nieuws over, zelfs teletekst pagina 101 staat er vol mee. Voor een sudoko heb ik ooit nog als vorm van tijdverdrijf een geautomatiseerde oplosser geschreven in java. Niet de aller moeilijkste sudokos kon die oplossen, daarvoor zaten er te weinig complexe algoritmes in verwerkt. Maar elke huis-tuin-en-keuken sudoko werd in minder dan een seconde opgelost. Hoe moeilijk zou een omikron zijn? Zo van, kan professor Moderna, Professor Jansen of doctor ingenieur Pfizer er snel oplossing voor bedenken? Of is dit meer een klusje voor de super computer AstraZeneca?

 

Waarom komt na Alpha, en Delta nu plots omikron? Welke logica zit daar nu weer in? Ik denk erover om een prijsvraag uit te schrijven om de naam van de opvolger van omikron te voorspellen. En de winnaar krijgt een vaccinatie bingokaart. Dan mag je alle prikken gaan halen. Moderna, Astra, de hele rataplan. Inclusief booster en booster++. Elke week een prikkie. En voor de vaccinatie wappies een gratis hangslot voor op je deur. Of one-way schroeven om de voordeur permanent mee dicht te timmeren. Die laatste wil ik ze ook wel gratis cadeau doen inclusief pizza bezorg dienst. Voor door de brievenbus.

 

Op teletekst staat nu: RIVM: ZEKER 13 OMIKRON BESMETTINGEN. De capslock bleef even hangen bij de teletekst redacteur. Wat hadden ze dan gedacht bij het RIVM? Dat we een corona variant de toegang zouden ontzeggen. We kunnen niet eens vluchtelingen tegenhouden om naar Nederland te komen. Waarom zou dat dan wel lukken met virus? Alle grensovergangen staan wagenwijd open en dan een lullig vluchtje uit Zuid-Afrika eruit plukken in een poging iets aan een virus variant te doen. Dat is gewoon lachwekkend. Misschien is het een beter idee om betere vaccins te ontwikkelen en de anti-vax-wappies op te sluiten. Of gewoon de boel de boel laten en alle ouderen en zwakkeren aan hun lot overlaten en lekker laten uitsterven. Dat is ook een 'oplossing'.

 

Omikron, 7 letters, 7 cijfers plus 7 speciale characters. Het had net zo goed een klein nieuw woordje kunnen zijn in de puzzel rubriek  van de Volkskrant

Oranje

Ik ben in Valencia om oranje olijven. En om in een bar te zitten die deels slager is. Om een placemat te krijgen waar de verschillende delen van het varken op staan vermeld. Dat je weet dat Paleta van de schouder komt en Carrilleras de kaken zijn. Niet geschikt voor vegetariërs, deze kroeg. Of veganisten. Of flexitariërs of andere eco hippies.

Het is ook handig als je Spaans spreekt of dat hun website werkt. Dat laatste is wel een irritatie dingetje. Tal van lekkere gerechten, echt keuze te over om God weet wat van het varken op je bord te krijgen, maar de site is helaas instabiel. Om de minuut wil de site zich herladen wat dan maar voor de helft lukt of er komt een pop-up in beeld die niet weg te swipen is. Een kaart, dat is iets van vroeger. Best leuk, die moderne techniek, tenminste als het werkt.

Gelukkig serveren ze wijn en varken. Ik schrijf nog wel een keer een sollicitatie e-mail op de website voor ze te fixen. Met als beloning een maand lang gratis tapas eten en wijn drinken.

Heeft iemand trouwens ooit oranje olijven gezien? Ik niet. Of ik begin kleurenblind te worden of ik heb iets gemist de laatste tijd in culinaire hoogstandjes.

De volgende kroeg is half wijnhandel en half kroeg. Ook geen slechte combi. Nu nog een kroeg die half kroeg is en half fietsenwinkel. Die combi zal wel eens lastiger te vinden zijn.

Zal ik garnalen fotograferen, of toch octopus? Misschien doen de olijven het beter, of de wijn, of toch maar de groente. Nee, allemaal nee. Ik wil dit niet.

De mercado central in Valencia is een mooi gebouw maar ook een plek waar ik me een super toerist voel. Het is namelijk in eerste instantie een markt waar je voedsel kunt kopen. Heel veel verschillende soorten voedsel en allemaal prachtig uitgestald. Elke kraam is een lust voor het oog en overal word mijn honger gevoel zo rond lunchtijd extra aangewakkerd. In tweede instantie is de markt ook een mooi gebouw in Jugendstil. Dat plus al dat mooie eten maakt het een soort super toeristen trekpleister. Nu ben ik ook een toerist en ook als zodanig herkenbaar. Ik heb welliswaar geen gymschoenen aan, maar wel een overhemd. Mijn mini rugzakje plus mijn gebrek aan boodschappentas verraad me. En als dat niet genoeg is, dan wel mijn onderzoekende blik de ruimte in.

Toch sta ik al in minder dan vijf minuten weer buiten. Het lukt me gewoon niet om de schroom van me af te zetten en foto's te gaan maken. Kopen ga ik hier niks en ik kan me domweg niet voorstellen dat een gemiddelde kraamhouder zit te wachten op een fotograferende toerist die niks koopt. Voor je het weet is Valencia een tweede Barcelona waar ze de toerist liever kwijt zijn dan rijk. Ik denk dat ik morgen een fiets ga huren en de stad uit fiets ik, op zoek naar een restaurant of een weg wat gewoon een weg is en verder niks.

Ik ben een slechte toerist, ik kan het gewoon niet.

Observaties in het park

Valencia rent,
Valencia jogt,
Valencia strompelt,
Valencia kuiert,
Valencia wandelt,
Valencia sprint, beweegt, voetbalt, laat de hond uit, loopt, loopt hard,  doet yoga en fietst in het park.

Valencia roeit niet. Op de negen kilometer lange droge rivier bedding kan niet meer geroeid worden. Overstromen kan de boel ook niet meer. Rennen in het park is mondkapjeloos. Wandelen ook. Alleen in de stad wordt gewandeld met mondkapjes. In het park kun je geen Corona krijgen of zo. Kinderen zijn er niet in het park, alsof er een leeftijdsgrens van 20 jaar en ouder bestaat. Een patrouilleerde politie auto is er wel.

Het is vooral aangenaam toeven hier met een strak blauwe lucht en 20 graden. Herfst ziet er een stuk minder doods en minder guur uit dan in Nederland. Ondanks het heerlijke zonnetje is de kledij nogal uiteenlopend. Roze lycra, korte broeken, lange fleece broeken, donsjacks, ontbloot bovenlichaam of een fluorescerende gele sport BH. Hou daar maar eens je ogen vanaf. Of twee verschillende sokken,  een ijsmuts en dikke winterjas. Ik zie één hardloper met een flesje water. De meeste anderen hebben een telefoon in de hand. Er zijn een paar kracht sporters bezig, er is een voetbalpot gaande, een rugby wedstrijd en een cricket wedstrijd. Maar rennen lijkt echt dé favoriete sport van de Valenciano. Ach, de wielrenners zullen wel buiten de stad in hun lycra pakjes bezig zijn. De krachtpatsers zitten in de sportschool en de tennissers staan op de gravel baan. Wat valt er eigenlijk anders te sporten in het park?

Een boekje lezen en mensen kijken, dat kan er ook. 

Op vakantie

Nee,  ik heb geen plan. Zelfs het niet hebben van een plan, is ook al geen onderdeel van het plan. Ik ga onbedoeld doelloos op vakantie naar een stad, waar ik bijzonder weinig van weet. Ik heb geen restaurants uitgezocht waar ik persé wil eten en ook geen toeristische hotspots uit het boekje geselecteerd die ik moet zien. Ik wil eigenlijk alleen maar op vakantie. Gewoon een week niks doen. Madrid was ook goed geweest, Athene ook. Boedapest, Nice, Porto, Berlijn, ook allemaal best. Als het maar niet in Nederland is, plus ook nog een beetje een aangenaam zonnetje. Ik ga trouwens naar Valencia. De stad die ik alleen maar ken van de Sinaasappels, de Falla en dat het aan zee ligt. En er schijnen gebouwen van Calatrava te staan. Ik vind dat ik er eigenlijk al best veel vanaf weet.

Dat niet hebben van een plan is onbewust zo bedoeld. Mijn laatste fiets vakantie ging precies op die manier. Dat was ook voor het merendeel in Spanje en ik heb geen moment spijt gehad van alle beslissingen onderweg. Ik heb ook geen enkel highlight onderweg gemist. Ik wist ook niet wat er te zien of te missen was. En om nou te zeggen dat ik onderweg niet lekker heb gegeten of door lelijke landschappen ben gefietst. Allebei nee. En al die tinto de veranos op het terras smaakten heerlijk. Misschien moest ik maar eens doelloos op wereldreis gaan. Van huis weg fietsen en dan maar zien hoe lang het gaat duren en waar ik terecht kom. Misschien iets als corona weer voorbij is, over een jaar of tien of zo.

Een carrière switch naar planoloog, project manager, visionair strateeg of vage dingen manager, het gaat mij niet overkomen. Oh, wacht. Ik schrijf het fout. Het zou me namelijk zo maar wél kunnen overkomen. Bewust ga ik die carrière switch niet maken. Ik hoop maar dat me dat nooit overkomt. Dan moet je plannen maken en zo. En dat je dan beleid moet hebben om naar die stip op de horizon te komen. Lijkt me drie keer niks. Ik reis/fiets wel ergens lukraak naar toe. Dan ben je ook onderweg, dan maak je ook dingen mee en je komt er ook ergens mee. Ik zit nu wel in het goede vliegtuig. Die boarding pas van Transavia zal er echt wel voor gezorgd hebben dat ik via goede gate ben vertrokken. 

Het was een beetje mistig gisteren

Mijn kleding was afgestemd op het weerbericht, niet op de werkelijkheid. Het weerbericht ging uit van 8 graden, onbewolkt en geen wind. De werkelijkheid was mist, 3 graden en nat wegdek. Ik had uiteraard gezien dat er niks te zien was en dat het dus mistig was. Maar mist lost op. Toch? Ehm,.... uiteindelijk wel, maar die was nogal hardnekkige mist. Net als ik onderweg de zon zie gaan schijnen en denk dat het nu gedaan is met de kou, dan blijkt er even verderop toch weer een witte wolk op de weg te zijn neergedaald. Nog meer kou. En terwijl de kilometers zich aaneen rijgen, verkleumt mijn lichaam langzaam. Een dun onderhemd met korte mouwen, een dik onderhemd met lange mouwen, een koerstrui, koersbroek, sokken, schoenen, overschoenen, 2 buffs, handschoenen, beenstukken en een jack, het was toch niet warm genoeg. Genoeg laagjes, zou je zeggen, maar kennelijk te dunne laagjes.

 

Na 25 kilometer is alles koud. Vingers, handen, onderarmen, borstkas, nek, schouders en boven- en onderbenen. Onderaan mijn scheenbenen hangen twee ijsklompen die de pedalen rond trappen. Na 40 kilometer begin ik knijpende bewegingen met mijn handen te maken. Het gaat lastig en het lijkt wel of er kramp in gaat schieten, of dat het vast gevroren dreigt te raken. Daarna ga ik een slaande beweging maken met een open handpalm. Ik prober bloed naar met vingers te centrifugeren. Als ik straks ergens voor moet remmen, wil ik op zijn minst het idee hebben daar klaar voor te zijn Na 50 kilometer stop ik om met de paar laatste onbevroren hersencellen een poging tot reflectie te doen. Wat was ik ook alweer van plan vandaag? Wiens idee was het eigenlijk om een cursus ijsberen voor gevorderden te doen? Waarom is het nu weer mistig geworden en waarom zijn de wegen nog steeds nat? Dat laatste helpt absoluut niks om mijn voeten weer te laten ontdooien. Ik probeer een krentenbol te eten. Om dat voor elkaar de krijgen, maak ik gebruik van Newton om dat ding uit het plastic zakje te krijgen. Mijn handen zijn inmiddels onmachtig voor deze taak. Mijn kaken malen mechanisch, ik voel niet goed waar die krentenbol zich precies in mijn mond zit.

 

Ik neem het enige logische besluit. Het idee van de lange ronde laten varen en zo snel mogelijk terug naar huis. Een kop thee plus een warme douche opzoeken. Wat ik aan het doen was, is waanzin. Op het laatste stuk van de in total 76 km lange route is het eindelijk beter weer geworden. De mist is nu echt opgelost en temperatuur heeft een plotselinge sprong gemaakt naar 8 graden. Maar ik ben verkleumd, dat gaat zonder externe warmtebron niet meer goedkomen. Eenmaal thuis wurm ik met mijn tanden de handschoenen uit en wonder boven wonder vind ik ergens kracht op mijn huissleutels op mijn zak te vissen en de deur van het slot te krijgen. Ik loop linea recta naar de badkamer om onder de douche te stappen. Met kleren en al dus. Pas als mijn vingers verder zijn opgewarmd lukt het me op de rest van de kleding stukken uit te krijgen.