Misschien waren die drie wijntjes niet zo’n goede voorbereiding
op mijn kart sessie. In het begin zie ik alleen maar blauwe vlaggen en in een
poging om toch hard te gaan slip ik weg en knal ik hard tegen de boarding aan.
En ik maar denken dat ik een beetje kan racen, niet dus. Tenminste vanavond
niet, daarnaast is het ook al minstens 15 jaar geleden dat ik een kart heb
gezeten, dus zo erg vind ik het allemaal niet. Pas op het einde van de sessie
kan ik de kart voor me goed bijhouden en begin ik te ontdekken voor welke bochten
ik nu wel en niet moet remmen. Ik loop zelfs op hem in maar dan zie ik de zwart
wit geblokte vlag al. Ik stap uit en zeg meteen, nog een keer. Nog een keer,…
zoals een klein kind van vier aan mama kan vragen om nog een keer van de
glijbaan af te mogen. Achteraf gezien is het wellicht maar goed dat ik het bij
een sessie heb gehouden, mijn rug deed daarna aardig pijn van het harde
stoeltje dat niet helemaal mijn maat was.
Trouwens dat karten was even bonus dingetje bovenop iets
gehaal anders. Gisteravond stond ik het teken van een bachelor party voor
Andrea, onze Italiaanse collega die over een paar weken op Sicilië gaat trouwen.
Hij wist van niks, echt letterlijk van niks toen hij thuis ‘ontvoerd’ werd. Ook onderweg werd hem nog niks prijs gegeven
en pas op het laatste moment drong tot hem door dat 20 collega’s waren komen
opdagen om samen wat te eten en te drinken en het Alcatraz spel te spelen. Ik zal
niks schrijven over de laatste avond als vrijgezel en zo, totaal belachelijk
uitgedost door de stad lopen, of andere foute dingen met een ingehuurde dame. Dit
had met die ongein niks van doen, het was gewoon ongedwongen gezellig. Mensen die verkleed als aardbeien condoom door
de stad gaan lopen, zoeken dat zelf maar uit. Maar ik zal nooit aan dat soort
fratsen meedoen.
Dit wel,….. het Alcatraz spel klinkt ook een beetje suf maar
toch vond ik het dolle pret. En met mij nog een stel enthousiaste equensWordline
of ex-Equens collega’s . Het is namelijk
een spel waarbij je door gangetjes moet kruipen, rekensommetjes moet doen, en met een
mega houten flipperkast mag spelen. En meer van dat soort werk. Als ik het zo
opschrijf, is het zelfs voor mezelf moeilijk om hiervoor enthousiasme op te
brengen. De crux zit hem in het feit dat
het allemaal puzzels zijn. Logische denk puzzels, behendigheidsdingen en puur
fysiek geweld. Het spel bestaat uit 24 cellen waarin allemaal een opdracht cq
spel zit. Soms is de opdracht duidelijk en het spel moeilijk, soms vraag je je
gewoon af wat de bedoeling is. En ze geven maar heel summier aanwijzingen. Per
cel staat een bepaalde hoeveelheid tijd en als je binnen die tijd de oplossing
weet, krijg je punten. Je mag een cel net zo vaak als je wilt proberen en het
doel is om zoveel mogelijk cellen te doen binnen een bepaalde tijdslimiet en
zoveel mogelijk punten te scoren. En daar ben ik wel van, puzzels en winnen.
Mijn team van vier deelnemers bestaat ook alleen maar uit mensen die vooraf
zeggen, maar ik wel winnen hoor. Zo van, ik ga niet alleen voor de gezelligheid
door een bak met skippy balllen heen kruipen, ik moet de komende drie maanden
nog wel mijn collega’s voor de gek kunnen houden dat ze niet wat slimmer,
behendiger of alerter hadden kunnen zijn. Daarom is zoiets dolle pret, ik wil
winnen. Iets wat uiteindelijk ook lukt want we hebben een goed samengesteld
team, én allemaal slimmeriken, maar ook doeners, organisators en verschillende interesses.
Zoiets werkt in de praktijk, plus het feit dat we het bloedserieus nemen. Het is
mijn eer te na om hier te verliezen. En dus lossen we puzzels op waarbij blijkt
dat een universitaire studie echt heel handig is, of gooien we fanatiek ballen
in gekleurde gaten. Eigenlijk moesten we daar de ballen al voetballend in die
gaten krijgen, maar ik vond dit makkelijker en het systeem ziet dat toch niet. En
we als een cel niet snel genoeg snapten, pakken we de volgende. Winnen is
winnen en moeten punten pakken, desnoods
gaan we over lijken. Na een uur dat zelden zo vlug voorbij gegaan is, is de
tijdslimiet bereikt en hebben we veruit de meeste punten. Yes! Ik ben weer even
een kind van 16 dat zijn vriendjes heeft verslagen.
Na het eten wat helaas niet zoveel soeps was (maar de wijn
was wel lekker) gaan een paar man nog even een kart sessie van een kwartier
doen. Ik doe mee en ik wil uiteraard ook winnen wat dus jammerlijk mislukt, maar
ik geeft hiervan maar even de wijn de schuld. Ik doe dat karten nog wel een
keer als ik nuchter ben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten