Rugnummer 1 mag ik opspelden. Ik vroeg nog aan de man bij de
inschrijftafel, weet je het zeker? Normaal gesproken is dat niet een rugnummer
dat je zomaar krijgt. De nummer 1 is een koers is de man die het jaar ervoor
gewonnen heeft. Chris Froome mag in de tour starten met rugnummer 1 en Nibali mag
de giro volgend jaar starten met rugnummer 1. De trimmers koers op Sloten is
van een iets andere allure maar ik had verwacht dat zelfs hier rugnummer 1 zou
zijn voorbehouden aan de meubelstukken van deze koers. Voor de renners die er
altijd zijn en prijzen pakken of voor de man die de koers financieel
ondersteunt. Niet voor iemand zoals ik die geen deuk in een pakje boter fietst
in deze wedstrijd en maar heel zelden aan de start staat.
En ik sta weer aan de start. Ik heb hier heel lang over
getwijfeld. Om weer koersen te rijden. Vorig jaar vroeg ik me nog af ik ooit
weer wielrenner wilde worden. Zo’n malloot die zijn benen scheert, zich afbeult
tijdens lange trainingsritten en iemand die wedstrijden fietst. Ik wist niet
heel zeker of ik daar nog de wil voor op kom brengen en dat ik alleen maar
gevaar op de weg zou gaan zien. Ik weet het eigenlijk nog steeds niet. En een pruts
koersje is niet genoeg om dat duidelijk te krijgen. De wedstrijd zelf is
eigenlijk niet zo heel spannend. Het tempo zit er lekker in met 42 kmh en elke
ontsnappingspoging wordt teniet gedaan. Behalve de laatste dan. Anderhalve ronde
voor het eind rijdt een klein groepje weg en niemand in het peloton reageert. Ik
doe niks anders dan peloton vulling spelen en in de buik van de grote groep
meefietsen. De andere twee opvallende dingen van vandaag zijn dat ik niet een
keer even een praatje maak met een andere renner en verder doet ook helemaal
niemand dat. Iedereen zwijgt en fietst hard. Het andere opvallende is dat er
halverwege koers een stel ganzen het parkoers wil oplopen. Altijd maar weer die
stomme rotganzen. Dit keer ondervind ik er geen schade van.
De koers is overigens maar een onderdeel van de totale
fietsarbeid vandaag. In de koers bemoei ik me expres niet met de kop van de
koers. Ten eerste dat ik daar de benen niet voor heb en ten tweede dat ik
vanuit Utrecht naar Amsterdam fiets voor de koers. Ik trap ook nog gewoon 100
km in de polder weg. Vooral die terugrit ga ik me nog even heugen. Pffff,…… ik
zat er al een tijdje goed doorheen maar toen was het nog 25 km naar huis. Net voor
de onweersbui ben ik binnen en mag ik onder de douche gaan staan. En daarna op
de bank neerploffen…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten