La Vaujany 2016

Een paar weken geleden mocht ik rugnummer een opspelden en vandaag tijdens de Vaujany mag ik in het bevoorrechte startvak starten. De eerste 300 renners hebben hun eigen startvak vooraan en ik heb daar nog nooit mogen staan. Geen idee waarom deze editie ik daar recht op heb gekregen. Vorig jaar stond ik hier niet aan de start en bij de editie daarvoor werd ik 75ste op een klein deelnemersveld. Er zouden toch genoeg toppers moeten zijn uit de andere wedstrijden van sportscommunications die meer recht hebben op deze plek. Desalniettemin sta ik vooraan te wachten met hooguit een renner of 30 voor me bij de startstreep. De speaker vertelt iets in het Frans, geen idee wat, ik versta het niet. Gisteren bij de inschrijving waren er mensen die goed Engels spraken en een jongen sprak ook Nederlands. Maar nu is alles even in net Frans.

De start valt om iets over kwart voor zeven en ik schiet mee weg in de meute. Al heel snel trekt de groep wat uit elkaar op het eerste klimmende gedeelte en ik denk dat dit mijn fameuze en enige 2 kilometers in de kopgroep waren. Op het vlakke stuk in net dal van de Oisans smelt de groep weer samen en zodoende fiets ik de eerste 24 km in de kop van de koers. Het begin van de route is licht dalend en als we aan de eerste klim van de dag beginnen staat er een gemiddelde van 48 op mijn teller. Tijdens deze klim die meteen goed is voor 15 kilometer let ik niet teveel op al het volk dat me inhaalt. Ik let op mijn hartslag en de cadans. Op de 34/23 en een pols van 165 klim ik omhoog. Het gaat lekker zo. Het is niet extreem warm vandaag. Twee dagen geleden deed ik dezelfde klim in de brandende zon van 31 graden. Nu is het lekker koel en de max van vandaag is iets van 24 graden. Boven op de top vormen zich snel groepjes en ik kan redelijk makkelijk de licht dalende wegen in net zog van anderen rijden. De eerste bevoorrading in Valbonnais sla ik over. Ik tank wel water boven op de col d'Ornon en energie repen heb ik genoeg bij me. Op de Ornon kan ik redelijk lang buitenbad blijven rijden op deze licht klimmende berg. We hebben ook wind mee hier. Op de top vul ik twee bidons en ledig mijn blaas even. Daarna ga ik de afdaling in. De weg ligt er droog bij en ik snij de bochten netjes aan. Maar ik baal ervan dat ik nu helemaal alleen zit. Straks volgt een stuk door het dal en dan wil ik in een groepje zitten. Dan spot ik twee renners voor me en ik zie dat ik langzaam inloop. Mooi. Als ik ze bij gehaald hebt, blijf ik hun hun wiel zitten. Totdat we bij een bocht komen waar foto's worden gemaakt. In deze wat scherpere bocht remmen de twee onverwacht harder en ik denk, OK dan maar er voorbij. Deze voorbij actie mislukt echter faliekant. Ik wijk teveel uit en zie dat ik naar rechts terug moet voor een tegenligger. Dat gaat niet meer lukken en ik rem uit alle macht bij om tot stilstand te kunnen komen. Ook dat lukt niet want de ruimte die ik hiervoor nodig heb wordt bezet door twee klimmende fietsers. Er is nog maar optie, de berm in en hopen  dat de smak mee valt. Ik wordt van mijn fiets gelanceerd en land met rotsmak op mijn rechterwang. Het eerste wat ik denk is, fuck gebroken kaak en gezeik in het zhs. De twee fietsers bij wie ik recht voor hun neus viel, blijken Nederlanders en zij helpen me overeind. Het blijkt toch minder ernstig. Een kleine snee in mijn wang en er lijkt niks gebroken. Alle tanden zitten er nog in. Ik vervolg mijn weg en ik baal. Ik baal, ik baal , ik baal. 

Dit had ik me toch anders voorgesteld. Ik wilde de lange route rijden maar daar zie ik nu vanaf. Ik ga niet meer de col de Sarenne over maar ik besluit rechtstreeks naar de slotklim fietsen. Daar zit ik alleen maar te harken en te mopperen op mijn fiets. Ik baal en deze klim is een kreng. Boven lever ik mijn tijdregistratie chip en ik laat me behandelen voor de plaatselijke EHBO. Zij zien ook niks ernstigs. Mijn tijd van vandaag interesseert me niet meer. De rest van de dag heb ik last van mijn wang. Het ziet eruit alsof mijn kies getrokken is en ik heb veel pijn met kauwen. Vanavond geen biefstuk.