Bloedmooi

3333 m hoog is de Schaufelspitze. Dat is het doel van vandaag. Dat klinkt hoog en dat is het ook wel maar een groot deel van de tocht gaat met kabelbanen. Het laatste stukje pad is weer eens iets wat nauwelijks een pad is. En steil. De berg is een puinhelling waar her en der een soort van pad aanwezig is. De rest van de route zijn half vast zittende stenen. Zo druk als het was bij de kabelbaan, zo rustig is het hier. Na drie kwartier klimmen, lopen en voorzichtig over rotsen schuifelen staan we bij het kruis op de Schaufelspitze. Tijd voor een Kodak moment. Het uitzicht is fabuleus mooi. En we kunnen natuurlijk niet weg zonder kiekjes van onszelf met bergen op de achtergrond en een foto van het kruis. Onder het kruis hangt ook nog een metalen blik met een schrift en een pen. Dus ook nog even mijn aanwezigheid hier vastleggen. Guus en ik hebben het hele piek moment op de berg voor onszelf. Andere toeristen zijn er niet. De stilte en de rust van de bergen zijn adembenemend. Iets mooiers dan dit bestaat niet.

Nadat we zijn afgedaald gaan vanaf de berg en gletsjer stoppen we bij het Eisgrat station. Er zit hier een groot restaurant, een speeltuin en en zonneterras. We bestellen twee chocos met slagroom en gaan in een van de ligstoelen liggen. Twee stoelen verder ligt een bloedmooie dame in de zon te liggen. We kijken elkaar aan en denken beiden hetzelfde. Zouden we hier een foto van durven maken? Het is een dame waar alles aan klopt. Slank, stevige buste, een korte broek met mooie bruine benen. Een topje met spaghetti bandjes, gelakte nagels en stevige bergschoenen. Zelfs de meeste nichterige homo zou zijn ogen er niet vanaf kunnen houden. We blijven praten.
"Dat durf jij niet, een foto maken"
"Ik wel, ik gaat het gewoon vragen" zeg ik tegen Guus.
Wat doet zo' n fotomodel hier op het Eisgrat station restaurant op 2900 m hoogte. We blijven met een half oog verlekkerd kijken en spreken in foute taal zoals mannen over een mooie vrouw kunnen praten.
"Ga je nou nog een foto maken?"
Het is goed denk ik. Ik vraag het haar gewoon. In slecht Duits vraag ik of ik een foto van haar mag maken. Ze begrijpt me niet goed en zegt dat ze ook Nederlands kan praten. Ze blijkt Vlaamse en ik kan mezelf wel voor de kop slaan als ik denk wat ik eerder over naar hebt gezegd. Niks echts schunnigs maar toch wel duidelijk dat we haar echt een schoonheid vonden. Ze heeft godzijdank ons niet afgeluisterd en ze vind het ook niet erg om te worden gefotografeerd. Poehee,... Dit wordt de mooiste foto van de vakantie. Misschien nog wel mooier dan de bergen hier.