Ik heb geen totaal doel in de zin dat ik minimaal een
bepaald aantal kilometers per jaar wil rijden. Maar het is toch wel leuk om
over de 10000 grens heen te raken. En vandaag was dat het geval. Er zijn andere
groepen, personen en wedstrijden waar het aantal kilometers wel van belang. Bij
de meeste toerclubs worden intensief kilometerstanden bijgehouden en opgeteld.
Er wordt een prijs uitgereikt voor het lid met de meeste kilometers. En dat
zijn vaak serieuze afstanden. 15000 hoeft niet eens altijd genoeg te zijn om te
winnen. Er zijn ook wedstrijden die draaien om aantal kilometers. Er zijn 24
uurs races waarin solo of met een team zoveel mogelijk kilometers moet worden
gereden.
Profwedstrijden die draaien om aantal kilometers bestaan
niet. Dat druist tegen de aard van wielrennen in. De tour heeft een vaste
afstand. Het is niet zo dat als je een keer extra Alpe d’Huez op fietst, dat je
dan meer kans maakt om te winnen. Ook de verplaatsingen van finish plaats naar
de volgende startplaats doen renners met de bus. Geen hond die er over denkt om
dit fietsend te doen. Wielrennen gaat over een vaste afstand en degene die daar
het rapst over fietst, die krijgt de bloemen en de kussen van de ronde miss.
En toch houd ik ook statistieken bij. Elke training schrijf
ik op. Hoe lang, wat voor weer, intensief of rustig getraind. Ik weet niet waar
deze afwijking vandaan komt en ik doe het al 8 jaar. Dit is het derde jaar dat
ik boven de 10000 kom. Volgend jaar zie
ik wel hoeveel ik haal. Ik maak er geen doelstelling van maar ik op het einde
van het jaar op 9500 sta, dan doe ik wel een paar trainingen extra. 10000 staat
toch leuker. Tenzij het dan in december enorm pest weer is. Dan zeg ik gewoon
dat het me allemaal niet zoveel interesseert.
De route van vandaag liep halverwege dwars door de Utrechtse
binnenstad. Dat kwam wat onhandig uit. Ten eerste omdat ik de weg daar slecht
ken en ten tweede omdat hard fietsen daar niet echt mogelijk is. Zeker niet
omdat iedereen doodleuk twee aan twee gaat rijden op smalle fietspaden. Ik heb bijna alles via het trottoir ingehaald.
Bellen of roepen om te zorgen dat ze aan de kant gaan, gaat minder rap. De rest
van route verliep langs de Vecht en door de bossen bij Soest. Daar heb ik zelfs
nog een groot aantal mountainbikers gezien met een korte broek. Tuurlijk, dat
kan makkelijk. Het vroor tenslotte niet. Maar ik verklaar ze voor gek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten