De Ecrins is een berggebied in de Franse Alpen welk alleen maar in superlatieven kan worden omschreven. Het is gigantisch groot, geen col doorsnijdt het gebied. Niet geasfalteerd en zelfs geen wandelpad. Een rondje rondom de Ecrins duurt dagen op de fiets. En een ronde eromheen rijden is het gebied niet zien. De enige manier om een glimp op te vangen van deze Alpen reuzen is een doodlopende weg in fietsen. Totdat het asfalt verandert in een stenig pad waar slechts wandelaars op stevige bergschoenen verder kunnen. Stoppen, afstappen en foto's maken. Adembenemend.
Gisteren stond ik te kijken naar de mont Pelvoux en het barre des Ecrins. Fenomenaal mooi. Twee jaar eerder fietste ik de doodlopende klim naar la Bérarde. Hemelsbreed is dat slechts een twintigtal kilometers verwijderd van waar ik nu sta. Om er te geraken moet ik óf een vierduizender bedwingen, óf 120 km fietsen. Vandaag sta ik iets noordelijker te kijken naar de pointe des Cerces. Weer een doodlopende weg, weer schitterend. En rustig. Rustig is het ook. De K-motormuizen komen hier niet. Alleen maar bezopen berggeiten zoals ik en heel veel wandelaars die moeite hebben hun auto geparkeerd te krijgen.
Twee doodlopende klimmen om een weekje buffelen in bergen af te sluiten. Heerlijk. Rust, ruimte, hoge bergen, azuurblauwe lucht en geen mondkapjes paniek hoog in de Franse Alpen. Tot de volgende keer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten