Leeum museum, Seoul

Eerst was er tyfoon Tapah, nu is het tyfoon Mitag die voor regen zorgt. Dat is nummer twee deze vakantie. Nu weet ik dus ook weer waarom ze het hier over een tyfoon seizoen hebben. Mitag is volgens de telling alhier nummer 18 dit jaar. Ik vind dat best veel. Net als bij de vorige tyfoon die voorbij raasde, zat ik godzijdank niet in het oog van de storm. Er was alleen maar veel regen en dat gebeurt vandaag weer.

Wat doen je dan in Seoul als het buiten pleuris weer is? Volgens mijn Tinder date van gisteravond moest ik naar Leeum museum gaan. Daar was kunst te zien, zowel moderne als traditioneel oude Koreaanse kunst. Ik had weinig zin om goedbedoelde lokale raad in de wind te slaan en zelf wat te bedenken, en dus heb ik er weer een verhaal bij.

Moderne kunst, soms snap ik het, maar nog vaker blijkt deze expressie vorm zich niet te houden aan de wetten van de logica. Echt totaal niet. Als kunst logisch was geweest, dan hadden er het wel wiskunde genoemd of zo. Een mooie overeenkomst tussen hogere wiskunde en hogere kunst is wel dat de meerderheid van de bevolking er de ballen van snapt. Met een klein verschil dan, degenen die ervan overtuigd zijn kunst te begrijpen, verschillen nogal eens van mening met anderen die ook denken het te snappen. Bij wiskundige is er doorgaans meer synergie.

Ik verdeel de moderne kunst in het Leeum museum in twee categorieën. Een categorie is kunst die kunstzinnig is om te maken, daar is echt kunde of inzicht van een vakman voor nodig. En er is kunst die je zo uit het schap bij de Ikea, of de Blokker kan halen. Het enige wat je daarna moet doen is er een stupide verhaal bij bedenken. De eerste categorie is soms mooi, soms lelijk. Dat heeft een beetje met smaak te maken. De tweede categorie is te stompzinnig voor worden dat het überhaupt museumwaardig is bevonden.

Laten we bijvoorbeeld de medicijnkast van Damian Hirst er eens bijhalen. Het kunstwerk is dus een heuse medicijnkast die je in elke apotheek zal tegenkomen. Niks meer niks minder. Zou dat moeilijk zijn om te in elkaar te flansen? Is het moeilijk om het kunst te noemen? Allebei niet. Net zo moeilijk om het gereedschap bij mij in de schuur kunst te noemen. Het verhaal waarom die onzin als kunst door de beugel kan, is nog infantieler dan de marketing teksten die worden ingezet om rimpel crème aan tachtig-plussers te verkopen. Ik zeg afbreken, die onzin.

Niet de hele tentoonstelling hoeft daarom door de shredder, er bleef gelukkig ook nog iets over wat het bekijken waard was.