Regen rit

Ik vond dat het weleens tijd was voor een monsterrit. Een hele dag ellendig lang in het zadel, omdat ik domweg af en toe van afzien houdt. En ook omdat het lichaam goed fit aanvoelt. Het weer blijkt echter een boosdoener vandaag. Het is de eerste echte slechte dag met veel regen en veel warmer dan 20 graden blijkt het ook niet te worden. 

Hmm,.... geen goed begin. De rit zou van Chiang Rai naar Chiang Mai moeten gaan,  een slordige 185 km met waarschijnlijk een duizendtal hoogtemeters. Als me dat was gelukt, had ik het met recht een monsterrit kunnen noemen. Maar halverwege geef ik de pijp aan Maarten. Ik heb al een tijdje zitten rekenen en zoveel speling heb ik niet. Vanochtend vroeg was ik niet super vroeg weg omdat ik eerst een bui had laten passeren en het gevolg is dat ik eigenlijk non-stop moet doorfietsen om voor het donker binnen te zijn. Een half uurtje om te eten kan ik mezelf gunnen, maar meer dan dat en het wordt geheid het laatste stuk in het donker afleggen. En daar heb ik eigenlijk een broertje dood aan. Ik voel me redelijk veilig op de thaise wegen, maar dat houdt op zodra het zonnetje weg is. Ik heb al wandelend 's avonds genoeg brommertjes zonder licht zien rijden. Daarnaast durf ik ook niet op de fietslampjes van de fiets te vertrouwen. Misschien onterecht, maar ik gok er op dat de meeste automobilisten die lampjes niet goed kunnen inschatten. Ze zitten wel op de fiets, maar meer voor noodgevallen. 

Ik moet dus door fietsen en dat gaat lekker. De vorm is goed en ik voel me niet moe worden, maar ver is het wel allemaal. Na 86 km krijg ik de zoveelste bui op mijn dak en mijn sokken soppen al een tijd lang in mijn schoenen. De motivatie raakt er langzaamaan uit geregend. Op dit punt rij ik door een dorpje en ik weet dat de volgende mogelijkheid voor  accommodatie op zich zal laten wachten. Een snelle blik op mijn Garmin geeft aan dat ik op 117 meter van een hotel ben. Dat bleek met genoeg verleiding om met deze onzin te stoppen. 

Inchecken, douchen, klaar. 

Het dorpje, Wiang Pa Pao blijkt helemaal niks te zijn. Totaal het bezoek niet waard. Geen noemenswaardige bezienswaardigheid, geen massage hut en zoeken naar een restaurant. Na een kleine wandeling vind ik een thaise pizza tent. En die blijkt best leuk. Met de kokkin, de moeder des huizes, blijkt conversatie onmogelijk, maar met de dochter kom ik met veel glimlachen plus een beetje Thais en Engels tot een bestelling. Een pizza met Thaise worstjes en een fles Leo bier. Best komisch en lekker tegelijkertijd om pizza te eten met de typische Thaise spicy smaken plus gesmolten kaas. Erg lekker.  Toch nog een pluspuntje na hier min of meer gestrand te zijn.