Taiwan fietsland?

Nee. Er zijn ook wel een aantal redenen om er een ja van te maken, maar de tegen argumenten zijn er in overvloed. En ze doen goed hun best om het te worden, maar ze zijn er nog lang niet. Het grootste argument om geen fietsland te zijn, is de mentaliteit van de overige weggebruikers. Ze zien simpelweg de gevaren niet. Bijna elke auto hier heeft verduisterde ramen. Niet alleen aan de achterkant maar de ook voorruit en de zijramen. In Nederland mag dat niet en ik snap nu goed waarom dat verboden is. Ik kan geen oogcontact maken met de bestuurder, sterker nog ik zie niet eens of er überhaupt iemand in zit. Ik kan niet gebaren van, eerst jij en dan ik. De reden dat die verduistering verboden is, wordt gevormd door de basis gedachtengang dat fietsers en voetgangers zwakkere verkeersdeelnemers zijn extra bescherming genieten. Een automobilist heeft gewoon meer verantwoordelijkheid en zal altijd net iets beter moeten opletten. Bij een ongeval tussen een auto en een fietser is altijd de fietser de Sjaak. Hij zit met een gebroken pols, sleutelbeen en/of een boel schaafwonden. De automobilist heeft hooguit een kras op zijn ego en zijn auto. Je kan aan alles hier zien dat deze gedachtengang compleet ontbreekt. Ook de politie autos hebben verduisterde ramen. Een automobilist let niet beter op voor een fietser, voetganger of andere verkeersdeelnemers. Absoluut gezien is er ook geen probleem. Absoluut in getallen dan. Er zijn namelijk maar heel weinig fietsers en met de onvoorzichtige rijstijl van veel brommers en auto's zullen er heus wel ongelukken gebeuren. Maar omdat er zo weinig fietsers zijn, valt dat in de verkeersstatistieken niet zo snel op. Pas als iedereen hier op de fiets stapt, gaat het kwartje pas vallen.

Nou heb ik wel erg gemakkelijk praten. Ik woon in het mooiste fietsland ter wereld. Ik weet niet of hier lijstjes voor zijn, maar hoogstwaarschijnlijk staan wij dan op een, of anders Denemarken op een en wij op twee.

Ze kennen hier geen fietspaden, ik deel altijd de weg met het overig verkeer. En die vrachtwagens en bussen hier stinken enorm. Ik krijg op deze manier nog longkanker van al dat fijn stof. Ze kennen geen geduld met inhalen. Auto's moeten inhalen, en wel direct. Ze kunnen geen honderd meter wachten totdat er wat meer ruimte is. Ze zien domweg het gevaar niet. Ik kan als fietser zomaar een halve meter uitwijken om een putdeksel te ontwijken of om even over mijn linkerschouder te kijken. Daarom word ik graag ruim ingehaald. Maar de meesten automobilisten en brommers lijken dat gewoon niet te snappen. Ze gaan er blind van uit dat ik geen decimeter van mijn lijn zal afwijken en dus kan je er dan best rakelings langs rijden. En zo haalt alles en iedereen elkaar hier in. Er vlak langsaf want wachten is geen optie. Alleen als er ruimte om ruim in te halen, dan nemen ze de moeite. Ik ben al een paar keer heel boos geworden. Schrik zorgt vaak voor veel woede en menig buitenspiegel heeft het moeten ontgelden. Maakt ook niet uit, ze kijken er toch niet in.

En ja, ze hebben prachtige bergen om over het algemeen erg goede wegen en ze doen hun best om het te verbeteren en dat is allemaal zeer lovenswaardig. Er zijn ook veel wielrenners te zien in de weekenden. En ik geef ze geen ongelijk want de wegen in de bergen zijn een genot om te fietsen. Even er van uitgaand dat het rustig is op de weg. En natuurlijk heb ik makkelijk praten als het over fietsen gaat. Ik woon in Utrecht. Ze hebben de tour naar de stad gehaald om de wereld te laten zien hoe goed onze fietsinfrastructuur is. In Taiwan zitten in de grote fietsroute die het hele eiland rond gaat een paar enge tunnels. Op de schitterende weg langs de oostkust zitten deze tunnels. Je mag als fietser niet door enkele van deze tunnels heen en er is geen alternatief. Ik bedoel, zo word het me wel heel makkelijk gemaakt om dat fietsplan hier een beetje belachelijk te maken. 

Steile wand klimmen

Ik heb al aardig wat kilometers in de bergen gemaakt en ik ben nu in het vlakkere gedeelte van Taiwan. Toch zijn de steigingspercentages vandaag en gisteren de steilste tot nog toe. Ik heb vooraf twee routes als gpx bestand gedownload die als bron dienen voor mijn routes. Een van de twee routes is zo vlak mogelijk en de andere is een klim gpx. De bedenker daarvan had alleen maar in zijn hoofd, hoe maak ik zoveel mogelijk hoogtemeters. Er zitten bijvoorbeeld twee lussen in die route waarin een pas van 3000+ meter wordt gedaan. Die heb ik overgeslagen, zo goed is mijn conditie momenteel nu ook weer niet. Dat plus het feit dat het daarboven in de bergen nogal fris kan zijn, er regen kan vallen en de overnachtingen onzeker waren. Het leek me gewoon niet zo'n goed idee om dat met bagage solo te gaan fietsen. Het merendeel van mijn route gaat echter wel op basis van de klim gpx.

En vandaag zat ik ook even foeterend op mijn fiets. Er is namelijk ergens in de route gekozen voor een soort van short cut. Gisteren had ik een vergelijkbaar akkefietje. Toen liet ik me door Garmin naar mijn hotel navigeren en die zag ook een short cut liggen. De short cut van vandaag bestond uit een kilometer of vijf waarbij ik blij was als het ergens acht procent klom. Het merendeel van het stuk bestond uit tien tot twaalf procent klimmen. Een kilometer met twaalf procent omhoog, gevolgd door een kilometer met twaalf procent omlaag. Ik weet niet precies wie hier nu een liefhebber van is, maar doorgaans ben ik niet zo gecharmeerd van steigingspercentages met dubbele cijfers. Klimmen is best leuk, maar ik wil ook nog kunnen ademhalen. De klim van gisteren was er een in de categorie kort maar krachtig, misschien beter gezegd, ultrakort en super heftig. Het was slechts 400 meter klimmen, maar ik sta wel 70 meter hoger. Dat is ruim 17 procent. En eenmaal boven dook ik via een soort vergelijkbare vrije val weer naar beneden. Die short cut was om 500 meter in een route te besparen van vijf km. Tuurlijk, leuk bedacht hoor, Garmin.

Behalve al dat steile klimmen beland ik vandaag ook nog in een klein wielerpeloton. Het is zaterdag en de sportieve Taiwanees trekt er dan op uit op de racefiets. Net als ik een foto heb gemaakt en mijn telefoon opberg, word ik ingehaald. Ik besluit te volgen. Zo rap gaan ze niet en als het licht klimt, trekt de groep uiteen. Ik besluit om nog steeds te volgen. Ik moet mijn hartslag er voor in de hoogte gooien, maar ik fiets met de voorsten mee de licht hellende weg op. In de afdaling komt de bagage nu goed van pas. Ik rij ze uit het wiel. Die hebben straks ook een verhaal thuis te vertellen, eraf gereden worden door een bagage toerist. Niet veel later stoppen ze bij een 7/11 om te drinken en de groep weer samen te laten smelten. Ik stop ook en probeer een praatje te maken, maar ze spreken nul Engels. Wel jammer, maar heel zelden kom ik hier iemand tegen om even mee te kunnen kletsen. Zij spreken geen Engels en ik geen Mandarijn.

Dagje bikkelen in de bergen

De route van vandaag is net iets langer dan gepland en er zitten vooral meer hoogtemeters in dan ik had verwacht. Helaas was het ook super druk op de berg. Maar toch vooral, oh wat is de omgeving hier mooi. Van al mijn lange ver weg reizen op de fiets scoort Taiwan heel veel punten op dit vlak.

De oostkust was al heel mooi en nu fiets ik een beetje via het binnenland terug naar Taipei. En het is best lastig om een goede route te vinden. Teveel via de westkust is druk, saai en lelijk. En heel veel wegen liggen er niet in de bergen. En een paar van die wegen gaat over passen van 2500 meter of hoger. Dat is best heftig om dat met bagage te moeten fietsen. En mijn lichaam heeft de afgelopen maanden nogal een knauw gekregen qua conditie. Ik zit nu zo'n beetje aan de rand van de drukke westkust en ik plan mijn dagtrips zo dat ik eerst de bergen in rijd en dan een aantal kilometers noordelijker weer de bergen uit fiets. Hemelsbreed schiet ik niet eens zo heel veel op maar ik fiets wel een hele dag door mooie natuurschoon heen. Gisteren rondom het Tsengwen stuwmeer en vandaag langs de hooggelegen Alishan thee plantages.

Gisteren was een mooie rustige dag met niet eens zo gek veel hoogtemeters, 1500 en dat op 90 km. Mijn blik op de kaart gaf mij de indruk dat ik vandaag ook zoiets voor mijn kiezen zou krijgen. In de praktijk was het echter 20 km meer en 2400 hoogtemeters in totaal. Op het eind van de dag heb ik het dan ook zwaar gehad. Zeker op die klim waar het regelmatig boven de 10 procent uitkomt. De laatste twee klimmen zijn wel een stuk rustiger dan de eerste lange klim van 15 km. Alsof half Taiwan vandaag vrij was en ze allemaal specifiek deze berg wilden zien. Ik erger me groen aan elke automobilist die me met drie centimeter speling inhaalt. Wachten tot er ruimte is, lijkt geen mentaliteit te zijn hier. Als ik in Douliou aankom, check ik in een luxe hotel. Lekker uitrusten en morgen een halve rustdag doen door naar Sun Moon Lake te fietsen. Nog zo'n Taiwanese topper qua toeristen drukte.