Echte sneeuw dwarrelt naar beneden, een sneeuwvlok is een
onduidelijke wispelturig pluisje dat van links naar rechts de tuin in zweeft. Mooi
om naar te kijken, gewoon een tijdje een vlokje volgen, het doet altijd wat
anders dan je verwacht en komt met een zacht plofje op een dik wit donzen
dekbed terecht. Je weet wel zo’n knisperdekbed, elke stap je daar op zet, maakt
een zacht knisperende geluid. Je voelt het ook in je voeten, het geeft een
beetje kippenvel. Ik houd eigenlijk niet zo van sneeuw. Echte sneeuw is nog wel
leuk voor een dagje, liefst in een weekend maar maandagmorgen mag voor mij dat
witte dekbed wel weer verdwenen zijn.
Het is nu zondag en er valt sneeuw maar dit is niet echt,
het is van die natte sneeuw. Deze sneeuw dwarrelt niet mooi maar flikkert naar
beneden om daar op de terrastegels langzaam weg te smelten. Alleen in de tuin
wil het een beetje aarden. Daar is het nog even wit voordat het van kleur
verschiet en langzaam weer gewoon ordinair hemelwater wordt. Het is ideaal weer voor een winterdepressie. Buiten
nat en koud en het is nog maar het begin van de winter, Kerst moet nog komen en
dan heb ik het niet eens over Januari. Dat is
nooit mijn maand geweest. Het liefst sla ik hem gewoon over, niet over
beginnen, niet over praten, gewoon skippen. Vorig jaar januari was goed. Een januari
was gewoon een feestdag en dat niet zozeer omdat het die dag een officiële feestdag
was, maar meer (echt veel meer) vanwege het feit dat ik toen naar een warm land
vloog voor een lange fietsvakantie. Van Phnom Penh naar Chiang Mai, 1600 km op
een racefiets onder de brandende zon, langs talloze rijstvelden. Knetterende brommertjes,
stink vrachtwagens, en pickup-trucks als mede-weggenoten en een constante blik
op de fiets computer. Dat ding gaf onderweg ooit 37,1 graden aan. Pfff,….Gezeur
met mijn darmen in Cambodja, overweldigende luxe in Siem Raep, eeuwen oude
tempels, heel veel noedelsoep, en talloze voedselmarkten met de lekkerste
gerechten. En bergen, op het eind van de reis waren er bergen. De prachtige
klim naar Doi Suthep en de lege weg die daar achter lag.
Maar nu kijk ik natte sneeuw in een troosteloze Vinex wijk
in Leidsche Rijn en er is geen vooruitzicht op een warme winterreis door
Zuid-Oost Azië. Niet dat dat niet had gekund want dat was een kwestie van
ticket boeken en gaan met die banaan En ook geen kwestie van niet willen of
geen vakantiedagen. Dat was ook niet het punt. Er schuilt een reiziger in mij
en die wil geprikkeld worden. Met iets nieuws. Een ander land, een andere
cultuur, ander eten, gewoon anders dan anders dingen. Thailand is schitterend,
ik zou zo weer terug willen maar het gaat me niks nieuws meer brengen. Dat wordt
meer van hetzelfde en dat wil ik niet. Daarom gaat mijn eerst volgende reis
naar China voor beginners. Ik ga niet naar China (ook op mijn todo lijstje)
maar ik ga naar Taiwan. Een soort China voor beginners die misschien nog even geen
zin hebben in de bemoeizuchtige Chinese overheid of nog teveel vrees hebben
voor de taal barrière. Ok, ik geef ruiterlijk toe dat het nog steeds op het
oude vertrouwde liedje lijkt. Het blijft een Aziatisch land en ik ga weer
fietsen en Taiwan is geen arm griebus land en de fiets infrastructuur is goed. Het
is tenslotte de thuis basis van Giant, de grootste fiets producent ter wereld, en
dus ik kom in een soort gespreid bedje terecht (denk ik). Toch is een ander
land altijd weer een ander land, probeer bijvoorbeeld aub niet Japan en
Zuid-Korea op een hoop te vegen of Cambodja en Vietnam. De verschillen de die
landen zijn echt groot. Dus ik vermoed dat ik ook weer de nodige verassingen
tegemoet ga. Helaas voor nu maar Taiwan is niet echt een winter bestemming maar
meer een voorjaar of najaarsbestemming, dus ik moet nog even wachten voordat ik
mijn grote fietskoffer weer van zolder mag halen en mijn fiets mag inpakken.
En dus tuur ik dus nog een tijdje naar natte sneeuw. Maar vanmiddag
ga ik rendang daging klaarmaken. Een stoofpot met een oosterse smaak op een
kille natte zondag. Dat hoort wel een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten