De Waalse pijl

Wielrennertje spelen in de Vlaamse Ardennen. Af en toe doe ik weer gewoon net alsof ik 12 ben. Mijn wielerhelden van de televisie imiteren en zelf in de heuvels gaan fietsen. Dit weekend wordt de Waalse pijl vanuit Spa gereden. Een tocht van 204 km lang en ook een die bekend staat als de zwaarste toertocht in de Ardennen. Dit jaar lijkt dat echter wel mee te vallen. De echt diehard klimgeiten vinden het jammer dat de Stockeu, de Redoute en Wanneranval niet in de route zitten dit jaar. Daarnaast had ik al op voorhand besloten om niet de 204 versie maar de 160 km versie te doen. Zo gezegd hebbende lijkt het dit weekend dus een makkie te worden. Niet de steilste bergen in de route en niet eens de langste afstand. Appeltje eitje, twee vingers in de neus, a piece of cake. Dat soort werk. Hmmm,.... Dat is het ook niet echt. Het is nog steeds 160 km en 3000 hoogtemeters.  Er zijn genoeg cyclos die deze getallen niet halen. Een hotel reserveren in Spa bleek helaas geen optie. Ik was nogal laat met inschrijven en een hotel regelen. Daarnaast is het Hemelvaart weekend, meivakantie en prachtig weer. Welke site ik ook bekijk, betaalbare hotels rondom Spa bestaan niet meer. Het is of de hoofdprijs van 200 euro betalen voor een duur hotel, of ergens achteraf in Luik in een snelweg hotel inchecken. En zelfs daar was bijna geen kamer meer te krijgen. Na het nodige speurwerk vind ik alsnog een kamer in het Ibis hotel bij Luik. Categorie  snelweg hotel, netjes, vriendelijk personeel en sfeerloze locatie. Vrijdagmiddag rij ik naar Luik; de snelwegen in België lijken weer erger te zijn geworden. Altijd al is het verschil al direct voelbaar geweest maar vandaag valt het meer op dan anders. Of de Nederlandse snelwegen zijn weer mooier geworden, of België holt als land nog verder achteruit. De kuilen in de weg als gevolg van vorst zijn talrijk. En de korte invoegstroken blijven eng. Ik passeer aan een oprit waar een tachtigjarige zonder enige moeite zo als spookrijder de snelweg op kan draaien. Zelfs ik schatte de bocht bijna verkeerd in en belandde bijna als een Engelsman op weg naar Verviers. De wegomleiding op de E25 was echter nog curieuzer. Eerst volk de snelweg laten afdraaien in de richting voor Verviers, Aken en Brussel. Maar toen ik de oprit op was gedraaid, blijkt er een hek voor de toerit naar Brussel te staan en kan ik alleen nog maar de verkeerde kant op. Beste Belgische overheid, kon dat echt niet anders?

Op uitdrukkelijk verzoek van de gemeente Spa werd iedereen afgeraden om afrit 8 of 9 te pakken. Het advies was, pak afrit 7 en rijdt via Theux naar Spa toe. Helaas was de weg tussen Theux en Spa was dicht vanwege werkzaamheden. Geen omleidingsroute was aangegeven alleen de optie zoek-het-maar-uit. Heerlijk, dat welkom in België gevoel. En zo rommelig als het Belgische verkeersnet is, zo goed is de organisatie van de toertocht. DVV Cycling tour heeft zijn zaakjes goed voor elkaar.  Op de route van 160 km zaten 4 bevoorradingen onderweg en de route was perfect gepijld. Goede start/finish locatie,  nergens rijen en dat voor slechts 13 euro. Dat kunnen ze hier dan weer wel. De vraag van vandaag is, kan Rob nog een beetje klimmen? Na mijn bekkenbreuk bijna een jaar geleden heb ik nog niet een keer ergens echt geklommen. De Utrechtse heuvelrug heb ik inmiddels al een paar keer gedaan maar dat stelt allemaal weinig voor. En in de route deze winter dwars door Vietnam, Cambodja en Thailand heen zat ook nergens serieus klimwerk. Vandaag was voor het eerst weer echt klimmen. En de vraag is, ga ik last krijgen van mijn heup? Er zitten nog steeds 2 stalen platen en 10 schroeven in. Elke keer als ik me dat bedenk, vraag ik me toch af hoe het mogelijk is daar niets van te voelen. Tien schroeven die in een bekken zitten, zoiets zou je toch moeten merken of zo. Maar ik voel die dingen nooit. Wel voel ik soms wat spieren die ik rechts nooit voel maar dat stelt eigenlijk niks voor. Ik was desalniettemin nog steeds benieuwd of ik bij dit soort langere inspanningen wel last zou krijgen. Maar gelukkig bleek daar niks van waar. Ik klim makkelijk en haal nog steeds aardig wat volk in. Echt heel slecht is de vorm niet. En zelfs op de Thier de Coo voel ik niks. Ik voel alleen maar dat 14% bijzonder steil is dat ik met een hartslag van 180 deze bult aan het ophijgen ben. Ik kan gewoon pijnvrij klimmen. Nou ja, pijnvrij. Geen pijn aan mijn heup. Afzien is het zeker wel op sommige stukken. De Thier de Coo was gemeen vanwege de steile hellingen maar 22 kmh fietsen op een 4% stuk is net zo goed een reden om flink te moeten aanpoten. Op de vlakke stukken heb ik verder mijn best niet gedaan vandaag. Het was tenslotte een toertocht en geen koers. Zodoende kom ik ook niet steendood aan de finish. Na 160 km en 2550 hoogtemeters (idd minder dan vooraf voorspeld) sta ik weer bij mijn auto. Nu nog even douchen en naar huis rijden. En morgen gewoon op het terras van het lekker zomerweer gaan genieten.