Eindelijk is het voorbij. De winter is afgelopen en het
voorjaar is begonnen. Gedaan met de vermaledijde sneeuw en de Siberische
oostenwind. Geen E-koorts meer; geen schaatsen meer. Gedaan met de ellende. Ik
weet ook wel dat dit niet helemaal klopt en dat het deze week weer wat kouder wordt en
dat er in Maart net zo goed nog een keer een sneeuwbui kan langskomen. Het punt
is dat ik gewoon al anderhalve maand op voorjaar zit te wachten en vandaag was
de eerste koers. Dat is tenminste een mooi ijkpunt op de kalender. Het tijdstip
dat er weer renners op de weg zitten en dat er weer rondjes om de kerk of de
voetbalvelden worden gefietst. Volwassen kerels op kleine fietsjes die strijden voor
een paar euro door hun longen uit hun lijf te rijden. En natuurlijk sta ik aan de start. Geen idee
of ik genoeg conditie heb want ik heb nog maar heel weinig kilometers op de weg
gemaakt. Ik moet het vooral hebben van spinning en krachttraining in de
sportschool.
Op zaterdagmiddag ligt het wielerparkoers op Sloten er vies
bij. Het is nog nat en er ligt een soort dunne grijsbruine prut op het asfalt.
Dit stuk weg is 4 maanden niet in gebruik geweest en meerdere malen
ondergesneeuwd en nat geregend. Maar is er rijdt geen verkeer over een wielerparkoers dus de
rommel is nog niet weggereden. Dat mag ik vandaag doen. Samen met nog een vijftigtal
renners. We beginnen vandaag met een loze ronde. Dat is iets nieuws. Een ronde
achter 2 voorrijders aan fietsen met 30 kmh en daarna wordt de koers pas vrij
gegeven. Geen idee waarom eigenlijk. Dat wordt er ook niet bij verteld. In
grote wedstrijden is dit heel gebruikelijk. Elke touretappe gaat langzaam van
start achter de jurywagen. Dat is mooi voor het publiek in de stad. Die kunnen
dan de renners rustig voorbij zien fietsen. Bij ons staat er geen publiek.Na de loze ronde is het gewoon koers. Zoals het hoort, schiet het tempo direct de hoogte
in en alle opgekropte koerswoede van de afgelopen drie maanden komt er nu uit. Na 10 ronden ontstaat er uiteindelijk een
kopgroep waar het peloton als een stel ongecontroleerde bende dolle honden
achteraan jaagt. Ik zit in dat peloton en heb dus duidelijk de slag gemist. We bakken er als peloton helemaal niets van. We
rijden ons een half uur lang het snot voor de ogen en we komen geen meter
dichterbij. Dat komt vooral omdat er geen lijn zit in de achtervolging. We klooien
maar wat aan. Een beetje ieder voor zich en dat werkt voor geen meter. Het is
echter wel vermoeiend en na een half uur is bij de meeste renners wel de jus
uit de benen verdwenen en we geloven het verder wel. Dan maar de kopgroep laten rijden,
de koers uitrijden en volgende week doen we nog wel een poging.
Ik finish er ergens op P10 in het peloton. 53 kilometer en
een gemiddelde van 38,0 kmh. En ik zie eruit als een grote bruine moddervlek.
Mijn witte koerstrui zat na een ronde al onder de bruine modderspetters. Nu is
alles smerig. Mijn fiets kraakt van het zand en ik zie eruit alsof ik een
veldcross heb gereden. Gelukkig is de douche na afloop lekker warm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten