Ik ben net terug van vakantie en het is tijd voor trainen. In het eerste
weekend van september wordt op de Nürburgring de Rad am Ring gehouden.
Dat is een fietskoers op het legendarische auto circuit in de Duitse
Eifel. Voornamelijk bekend natuurlijk van allerlei autoraces. Maar er
werd ook wielergeschiedenis geschreven. Kneteman werd er in 1978
wereldkampioen door Moser in de finale nipt te verslaan. Er wordt daar
in september een 24 uurs race gehouden maar dat is niets voor mij. Ik
stel mijn nachtrust zeer op prijs. Maar behalve deze nachtbrakers race
is er ook een 150 km race. Dat is meer is iets voor mij en daar doe ik
ook dus aan mee.
Maar dat betekent dus ook dat er weer serieus getraind moet worden. En
na 2 weken niets doen en alleen maar motorrijden was ik erg benieuwd of
ik nog vorm had. Vorige week vrijdag was ik thuis gekomen van vakantie
en zaterdag ben ik maar meteen gaan koersen. En zondag nog eens een
lange trainingsrit van 130 km. Zondagmiddag lag ik als een dood vogeltje
op de bank. Dat was wel een beetje veel allemaal in een keer. En
tijdens de koers werd er niet zunig gereden. Een gemiddelde van 42,7 kmh
en een chaotische massaspurt. Die eindsprint verloopt daar elke weer op
een volledige ongecontroleerde manier. 40 tot 50 renners stormen als
een bende mongolen op de finish af en alleen de eerste 10 rijden prijs.
Als je ergens op P40 zit, kun je beter eieren voor je geld kiezen, lijkt
me zo. Maar die mening wordt door weinig renners gedeeld. Er was ook
nog een valpartij. Ik vind ook dat er gesprint moet worden en dat er
fanatiek moet worden gereden. Het is tenslotte competitie en we rijden
op een afgezet wielerparkoers. Maar ik heb geen zin in valpartijen.
Dit weekend heb ik het recept van hard trainen nog maar eens herhaald.
Zaterdag koersen en vandaag een training van 100 km. De koers van
gisteren ging nog harder dan vorige week. Dit keer was het goed voor
43,0 kmh en we mochten ook nog eens een ronde langer rijden waardoor we
op een afstand van 60 km uitkwamen. Ik had geen zin de chaotische finale
maar ik kom hier wel om deftig te trainen. Alleen maar achteraan in het
peloton volgen is niet de reden om aan wedstrijden deel te nemen. Ik
besluit vandaag om maar gewoon op kop te gaan rijden tijdens de
eindsprint. Dat is eigenlijk heel gemakkelijk. In de voorlaatste ronde
door de wind naar voren rijden en in de laatste ronde gewoon de kop
nemen en 50 kmh gaan rijden. Met nog anderhalve km te gaan lig ik op kop en
besluit om de sprint aan te trekken en een paar 100 m voor de finish aan
de kant te gaan. Dat laatste lukt echter niet helemaal. Met nog 300m te
gaan sprinten de renners uit mijn wiel weg en ik zit midden op de weg.
Het hele peloton komt nu over me heen en ik kan geen kant op. Nu zit ik
alsnog in het midden van het gewring. Volgende week moet ik met
misschien anders gaan doen. Het is waarschijnlijk makkelijker om de
laatste km gewoon 60 kmh te gaan rijden. Dan kan het peloton toch niet
volgen.
Maar ja,..... 60 kmh is wel heel hard en dat zit niet in mijn benen. Ik
moet gewoon harder gaan fietsen. Dat maakt winnen een stuk
gemakkelijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten