Jeantex Transalp 2009; Das grosse Radrennen uber die Alpen

Vrijdag 26 juni

opstaan, ontbijten, huis nog even opruimen en de fiets en tas in de auto laden. Het is vrijdagmorgen en het is rustig op de weg. De radio staat vandaag in het teken van het overlijden van Michael Jackson. De king of pop is 50 jaar oud geworden en is gisteren overleden aan een hartstilstand. Het is tijd voor geruchten en veel van zijn oude nummers op de radio. Ook in Duitsland is weinig verkeer en afgezien van een paar Baustelles rijd het redelijk rustig door. Om 6 uur 's avonds arriveren bij Pension johanna. Daar wacht de eerste verassing; de boeking blijkt niet te zijn doorgekomen en alle kamers zitten vol. Met wat aandringen bij de gastheer (ik had namelijk wel degelijk gereserveerd) lukt het dat hij bij een ander pension alsnog kamers voor ons regelt. Ik bel direct Paul op nog wat hotels na te bellen waar ik ook plots een vaag gevoel bij heb of deze boekingen wel goed zijn doorgekomen. Paul belt al snel terug om te bevestigen dat alles daar wel goed is doorgekomen. We slapen nu niet in Pension Johanna maar in Gasthof Sonne. Hoe die aan hun naam zijn gekomen is mij een raadsel want het is ongelofelijk pestweer hier. Het is bewolkt, fris en het regent. 's Avonds in het hotel spreken we twee Israëliërs die ook de Transalp rijden. Zij maken zich grote zorgen over het weer. In Jeruzalem moet het begrip regen en kou nog geïntroduceerd worden.

Zaterdag, 27 juni

Vandaag mogen we de spullen van de Transalp gaan ophalen. We krijgen onze startnummers, bikechip, accreditatie, reclame goodies en een joekel van een tas. Deze tas met Transalp logo mogen we houden en de organisatie zeult deze van hotel naar hotel. Er past 144 liter bagage in en dat is veel meer ruimte dan dat ik aan spullen bij me heb. Als we weer buiten staan is het gaan regenen; en niet zo zunig ook niet. Met bakken tegelijkertijd wordt het malse regenwater naar beneden gestort. Dat belooft nog wat voor morgen. Bezoek aan het expo center midden in het dorp laten we maar even voor wat het is; dat komt vanmiddag nog wel. 's Middags is het droog geworden en rijden we opnieuw naar Sonthofen toe om het expo centrum te bekijken en aan te schuiven voor de Pasta party. Het expo centrum bestaat uit 4 tentjes van de sponsors en verder niets; dan nog maar even over lokale kermis heenlopen. Na de pasta party krijgen we de briefing van de organisatie. Er wordt gehamerd op veiligheid en de sponsoren mogen hun zegje doen. De weersvoorspelling van morgen is niet optimistisch; 85 % kans op regen.

Zondag 28 juni

De eerste dag van de Transalp gaat van start. Om 10 uur 's morgens worden we weggeschoten voor de eerste etappe. 120 km en 2447 hoogtemeters. Na 7 dagen zal 880 km en 18366 hoogtemeters overbrugd zijn. Het weer is vandaag veel beter dan vooraf gedacht. Het blijft godzijdank de hele dag droog en het is een graad of 20. De eerste berg van de dag is eigenlijk een makkie. De Obersberg stelt niet veel voor maar mijn Suunto schiet meteen de hoogte in. Zal wel iets met de wedstrijdspanning te maken hebben. Daarna volgen hele lange stukken die langzaam bergaf lopen. Er vormt zich een groep van een man of 50 die het tempo op de 40 kmh houdt. Na de tweede berg van dag (met stukken van 16% ) valt de groep uiteen en het duurt weer even voordat zich in de afdaling opnieuw een groep vormt. Als we eindelijk weer in een groep van 20 man rijden, begint de Hahntenjoch. Ik had geen hoogteprofiel van de berg kunnen vinden en ik schrik me nu te pletter van het stijgingspercentage. Er zitten stukken van 5-6 km in deze klim waar het met meer dan 12% gemiddeld stijgt. Ik rij echt alling langzaam (7-8 kmh) en kan me niet herinneren wanneer me dit eerder overkomen is. De Hahntenjoch komt met stip op 1 in mijn lijstje met klote-cols. Ik dacht de de Giau in de dolomieten gemeen was, maar de Giau pas hier nog gewoon twee keer in. Eenmaal boven volgt een lange en steile afdaling naar Imst waar de finish is. Ik haal 81 kmh in deze afzink en ik zie ook nog iemand een rotsmak maken in de afdaling. Hij remde te laat voor een bocht en stuurde daarna met te hoge snelheid de bocht in. Zijn voorwiel glijd weg en daarna maakt hij languit een schuiver over het asfalt. Ik zie dat zijn teamgenoot is gestopt en laat me verder naar beneden vallen. Achteraf hoor ik van Peter dat de renner direct weer opstond en stond te vloeken dat hij was gevallen. Eenmaal in Imst kijk ik naar de uitslag van vandaag. We zijn 98ste geworden in onze categorie en eigenlijk valt me dat tegen. Ik had ons hoger ingeschat. Nu douchen, rusten, eten en slapen. Morgen moeten we 150 km rijden over twee monster bergen. Omdat ons hotel nogal ver van start/finish ligt laten we ons met het pendelbusje naar het hotel brengen. 's Avonds nemen we de bus ook weer terug naar de pasta party. Dit bleek geen goede keus te zijn. We hadden in het hotel toch al gegeten en de pasta party kost voornamelijk heel veel tijd. Tijd die we beter hadden kunnen gebruiken om op bed te liggen en te rusten. We zien nu wel de huldiging van de etappe winnaars en de uitreiking van de truien. We krijgen ook de briefing voor morgen te horen. Er wordt weer gehamerd op veiligheid en de organisatie begint zich op deze manier voor schut te zetten. Zo wordt bijvoorbeeld voor morgen met veel poeha kenbaar gemaakt dat er wegwerkconstructies zijn en dat we zeer voorzichtig moeten zijn, de aanwijzingen van de lokale politie moeten opvolgen en dat er 2 km gravel in de route zit. Morgen zal blijken dat het eigenlijk niets voorstelt. De gravel strook duurt 200 meter en al het verkeer wordt tegengehouden zodat wij snel kunnen passeren. Bij de volgende “KIJK UIT” waarschuwing van de organisatie denk ik: ¨het zal wel loslopen¨.

Maandag 29 juni

De op een na langste etappe van de Transalp staat vandaag op het programma. 148 km en 2750 hoogtemeters. De route is simpel vandaag, eerst 55 km klimmen, dan 40 km dalen, dan 35 km klimmen en eindigen met 20 km dalen. Opvallend is het rijden van sommige deelnemers. Er zijn er velen die niet als team opereren. Ze rijden alleen en malen niet om hun team partner. Er wordt echt geen individueel klassement opgemaakt en de tijd van de traagste telt. Peter en ik rijden de gehele dag samen. In de klimmen valt er soms een gaatje maar in de afdalingen en de vlakke stukken blijven we bij elkaar. Er zijn meer teams die dit doen maar lang niet alle. Andere renners rijden ook vreemd in een groep mee. Ze laten gaatjes vallen op momenten dat dit niet nodig is en laten zo de groep in tweeën breken. Niet slim want samen rij je harder dan alleen en het blijft een wedstrijd. Op het eind van de dag pakken we nog een frisse regenbui mee. Het was vandaag mooi zonnig weer en het eindigt dus fris. We slapen vandaag in een luxe ski hotel in Ischl en laten vanavond de pasta party voor wat het is. We gaan wel uitgebreid dineren in het hotel restaurant. Het hotel blijkt echt typisch Oostenrijks. De serveersters dragen mooie jurken met decolleté, het eten wordt heel netjes opgemaakt en ze zijn zeer gastvrij. Ze bediening loopt zich uit de naad voor ons. We kunnen zelfs de fietsen een wasbeurt geven met zeepsop, watersproeier en poetsdoeken. Tijdens het eten krijg ik ruzie met mijn maag. Ik krijg de pasta niet weg en dat is meestal geen goed teken. Ik lig om 21:30 al in bed en slaap direct in. Om 5:40 wordt ik pas voor de eerste keer weer wakker.

Dinsdag 30 juni

Vandaag staat een etappe op het programma van 120 km en 2400 hoogtemeters. Op papier niet de zwaarste maar met het gegeven dat mijn maag zich roert, wordt dit toch een lastige dag. Daarnaast moeten we ook nog de Pillarhohe over en dat is de col waar ik me vooraf de meeste zorgen voor maakte. Het stijgingsprofiel zag er eng uit. 7 km klimmen en 800 meter omhoog. Achteraf gezien bleek de dag makkelijker dan verwacht. De Pillarhohe viel mee en ik kon goed eten onderweg. Alleen op het einde van de dag tijdens de lange vervelende klim naar Solden begonnen de darmen weer te zeuren. Halverwege de etappe schakelt Peter mis en hij trekt zijn achterderailleur krom. Zo is verder fietsen onmogelijk geworden, Na 10 min staat er een busje van Rose klaar om assistentie te geven. Peter krijgt een nieuwe fiets mee en zijn pedalen en bikechip worden overgezet. 's Middags kan hij zijn fiets weer laten reparen door de service van Rose. 54 euro voor een nieuwe achterderailleur + kabel, montage en ook nog eens stellen van balhoofd en wiellager is een koopje. Het akkefietje is niet goed voor onze eindtijd maar we rijden sowieso geen goed klassement, Uitrijden lijkt belangrijker te worden dan ons druk maken over een klassering. Het hotel blijk ik niet handig gekozen te hebben. Het ligt 200 meter hoger dan Solden en dat is nog een pittig klimmetje zo op het einde van de dag.

woensdag 1 juli

Vandaag staat de kortste etappe van de Transalp op het programma. 90 km lang en een bescheiden aantal hoogtemeters van 1800. De dag begint echter direct goed. De eerste en enige echte klim luistert naar de naam Timmelsjoch en is 2509 meter hoog. We beginnen dus gewoon met 24 km klimmen en daarna is het heel lang afdalen naar Italië toe. Boven op de Timmelsjoch is het fris. De laatste paar kilometers gaan langs heel veel sneeuwvelden en het uitzicht tijdens de klim is fenomenaal. In de afdaling breekt bij Peter zijn bidonhouder af. Goede tip: “koop nooit een “Wilier”. Die dingen gaan alleen maar kapot op onmogelijke momenten. In Italië is het warm, zeg maar gerust errug warm. We rijden daar het dal naar Naturs en worden af en toe van de grote weg afgestuurd om nog een kleine klimmetje te doen naar een van de dorpjes op de bergwand. De laatste 10 km gaan over een fietspad langs het water. We houden het tempo er lekker in hier; de teller schommelt tussen de 38 en 40 kmh. Wederom worden de gehele dag alle kruispunten voor ons vrij gehouden. We hoeven nergens te wachten en alle verkeer moet voor ons stoppen. Dat is best machtig. Het is net alsof we echt belangrijk zijn (we weten natuurlijk zelf wel beter). Na de finish fietsen we 4 km terug naar Plaus waar ons hotel zit.

donderdag 2 juli

Vandaag staat de eerste twee van zeer zware ritten op het programma. We rijden van Natruns naar Livigno; eerste over de Stelvio en daarna over de passo di Foscagno en de Passo Eira. In totaal goed voor 119 km en 3570 hoogtemeters. In 2007 zat dezelfde etappe in de Transalp en toen was het dé koninginne-etappe. Deze keer is het 'slechts' een aperitiefje voor de dag van morgen. Het is 's ochtend warm bij de start en het belooft mooi weer de te worden. We moeten de Stelvio over en daarboven (2753 m) kan het fris zijn. Ze verwachten in Livigno 's avonds wat lichten regen maar tegen die tijd zijn we al lang binnen. De eerste 30 km door het dal gaan geneutraliseerd van start. Vanaf de Stelvio begint de koers pas echt. De Stelvio is beroemd vanwege zijn 48 haarspeldbochten, Ze zijn een voor een genummerd en het is aftellen naar boven toe. Onderweg begint het licht te miezeren en er staat een fris windje. Boven op de berg is druk met mensen en auto's. Ik trek snel mijn windbreker aan en wacht even op Peter. Hij heeft betere benen vandaag dan de dagen hiervoor en zit vlak achter me. De afdaling is spectaculair; er zitten een paar onverlichte tunnels in met bochten. De organisatie doet er alles aan om ons tijdig te waarschuwen en om wat licht in de duistere tunnels te krijgen. De motoren staan in de tunnels met lichten aan en er zit zelfs iemand met een zaklamp te schijnen. Beneden in het dal is het weer warm en we beginnen aan de tweede pas van de dag. De passo di Foscagno is een beetje een saaie berg. Pas op het eind wordt de pas mooi. We zien zeer dreigende wolken hangen en als we gaan afdalen breekt de hel los. Het onweert en regent pijpenstelen. Na 4 km afdalen begint de korte klim naar de Passo Eira die gelukkig weer droog is. In de laatste 8 km afdalen naar Livigno toe begint het weer te hozen. Ik krijg het steenkoud en zit te vloeken op mijn fiets. DIT IS NIET LEUK! In Livigno aangekomen zijn we verkleumd tot op het bot. We krijgen een deken van de organisatie en warme thee. Het helpt allemaal niet echt. We fietsen naar het hotel om te gaan douchen en op te warmen. Ik heb gelukkig een luxe hotel geboekt voor vandaag en de douche is heerlijk.

vrijdag 3 juli

Vandaag staat de koninginne-etappe op het programma. Maar liefst 180 km moet worden afgelegd en 3750 hoogtemeters moeten worden overbrugd. Er zitten 5 passen in de route; passo Eira, passo di Foscagno, passo di Gavia, passo Tonale en de passo Mendola. De Gavia is de meest roemruche berg ui deze etappe. Als je aan de Gavia denkt, denk je meteen aan de legendarische etappe uit de Giro waarin Johan van der Velde als eerste boven kwam maar de etappe die dag niet won omdat hij in de afdaling kompleet verkleumd raakte door het slechte weer. Sneeuw, kou en wind teisterden die dag het ganse peloton; renners kwamen huilend boven. Ondanks het mooie weer deze week in Italië is het ook vandaag boven op de Gavia koud en in afdaling worden we getrakteerd op een hagelbui. Er zitten een paar hele listige stukken in de afdalling. De weg is smal, erg bochtig en het is slecht wegdek. Vooral de onverlichte lange tunnel met bocht was errug spannend. We zagen geen hand voor ogen en reden met dicht geknepen remmen voorzichtig naar beneden. Het enige voordeel dat we vandaag hebben is dat we veel mogen dalen. De finishplaats ligt 1400 lager dan de start. Ondanks dit kleine voordeeltje komen we afgepeigerd in Kaltern aan waar het snikheet is. Ik drink 7 glazen sportdrank achter elkaar weg en een man van de organisatie staat me lachend aan te kijken. Het hotel blijkt ik weer eens onhandig gekozen te hebben. Het ligt wat hoger dan het dorp zelf maar dat is niet het grootste probleem. Ze proberen er een soort culinaire status op na te houden. Het gevolg is dat we allemaal miniporties krijgen geserveerd op veel te grote borden. Gewoon een groot bord pasta zit er vanavond niet in. De hele show van het eten duurt ook nog eens meer dan twee uur. Op het eind heb ik eigenlijk nog honger. De volgende dag maak ik dit bij het ontbijt meer dan goed. Het is weer een ontbijtbuffet en ik zit een half uur te ontbijten. Yoghurt, cruesli, veel fruit, broodjes met ham, kaas en worst en nog een paar sneden brood met een dikke laag jam.

Zaterdag 4 juli

De laatste dag van de Jeantex tour Transalp. Vandaag een makkelijk etappe met een lange vlakke geneutraliseerde aanloop en vervolgens 2 klimmen. Het warme weer en 780 km in de benen zorgen er nu voor dat eigenlijk alle klimmen niet zo heel leuk meer zijn. Toch blijken we nog wat betere benen over te hebben dan onze naaste concurrenten. We maken vandaag toch nog tijd goed en stijgen nog 4 plaatsen in onze categorie. De afdalingen van de twee klimmen van vandaag waren dolle pret. In de dorpen waar we doorheen reden werden alle kruispunten door de politie vrijgehouden. We konden volle bak naar beneden knallen. Niets zo leuk om met 60 kmh door de bebouwde kom te sjeezen en alle bocht vol te nemen. Veel mensen aan de kant die ons aanmoedigen en dat maakt de sfeer alleen nog maar mooier. De afdaling van de laatste pas is schitterend met het uitzicht op het Lago di Garda. Een mooi slot ven aan geslaagde week wielrennen in de Alpen.