Hagelstenen kletteren hard op het terras neer, net nadat ik mijn hoofdgerecht krijg opgediend. Ik zit binnen, het voorgerecht was een groot bord macaroni met pittige tomatensaus. Het hoofdgerecht bestaat uit drie stukken gegrild vlees en slappe frieten. De mensen die buiten op het terras zaten, zijn nu binnen komen schuilen. De bestelling van het menu del dia heb ik een beetje op goed geluk gedaan, de kaart was alleen in het Catalaans. Van een Spaanse menu kaart ken ik veel gerechten wel. Catalaans is een taaltje apart. Ik vind het niet mooi klinken, net alsof ze overal medeklinkers tussen willen zetten, gewoon om de taal harder te maken. Het is geen playa (strand) maar platge. Wat moet je met die extra tg klank? Catalaans komt overigens met dezelfde moeilijkheid als het Spaans. Ze spreken het super snel, ik vermoed dat ze er wedstrijden in houden. Zoveel mogelijk lettergrepen binnen een minuut over je tong krijgen. Zonder haperingen of versprekingen.
Het restaurant zat niet boven op de top van de col de la Creueta. Boven op de col was niks. Een paar geparkeerde auto's, maar geen bar, restaurant of überhaupt een col bord. Het restaurant kwam na een stukje klim in de afzink. Het was iets voor half twee dat ik daar stopte. Mijn timing voor het middagmaal en de hagelbui, kwamen precies goed uit. Het begin van de rit was echter nogal rommelig. Ik wilde vandaag naar Ax-les-Thermes fietsen, maar daar bleken wat haken en ogen aan te zitten. Volgens Google zou dat een slordige 110 km zijn, maar Google stuurde me doodleuk door een tol tunnel heen. Garmin stuurde me veel verder om. Ik begreep in eerste instantie niet echt waarom. Wat meer Google werk leerde dat ik nergens kon vinden of de tunnel verboden was voor fietsers. Ik kwam wel een verhaal tegen dat je voordat je de tunnel in fietst op een knopje moet drukken dat overig verkeer kan zien dat er een maloot in de vijf kilometer lange tunnelbuis zit. Een ander verhaal ging over een fietser die zo weinig zag, dat hij tegen de tunnelwand aan fietste. Hij was zo blij als een klein kind dat hij daarna een lift kreeg van een busje. Nog een ander verhaal was van een Spaanse fiets bond die de tunnel als extreem gevaarlijk betitelde.
Dan maar de omweg die Garmin voorstelde. Daar bleek een klim in te zitten uiteraard, waarvan ik na een aantal kilometers de naam zag. Col de la Creuea, obert. Dat laatste betekent 'open' in het Catalaans. Mooi, ik kan er overheen. Waar overheen eigenlijk? Pas halverwege de klim wordt duidelijk dat dit een serieuze pas is. Twintig kilometer klimmen naar een hoogte van 1888 meter. Het hoogste punt tot nog toe deze vakantie.
Na de omweg laat ik het plan Ax varen, dat gaat te ver worden vandaag en ik moet nog een hoge pas over. Tijd om een camping te zoeken, ook al zit ik nog steeds op 1200 meter hoogte. Mijn slaapzak kan daar wel tegen. De eerste camping blijkt super goed verstopt, de tweede vind ik wel. Dat is weer een voordeeltje nu ik weer in Frankrijk zit, daar wemelt het van de campings.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten