Vandaag was de start van de tour de France in Brussel. U weet wel, dat is die drieweekse etappe koers dwars door de Frankrijk heen maar ze verdwalen nog wel eens in een ander land. België had dit jaar de eer om le grand boucle te mogen ontvangen. Nou ja eer, ze hebben er waarschijnlijk een paar miljoen voor op tafel neergelegd om Prudhomme te overtuigen. En nu bestaat België tenminste nog, een jaar of 20 verder of zo en we kunnen een streep door dat land zetten. Brussel wordt dan officieel de hoofdstad van Europa en Vlaanderen en Wallonië gaan dan verder als een soort van onafhankelijk Europese staten. Maar nu kunnen ze nog vieren dat Eddy Merckx de grootse Belg aller tijden was en dat het 50 jaar geleden was hij voor het eerst de tour won. En dus kijkt de halve wereld naar de Belgische hoofdstad want de tour is groot. Heel erg groot. De tour is ongeveer voor 90 procent een mediageil reclame pronkstuk en heel ergens op de achtergrond heeft het iets met wielrennen te maken. Ze deden vandaag de openingsrit, een vlakke etappe die in een sprint ging eindigen. Sportief gezien kun je zoiets in 5 minuten samenvatten, maar ik vermoed dat er 8 uur live televisie aan te pas is gekomen om dat sprintje in beeld te brengen. Ik heb ook gekeken, ja de volle laatste 5 kilometer heb ik gekeken. De overige onzin heb ik aan me voorbij laten gaan.
Ik had vandaag meer zin om zelf pijn te lijden wat overigens niet helemaal gelukt is. De bedoeling was om op en neer te fietsen naar Sloten en aldaar de lokale trimmerskoers te rijden. So far so good. De koers begint tammetjes maar na een paar rondes zit de vaart er lekker in. Ik rijd zelfs mijn tweede tijd op een van de Strava segmenten die Sloten rijk is. 5 keer rond is goed voor een P2 met een gemiddelde van 43.4 kmh. Na 42 kilometer gaat het echter mis. Ik weet niet wat de aanleiding was, ik weet wel dat er een valpartij is en net naast me wordt iemand over zijn stuur heen gelanceerd om vervolgens een koprol te maken. Ik stuur de berm om verdere ellende te voorkomen. Pfff,…. Gelukkig lig ik er niet bij maar een man ligt er niet lekker bij. Ik stop om te helpen en geloof de koers verder wel. Iedereen lijkt ongedeerd maar een man ligt te kermen van de pijn op het asfalt. We proberen zijn fiets van hem weg te trekken en zijn helm los te maken. Hij ligt op zijn zij en ademt met een zware rochel, gelukkig verdwijnt dat na een paar minuten. Hij reageert verder op een geen enkel woord, maar hij heeft wel een pols en een normale ademhaling. 112 is gebeld en de koers is stil gelegd. Als de mannen met de EHBO erbij zijn, rij ik mijn rondje uit en maak nog een even een praatje. Geen winnaar vandaag, de koers is stop gezet en de prijzen gaan naar het Ronald mcDonald fonds waar vandaag een collecte voor was.
Dan maar weer naar huis dus. Niet met een volledige koers in de benen maar toch wel lekker gefietst en heul erg blij dat ik niet daar op het asfalt lag. Hopelijk vallen de verwondingen voor de man mee. Maar als ik goed heb ingeschat is zijn sleutelbeen gebroken en lag hij super ongelukkig op die breuk. In Brussel gingen ze uiteraard ook op het asfalt liggen. Met nog 1.7 kilometer te gaan is er een val in de voorste gelederen van het peloton. Dat zijn van die dingen waar je je klok op gelijk kan zetten. Ze rijden als bezetenen om de volgende dag in een geel truitje te mogen starten. Dat levert super veel publiciteit op voor de sponsor en iedereen is nog fris en in bloedvorm. Ik had al lang eieren voor mijn geld gekozen en was ergens achteraan gaan fietsen. De berm insturen, remmen of god weet wat om de boel te ontwijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten