De sportschool zonder spierpijn

Ooit word ik een verstandig mens. Misschien niet vandaag, misschien ook niet morgen, maar eens moet dat toch lukken. En zelfs heel misschien heb ik vandaag een klein stapje in de goede richting gedaan. Ik zit nu namelijk niet met extreem veel spierpijn op de bank en ik heb niet de grootste moeite om een trap op of af te lopen. Het is momenteel niet meer dan een beetje gezeur in de benen, zo’n gevoel van hard gewerkt of gesport te hebben en het idee dat je morgen nog een keer er tegenaan kan. Gewoon eerst even rustig aan doen totdat de doorbloeding weer wat op gang gekomen is en dan nog een anderhalf uur lang er tegenaan knallen in de sportschool. En ik kan me nog goed heugen dat dat vorig jaar heel anders verliep. Ook toen ging ik na een zomer lang buiten te hebben gefietst weer naar de sportschool toe. Ik heb er destijds nog dagenlang lol van gehad. Trap op, trap af, opstaan, gaan zitten, alles deed pijn en bij elke keer gaan staan en de eerste paar passen dacht ik, oh ja sportschool gedaan. Dat gevoel heb ik nu niet.

Dit weekend moest de sportschool er ook wel van komen. Veel buiten fietsen zit er de komende tijd niet meer in en dit weekend lijkt wel een prelude op alles wat herfst en winter uitstraalt. Een blik op de buienradar, weeronline, de tuin buiten, de grijze lucht daarachter en de kaler wordende bomen, het straalt een en al somberheid uit. Acht graden, stevige buien, hard westenwind en grijs. Als je daar nog niet depressief van word, dan weet ik het ook niet weer. Niets aan het weerbeeld is uitnodigend voor een rondje op welke fiets dan ook. Dit wordt verplicht binnen zitten. Binnen sporten dan dus ook maar, en tijd dus op mijn sportschool abonnement weer onder de mottenballen vandaan te halen. Dat liedje komt elk jaar zo rond deze tijd terug en elk jaar maak ik de domme fout om tijdens mijn eerste kracht training veel te fanatiek aan de gewichten te sleuren, maar ik lijk dus toch iets geleerd te hebben.

Mijn portie spierpijn heb ik trouwens een paar weken geleden al gehad. Een dagje laminaat leggen bleek ook een garantie voor een week lang als een oude man uit een stoel opstaan en heel voorzichtig de eerste paar passen zetten. Dat een paar plankjes leggen zo’n aanslag op je lichaam kan zijn was wel een surprise. Staan, op je hurken zitten, weer opstaan, weer op je hurken, weer staan, plank pakken, weer op je hurken, meten, omdraaien, twee meter naar links tijgeren, omdraaien, staan nog een plank, op je hurken, au mijn hoofd stoten, en dat dan de hele dag door. Pfff,….

Morgen maar weer even bikkelen in de sportschool. De kop is eraf, nu weer wat sterker worden want van fietsen en sporten is er in de laatste herfstmaand niet zoveel terecht gekomen.