Doosan Bears

Er zijn meerdere manieren om een land te zien. Een stomme en flauwe zin maar het is wel waar. En de minst bekende manieren blijken achteraf vaak de leukste. Vraag aan tien mensen naar hun mooiste ervaring in een bepaald land en lang niet iedereen zal dat ene bekende highlight noemen die in alle reisgidsen staat vermeld. Als je aan mij vraagt wat mij het meest is bijgebleven uit mijn Cambodja reis dan zal ik niet Angkor Wat noemen maar eerder een hilarische tuctuc rit dwars door Phnom Penh met een mega fietsdoos die aan alle kanten van het voertuig uitstak. En mijn leukste Seoul ervaring tot nog toe is een bezoek aan de Doosan Bears. 

Ik heb al een boel andere gave dingen gedaan. Fietsen langs de Han rivier was dolle pret, eten op Gwangjang market was een lekkere ervaring en ik heb ook van die paleizen gezien waar je gratis entree krijgt als je elders een of ander historische kostuum huurt. Toch staat een avondje honkbal kijken nog steeds op nummer een. Die paleizen heb ik trouwens gedaan in mijn gewone vakantie outfit van korte broek, sandalen en t-shirt. Ik vond die verkleedpartij in een soort van Harry-Potter-achtige outfit toch net iets te toeristisch

Goed, honkbal dus. Waarom gaat een mens naar honkbal kijken? Honkbal is een sport die leuk is als je de regels snapt en dat zijn er veel, heel veel. Er is geen beginnen aan om aan een leek uit te leggen hoe honkbal werkt. Het principe is nog wel uit te leggen, gewoon meer punten maken dan je tegenstander en dat er een partij is die aan slag is en een partij die in het veld staat. Maar dan begint de bijna oneindige uitleg, over wat slag is en wat weid is, over gestolen honken, gedwongen of ongedwongen loop, slag fout, doorgeschoten bal, geraakte slagman en ga zo maar door. En dan heb ik het nog niet eens over de tactiek. Ook daar kun je een encyclopedie aan wijden. Goed, ik ga dus honkbal kijken voor de sport, maar vooral ook om te het te aanschouwen in een groot stadion samen met nog een paar duizend Koreanen die allemaal dol enthousiast zijn.

De Doosan Bears spelen thuis in het Jamsil stadion dat net naast het olympisch stadion ligt waar in 1988 de Spelen zijn gehouden. De Bears delen hun stadion met de LG twins en volgens wiki heeft het een capaciteit van 26000 stoelen maar volgens mijn klopt daar geen barst van. Ik gok eerder op 40000 stoelen en daarvan waren er zo'n 10000 bezet. De Koreaanse honkbal competitie bestaat uit tien clubs die allemaal de naam van de sponsor in zich hebben. Zo zijn er bijvoorbeeld ook nog de Samsung Lions en de Kia Tigers. De clubs spelen vaak wedstrijden, alleen maandag zijn ze vrij. Op dinsdag, woensdag en donderdag spelen ze tegen een en dezelfde tegenstander en dan weer drie wedstrijden tegen een andere tegenstander. Omdat de Twins en de Bears hun thuis stadion delen, is er dus bijna elke avond wel honkbal te zien. Als je al verslaafd bent aan honkbal kijken, kom je er zo dus nooit vanaf. 

Het leuke aan deze avond, een wedstrijd duurt gauw vier uur, is het dol enthousiaste publiek en de gemoedelijke sfeer. Ok, onze tegenstanders van vanavond, de Samsung Lions, zaten bijna allemaal aan de andere kant van het stadion bij het derde honk, maar er zijn geen brigades van de Militaire Eenheid of honderden agenten nodig om alles in goede banen te leiden. Iedereen gaat na afloop door dezelfde poort weer naar buiten en er is geen enkele onenigheid. Er is alleen maar enthousiasme. Als de Bears aan slag zijn, worden ze heel fanatiek aangemoedigd. Veel mensen gaan staan en doen het dansje mee dat de cheerleader voordoen. Om de 20 seconden een nieuw dansje, iets andere klap ritme, het is voor een leek als mij niet bij te houden. Voor me zit een gezin met een vader en zijn twee zoons. Een jongen van een jaar of 16 en een jongentje van 7 jaar oud. Ze zijn mega fanatiek, de oudste draagt een shirt dat zo te zien een gebruikt shirt is van een van de spelers en staat vol handtekeningen. Het jongste kind danst met de cheerleaders mee alsof zijn leven er vanaf hangt. Naast ons zit een Koreaans meisje van vijf dat die langwerpige opblaas dingen heeft gekregen van haar moeder zodat je extra hard 'klappen' door die twee dingen tegen elkaar aan te slaan. Ze heeft echter nog niet door hoe dat precies moet, dus ze slaat als een wild dier met die twee dingen in de rondte. Tussen al dat enthousiasme door, loopt iedereen af en toe even naar beneden voor wat te eten of te drinken. Geen culinaire hoogstandjes die je op Namdaemung market zou kunnen vinden, eerder wat minder-gezondheid-verantwoorde snacks. Na vier uur wedstrijd staat en negen innings staat er een 3-3 stand op het bord en moet er worden verlengd. In de tiende inning maken de Lions geen punten en kunnen de Bears het afmaken in hun slagbeurt. Dat konden ze in de negende inning feitelijk ook al, maar dat mislukte. In de tiende inning lukt het wel. Met twee man op de honken wordt de bal uit het veld gemept. De Bears winnen, iedereen blij en weer naar huis en morgen is er weer een wedstrijd.