Prijs op Sloten

Tijd voor een heroïsch verslag van een harde koers. Als half opgebaard lijk rol ik vandaag als derde over de meet. Mijn beste prestatie op Sloten ooit. En dat tijdens een stormkoers met een achterlijke hoeveelheid wind. Ik rij met de auto naar Sloten en ik huur voor de gein ook maar een tijdswaarneming chip. Dan kom ik tenminste in de uitslag terecht. Wat moet een mens anders op een zaterdagmiddag doen dan rondjes om de voetbalvelden fietsen. Ik hoorde vandaag iemand de uitspraak doen dat fietsen zinvoller was dan hardlopen. Nee echt. Wat ik vandaag doe, is echt rete ‘zinvol’. Mijn longen uit mijn lijf fietsen in 23 rondjes rondom de sportvelden. Dan ben je echt zinnig bezig. Niet dus.

Het waait dus vandaag en ik hou niet van wind. En koersen met harde wind is niet mijn specialiteit. Koersen met harde wind met een klein peloton eindigt meestal een versnippering van het geheel. Na een uur koers is het peloton in drie stukken gebroken. Een kopgroep, een mini-peloton en daar achter nog een mongolen waaier. Als ik goede benen heb, kan ik het peloton net bijhouden en hoef ik niet te lossen. Met een mindere vorm eindig ik in de mongolen waaier en geef dan na een paar ronden op.

Ik zie wel wat de koers brengt vandaag. Dat is zo’n beetje de insteek. Het zal wel rap gaan vandaag en om te voorkomen dat ik in de mongolen waaier terecht kom ga ik maar zo ver voor mogelijk vooraan rijden. Er worden wat ontsnap pogingen gedaan maar allemaal niet zinvol. Telkens zijn het kopgroepjes van 2 of 3 man. Die gaan het nooit redden. 50 km fietsen en een heel peloton van je af houden, dat werkt niet. We laten ze ook een beetje spartelen. Een ronde ze voorop laten rijden en daarna weer terugpakken. Lekker pesterig. Na 5 rondes ontstaat toch een kopgroep die wel stand kan houden. Geen idee hoe dat nu precies gebeurde en ook niet waarom ik er nu precies in terecht ben gekomen. Dat was niet echt het plan. Tenminste voor zover ik plannen had. We zijn met 5 man weg en we willen samenwerken. Waarom ook niet denk ik. Wielrennen is ook een beetje spelen. Na 2 rondes worden we toch wel weer gepakt en daarna zie ik wel weer.

Ook dat gebeurt niet. Er sluit een zesde renner aan die later de motor van de kopgroep zal vormen. We rijden nu dus met 6 en het peloton blijft jagen. Na 5 ronden fietsen we met 4 man er hangen nog 2 opgebaarde lijken aan. Die waaien er een ronde later af. Nog met 4 man dus en het is nog zo’n 30 km naar de meet. Waarom zit ik hier? Mijn pols staat in het rood en ik zou het niet eens erg vinden om weer door het peloton te worden gegrepen. Nog eens 30 km in dit moordend tempo fietsen vind ik niet echt een prettig vooruitzicht. Onze kopgroep verandert langzaam van een goed geoliede machine van 4 renners naar een kopgroep met een motor en 3 half opgebaarde lijken. De motor van de kopgroep doet meer dan 50% van het kopwerk en echt los van het peloton komen we ook niet. Bij elke doorkomst horen we onze voorsprong. 19 seconden; 22 seconde; 25 seconde; 21 seconden; 19 seconden; 21 ; seconde; 22 seconden. Hoe lang hou ik dit vol?

Met nog 5 ronden te gaan hebben we eindelijk 36 seconden en de volgende ronde 47. Het peloton heeft opgegeven en wij mogen de prijzen verdelen. In de voorlaatste ronde valt de beslissing. Onze motor demarreert en van mij mag die winnen vandaag. Zonder hem was ik toch nooit zo ver gekomen. In zijn demarrage kan een lijk volgen en ik moet passen. Met de andere renner fietsen we voor P3 en heel handig plaats ik op het bruggetje de goede demarrage en rij bij mijn kopgroep genoot weg. Ik word dus derde en ik rol als een half opgebaard lijk over de finish. Fietsen is echt zo tof.