Ik doe deze week nog maar eens de zware variant van koers training. Niet
met de auto naar Amsterdam om te koersen maar gewoon op de fiets. En
dat in de wetenschap dat ik op de terug weg de oostenwind tegen zal
hebben. Goed voor zo'n 150 km en dus goed voor de benen. De heen weg is
een makkie met de wind in de rug. De koers stelt ook niet heel veel voor.
In het begin gaat even vrij rap maar als eenmaal een kopgroep van 7 man
weg is, valt het tempo weg. Pas na 3 kwartier komt er weer leven in de
brouwerij en wordt er weer rap doorgereden. Ik peddel redelijk makkelijk
mee achterin. Dat kan niet gezegd worden voor een meisje die hier vermoedelijk
voor het eerst koerst. Na 4 rondes is ze al twee keer gelost
en en na 6 rondes staat ze aan de kant. Die heeft vandaag geleerd dat
hard fietsen iets totaal anders is dan ze tot nog toe dacht. Na een uur
koers ben ik nog lang niet moe en ik heb zin om aan te vallen. Alleen maar
achterin rijden is ook zo triestig. Als iedereen hier van plan is om
achterin te blijven hangen en het vertikt aan te vallen, dan kunnen we
niet meer zeggen dat wielrennen een sport is. Ondanks het vooruitzicht
van een terugrit met wind tegen ga ik toch maar eens aanvallen. Er is
een kopgroep van 7 renners weg en het lijkt erop dat de boel bij elkaar
wordt gehouden door ploeggenoten van de koplopers. Mijn aanval gaat dus
toch geen stand houden en dat is nou net wat ik wil. Twee rondes lang
aanvallen en dan weer lekker laten terugvallen in het peloton en me niet
druk maken over de eindsprint. En daarna lekker moe naar huis fietsen.
Zoals wel vaker met mijn plannen in de koers, loopt het nooit zoals ik
het bedoeld had. Mijn aanval houd wel stand deze keer er ontstaat een
groep van 9 renners. Achteraf kom ik er pas achter dat de kopgroep
waarvan ik dacht dat die er was al ingelopen is. Ik zit nu dus zelf op kop
dus maar tot het eind van de koers ontgaat me dit in het geheel en ik
denk dat we strijden voor P8 en hoger. Ik snap er ook geen barst van dat de
renners om heen zo hard willen rijden. Waarom toch al die moeite voor
P8? De samenwerking tussen de renners in de kopgroep is sub optimaal.
Dat kon beter maar we hebben het geluk dat er hier 3 mannetjes bijzitten
met kompanen in het peloton die afstoppend werk doen. Niet iedereen is
even fris in de kopgroep. Ik ben allang blij dat ik kan volgen als er
aan 46 kmh wordt doorgetrokken en ik moet ook een paar kop beurten
overslaan. Ik ben echter niet de enige die zit te linkeballen. Ik heb
ook zin om tijdens de laatste 8 rondes dat we vooraan rijden om te benen
stil te houden en me in te laten lopen. Het is toch maar een
achtervolgende groep. Maar ik hou stand en ik kom af en toe op kop en
alle uitloop pogingen in de laatste rondes laat ik lekker door andere
pareren. Niet dat ik er niet achteraan wil springen; ik heb gewoon de
benen niet. In de eindsprint word ik vierde. Mijn hoogste resultaat ooit
op Sloten. Zonder er zelf erg in te hebben.
De terug weg was lang, ellendig en pijnlijk. Precies zoals ik vooraf had voorspeld maar dan zwaarder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten