Classico Boretti; Cyclosportieve tocht in Amsterdam

Het heet een classico te zijn maar het is gewoon de eerste keer dat deze georganiseerd wordt. We rijden een rondje ten zuiden van Amsterdam via Uithoorn, Mijdrecht, Breukelen, Amsterdam-Rijn kanaal, Abcoude, Uithoorn, Amstelveen. Start en finish is in het Olympisch stadion. Het eerste gedeelte van de koers is achter een volgauto (33 kmh) en de laatste 50 km is het koers. Het weer voor vandaag is: "veel natte wegen, veel wind, 12 C en af en toe een buitje". We zouden 130 km rijden en het bleken er maar 117; de koers zou na 80 km worden vrijgegeven, maar dat gebeurde al bij km 65. Bij 60 km stop ik om te plassen. Het hele peloton rijdt me voorbij en ik moet daarna weer een stukje goed maken. Ik heb nog 20 km om weer naar voren te rijden (tenminste, dat dacht ik). Als de koers wordt vrijgegeven zit ik ergens in positie 250 (dit was dus NIET de bedoeling). We rijden nu langs het Amsterdan-Rijn kanaal en de forse wind die de gehele dag het peloton teisters staat hier tegen. Hier wordt het eerste deel van de koers beslecht. Er ontstaan waaiers en is maar hopen dat ik wat naar voren kan rijden. Volgens mij lukt dit voor geen meter. Daarna is het langs heel veel smalle slingerweggetjes door de polder op weg naar Uithoorn, Amstelveen en terug naar Amsterdam. De kop van de koers is nu uit zicht en ik heb geen idee voor welke plek is nu nog rij. Mij is van te voren verteld dat de weg voor ons vrij is en zodra we teveel achterstand op de kopgroep zouden hebben, dan zullen de motoragenten aangeven dat we op het fietspad moeten gaan rijden en ons als fietsers gaan gedragen. In de praktijk gaat dat echter heel anders. Na 90 km krijg ik in de gaten dat er veel auto’s op de weg rijden die blijkbaar van niets weten. We komen nu ook de overige toerrenners van deze tocht tegen op het parkoers. Desalniettemin blijft de groep van 30 man, waarin ik me bevind, zich gewoon als een groep wedstrijdrenners gedragen. We schreeuwen alles en iedereen aan de kant en we gedragen als ons als een stelletje mongolen op de fiets. Waar zijn we eigenlijk mee bezig hier? Na 117 km is het Olympisch stadion weer in zicht en ik begrijp nu dus pas dat we er eigenlijk al weer zijn. We mogen nog sprinten op de atletiekbaan maar daar is het eigenlijk veel te glad voor. Als mijn achterwiel wegglijd en ik 2 renners voor me tegen de vlakte zie gaan, geloof ik het verder wel. Wat een pruts cyclo.
Uiteindelijke uitslag: P41 (viel me toch nog mee)