Pasta Bolognese

Achter me in de keuken staat een pan Bolognese saus te garen in de oven. Op de salontafel staat een kopje earl grey thee, de paaseitjes met pindakaas vulling zijn helaas al op. Ondertussen kijk ik naar de semi-klassieker Dwars door Vlaanderen. Je bent wielerjunkee of je bent het niet. Ik wel dus. Mijn vrije dag bestaat uit wielrennen, fatsoenlijk voedsel koken en wielrennen kijken. De driedaagse van de Panne, dwars door Vlaanderen en zelfs Nokere koerse, ik kijk het. Het is nog 28 km te gaan in het opwarmertje voor aanstaande zondag. Dwars door Vlaanderen telt slechts 183 km, een makkie voor de profs, in vergelijking met de 270 km van Vlaanderen’s Hoogmis. Oliveira rijdt op kop, maar dat doet hij niet voor zichzelf. Hij is het enig overgebleven restant van de vroege kopgroep. Hij rijdt op kop zodat zijn kopman, wereldkampioen Valverde, en de rest van de ploeg zich in de luwte kunnen houden in het peloton. Oliviera rijdt ook lek als hij nog maar een kleine voorsprong heeft. De finale gaat nu echt vorm krijgen. Ik zie Valverde eigenlijk niet gaan winnen. Spanjaarden en kasseien koersen, dat gaat niet samen. Flecha werd ooit derde in de Ronde, maar verder zie ik geen Spaanse vlaggetjes staan in de uitslagen lijst van de afgelopen 100 jaar. Valverde fietst hier om zijn regenboogtrui te laten zien en Oliveira is de Sjaak en moet in de kijker rijden. We weten nu dat hij op een Canyon fietst. Daar hebben we inmiddels alle detail shots van gezien. Bij Vlaamse koersen zie je namelijk vooral renners in beeld. Het landschap vindt de regisseur niet zo belangrijk. Begrijpelijk, Vlaanderen is mooi door lelijkheid. In de tour is dat vaak precies andersom. Daar kijken we naar kastelen, vergezichten en menselijke kunstwerken vanuit de lucht. Soms mist de regisseur zelfs een belangrijke ontwikkeling van de koers, maar niemand maalt daarover. De Franse VVV sponsort de tour, die wielrenners zijn maar bijzaak. Bij dwars voor Vlaanderen zie ik alleen maar noest werkende arbeiderskoppen in beeld. Afzien, afzien en afzien. Het is puur leedvermaak. Anderen zichzelf zien pijnigen tegen de wind in. En net daar achter in het peloton, de kopmannen die met de handjes op het stuur de boel overzien.

Ik heb deze ochtend mogen afzien, tenminste voor een paar uurtjes. Ik had niet zo’n zin in de buien van vanmiddag en die Bolognese saus moet ook 3 uur in de oven staan. Het gevolg was ik met een temperatuur van 6-8 graden mijn kilometers moest afwerken. Brr,.... best wel frisjes allemaal. Ik besloot er maar een stoemp training van te maken. Een uur rustig fietsen, dan een uur stoempen, nog een halfuurtje rustig aan en dan het laatste stuk eruit stoempen. Goed voor een gemiddelde van 30+ en een verzameling nieuwe strava pr’s waarvan ik niet wist dat er een pr te halen was.

Nog minder dan 10 km koers en Nokereberg komt eraan. Van der Poel demareert, die is eigenlijk van het veldrijden. Het heeft zelfs een paar veldritten verloren dit jaar. Maar als hij aan de start stond, kon je er vergif op innemen dat hij de rondemiss mocht kussen. Altijd bloemen in huize van der Poel. Het komt wel vaker voor dat veldrijders zich in het Vlaamse voorjaar storten. Meestal met niet zo veel succes. Van der Poel en zijn aartsrivaal in het veld Wout van Aart doen het echter boven verwachting goed. Nog 6.5 km en 48 seconden voorsprong voor de vijf koplopers.

De lucht van de Bolognese lucht begint langzaam mijn woonkamer in te trekken, ik krijg er honger van. Voor de liefhebber, het is een gerecht van dagelijksekost.be. Een van mijn favoriete kookprogramma's. Ik zou ook nog kunnen schrijven wie er vandaag wint, maar eigenlijk boeit me dat niet eens zo. Ik kijk gewoon graag naar lijdende wielrenners. Straks echt pasta eten. Jippie, zo hoort een vrije dag eruit te zien. Fietsen, koken, wielrennen kijken, en pasta eten.